Καγκουρό και καμήλες στο Πήλιο: Διότι οι νόμοι είναι για τα κορόιδα
Στα πούπουλα έχουν οι εισαγγελείς τους Δημοτικούς υπαλλήλους του Πηλίου
Από τον
Μπάμπη Μέντη
11/11/2019
Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και μεταβίβαση των ευθυνών στον πιο αδύναμο νομικά κρίκο (δηλαδή στους οδηγούς) είναι η πάγια τακτική των εισαγγελέων και των δικαστών σε αυτή τη χώρα, ώστε να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους κάθε δημόσιο υπάλληλο και κάθε δημόσια υπηρεσία και οργανισμό. Η καταστροφή και η παραποίηση των σημάτων είναι ένα μόνο από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου οι έλληνες εισαγγελείς κάνουν “τα στραβά μάτια”, έστω κι αν ο νόμος προβλέπει έως και δύο χρόνια φυλάκιση. Είναι τόσο προκλητική η αδιαφορία των εισαγγελέων, που όχι μόνο οι μισές πινακίδες της Αττικής και της Θεσσαλονίκης είναι κακοποιημένες με αυτοκόλλητα των συνδέσμων των ποδοσφαιρικών ομάδων (πώς να βρουν άλλωστε ποιος έβαλε σε πινακίδα STOP αυτοκόλλητο “Θύρα 7” ή “Θύρα 13” ή “θύρα 21” ή “Θύρα 4” κ.τ.λ. μόνο τα 9.000.000 των υπόλοιπων ελλήνων ξέρουν που είναι οι σύνδεσμοι των οργανωμένων οπαδών – οι εισαγγελείς όχι) αλλά πλέον φτάσαμε στο σημείο στους δρόμους του Πηλίου να υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν για διελεύσεις καγκουρό και καμηλών!
Σύμφωνα μάλιστα με το ρεπορτάζ του τοπικού ειδησεογραφικού site, ο δήμος που έχει την ευθύνη (και παίρνει χρήματα από τους φορολογούμενους για να έχει αυτή την ευθύνη…) δεν ασχολήθηκε ποτέ με το θέμα. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Έτσι κι αλλιώς, όποτε γίνεται ατύχημα και τραυματιστεί κάποιος, ο εισαγγελέας θα ασκήσει ποινική δίωξη για αμέλεια στον οδηγό, ασχέτως αν η άσφαλτος είναι εκτός προδιαγραφών, αν τα σήματα του K.O.K. έχουν “κακοποιηθεί” με αυτοκόλλητα, ζωγραφιές ή σκάγια καραμπίνας (!!!!), αν έχουν σβήσει οι διαγραμμίσεις, αν τέλος πάντων οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν κάνει την δουλειά για την οποία πληρώνονται από τους φορολογούμενους να κάνουν.
Μπορεί κανείς να το δει πιο ήπια, να πει δηλαδή πως "σιγά - μωρέ" πώς κάνετε έτσι για ένα αυτοκόλλητο, όμως ακριβώς σε αυτή την συμπεριφορά έχει πατήσει όλη η χώρα, στην νοοτροπία του "ναι αλλά υπάρχουν και χειρότερα". Το χειρότερο τελικά είναι να βλέπεις το λάθος και να μην λες κάτι για αυτό.
Malcolm Smith - Απεβίωσε στα 83 του ο “διασημότερος μοτοσυκλετιστής των ΗΠΑ”
Συμπρωταγωνιστής του Steve McQueen στο ντοκιμαντέρ "On Any Sunday"
Από τον
Θοδωρή Ξύδη
29/11/2024
Μια εξέχουσα προσωπικότητα των δύο τροχών, ειδικά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Malcolm Smith άφησε ποικιλοτρόπως το σημάδι του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας.
Επιτυχημένος αγωνιζόμενος, ιδιοκτήτης συνεργείου και έκθεσης μοτοσυκλέτας, έμπορος ανταλλακτικών, χορηγός, φιλάνθρωπος, ηθοποιός και πολλά ακόμη, ο Malcolm Smith ήταν πάνω από όλα ένας χαμογελαστός άνθρωπος που χαιρόταν κάθε λεπτό της ζωής του και ήθελε να προσφέρει, σύμφωνα με τα όσα λένε εκείνοι που τον γνώριζαν και αυτό είναι που κάνει την "προσφορά" του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας ακόμη πιο σημαντική.
Ο "πιο αγαπημένος μοτοσυκλειστής της Αμερικής" απεβίωσε στα 83 του χρόνια χτυπημένος από Parkinson, τη νόσο που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του.
