Γενέθλια έχει σήμερα, 11 Μαρτίου, ο αμερικανός τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, Eddie Lawson. Γεννήθηκε στην Καλιφόρνια τα 1958 και όπως όλοι οι μεγάλοι αναβάτες τότε, όπως και ο Spencer, ξεκίνησε να οδηγεί στο χώμα, πριν κάνει την αλλαγή στους ασφάλτινους αγώνες.
Το 1979 τερμάτησε πίσω από τον Freddie Spencer στο εθνικό πρωτάθλημα ταχύτητας, ένα αποτέλεσμα που του εξασφάλισε θέση στην Kawasaki με την οποία πήρε πολλές νίκες καθώς και τους τίτλους στο αμερικάνικο superbike το ’81 και το ’82.
Την επόμενη χρονιά έγινε ομόσταυλος του Kenny Roberts στην Yamaha, προσαρμόστηκε γρήγορα και το ΄84 πήρε τον παγκόσμιο τίτλο. Θα κέρδιζε ακόμη δύο τίτλους με την Yamaha το ΄86 και το ΄88 πριν πάει στην Honda. Αμέσως θα έφερνε τον τίτλο και εκεί, τον τέταρτο συνολικά στην καριέρα του, το 1989.
Ανάμεσα στις πολλές νίκες και τίτλους που έχει κερδίσει, βρίσκεται και ο οκτάωρος αγώνας στην Suzuka ενώ συνολικά μέτρησε 31 νίκες στα MotoGP που τότε, στις αρχές του ’90, ήταν η τρίτη καλύτερη επίδοση. Ο τελευταίος του αγώνας στα MotoGP ήταν το 1992 στην Ν. Αφρική, πριν συνεχίσει την αγωνιστική του καριέρα στα αυτοκίνητα.
Μία λιγότερο γνωστή ιστορία για τον Lawson, που ο ίδιος την χρησιμοποιεί και ως παράδειγμα για την τεράστια διαφορά που υπάρχει στο MotoGP τότε και τώρα, είναι όταν επέστρεφαν με τον Schwantz στα paddock από ένα party αργά την νύχτα. Τώρα το επίπεδο του πρωταθλητισμού δεν επιτρέπει να κάνεις καταχρήσεις και να ξενυχτάς, τότε όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
"Γιορτάζαμε την νίκη του Schwantz στο Salzburg, στα μπαρ της περιοχής μέχρι τις δύο το πρωί, οπότε φαντάζεσαι σε τι κατάσταση ήμασταν επιστρέφοντας. Εγώ οδηγούσα και ο Kevin την είχε δει συνοδηγός σε Rally και μου έδινε οδηγίες, λέγοντάς μου πόσο γρήγορα μπορώ να μπω στις φουρκέτες. Φτάνουμε στην είσοδο των paddock στην πλατεία και μου λέει βάλε πρώτη, ρίξτου μία τιμονιά και κράτα το στο γκάζι. Εντάξει του λέω θα το κάνω. Πάτησαν έξω και οι δύο τροχοί και αρχίσαμε να πέφτουμε στον λόφο με το πλάι. Με κοιτάει με ένα απαθές βλέμμα λίγο πριν καταλήξουμε ανάποδα στα δέντρα και μου λέει: Βάλε όπισθεν! (γέλια)
Βγήκαμε με το ζόρι έξω τρικλίζοντας, και αφήσαμε την Porsche εκεί. Ήρθε να την πάρει γερανός την επόμενη ημέρα… Περνούσαμε καλά τότε, κάναμε ό,τι θέλαμε. Τότε μετά τον αγώνα μαζευόμασταν σε κάποιο motorhome, συνήθως του Schwantz και γιορτάζαμε πίνοντας μέχρι το πρωί. Σε κάθε αγώνα το ίδιο. Τώρα φαντάζομαι πως δεν μιλάνε ούτε για καλημέρα στα MotoGP…"
Βέβαια το βασικό που έχει αλλάξει από τότε, όπως μας έχει πει ο Spencer, είναι πως οι σημερινές μοτοσυκλέτες δεν οδηγούνται αν δεν είσαι γυμνασμένος και σε φόρμα, με αντοχή πρωταθλητή σε στίβο. Όταν το λέει αυτό ο Spencer, πρέπει να το λάβει κανείς σοβαρά υπόψη. Όπως και το γεγονός όμως, πως οι σημερινοί πρωταθλητές μπορούν να αποτραβηχτούν από το άθλημα και να μην χρειαστεί να ξανά δουλέψουν στην ζωή τους. Ο Spencer και οι υπόλοιποι όμως, εργάζονται ακόμη είτε κάνοντας μαθήματα στα 60 τους, είτε με την παρουσία τους σε διάφορα event…