Για τα κατορθώματά του στους αγώνες ο Smith έχει μπει στo ΑΜΑ Motorcycle Hall of Fame, στο Off-Road Motorsports Hall of Fame και στο Motorsports Hall of Fame America, ενώ έχει κερδίσει το βραβείο επιτευγμάτων "Spirit of the Entrepreneur".
Ο Καναδοαμερικανός γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1941 και από μικρή ηλικία τον κέντριζε ο μηχανοκίνητος αθλητισμός και ιδιαίτερα οι δύο τροχοί. Σε ηλικία 14 ετών, το 1956, ο Smith έκανε την είσοδό του στα αγωνιστικά δρώμενα στις ΗΠΑ με μια δικύλινδrη 500άρα Matchless.
Μετά από 10 χρόνια ήρθαν και οι πρώτες σημαντικές διακρίσεις, όπου από το 1966 και μέχρι το 1976 ο Smith κατέκτησε 8 χρυσά μετάλλια στο International Six Days Enduro, ενώ κέρδισε 3 φορές με αυτοκίνητο και 2 φορές με μοτοσυκλέτα τον αγώνα Baja 1000.
Η επιτυχημένη πορεία του Smith συνέχισε και στον αγώνα Baja 500, τον οποία κέρδισε μία φορά με μοτοσυκλέτα και τρεις με αυτοκίνητο.
Οι νίκες για τον Καναδοαμερικανό δεν σταμάτησαν εκεί αφού κέρδισε και τον αγώνα Mint 400 στη Νεβάδα το 1970 και το ράλι Roof of Africa το 1975. Τερμάτισε τέταρτος στο Paris-Dakar με αυτοκίνητο το 1988, ενώ έχει κερδίσει το Atlas Rallye στο Μαρόκο το 1987.
Εκτός από τους αγώνες ο Smith ασχολήθηκε και με τις επιχειρήσεις και σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1961 διατέλεσε διευθυντής service στην Αντιπροσωπεία K&N Motorcycles στο Riverside, την οποία και αγόρασε μετά από 6 χρόνια.
Το 1967, ίδρυσε την Malcolm Smith Motorsports, ενώ το 1972 ήρθε η ίδρυση της Malcolm Smith Racing Products (MSR), η οποία δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή εξοπλισμού αναβατών και διάφορων ανταλλακτικών και αξεσουάρ.
Από τις αρχές της δεκαετίας '80, ο Malcolm άρχισε να ασχολείται περισσότερο με την εταιρεία του και δεν έπαιρνε πλέον τόσο συχνά μέρος σε αγώνες.
Ο Malcolm Smith παντρεύτηκε το 1983 με την συνεργάτιδα του Joyce, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τους Alexander, Ashley, Louise και Joel. Το 2009, η αντιπροσωπεία του βραβεύτηκε από το περιοδικό Dealernews ως η κορυφαία στην Αμερική. To 2014 ο Smith και η γυναίκα του αποφασίσανε να βγούνε στη σύνταξη, δίνοντας τα ηνία στα παιδιά τους.
Ο Smith είχε και φιλανθρωπικό έργο ιδρύοντας το 1998 το Malcom Smith Motosports Foundation, έναν οργανισμό βασισμένο στην αγωνιστική κοινότητα με στόχο να προσφέρει βοήθεια στο παιδικό χωριό El Oasis της Baja, τoν τόπο με τον οποίο σύνδεσε το όνομά του μέσω των αγωνιστικών του επιτυχιών.
Αυτό που έκανε τον Smith γνωστό έξω από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας ήταν η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ του 1971 "On Any Sunday" του Bruce Brown, στο πλευρό του αστέρα της μεγάλης οθόνης Steve McQueen και του Αμερικανού πρωταθλητή flat track Mert Lawwill. Το ντοκιμαντέρ πήρε και το Όσκαρ στην κατηγορία του το 1972, ενώ αυτή δεν ήταν η μοναδική εμφάνιση του Smith στη μεγάλη οθόνη με μετέπειτα συμμετοχές σε ταινίες αλλά και ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων το "Dirt" (1979) και το "On Any Sunday II" (1981).
Πηγή έμπνευσης για χιλιάδες μοτοσυκλετιστές και αγωνιζόμενους ως προς τον τρόπο ζωής του, ο Smith πέθανε στο σπίτι του στο Riverside της Καλιφόρνια, στις 26 Νοεμβρίου, περιτριγυρισμένος από την ευρύτερη οικογένεια του (όπως ήλπιζε ότι θα γίνει όταν έφτανε εκείνη η ώρα), η οποία ζήτησε αντί για λουλούδια να γίνουν δωρεές στο ίδρυμα του Καναδοαμερικανού.