BMW GS Trophy 2020: Πρωταθλήτρια η ομάδα της Νότιας Αφρικής!

Ολοκληρώθηκε μετά από 2.500km γεμάτα δράση και διασκέδαση
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

17/2/2020

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε και μετά από οκτώ ημέρες ατελείωτης οδήγησης και προκλήσεων, ολοκληρώθηκε με επιτυχία το φετινό  BMW GS Trophy – ένας θεσμός που έχει δημιουργήσει και πραγματοποιεί εδώ και αρκετά χρόνια ο γερμανικός κολοσσός. Από τις 22 ομάδες που συμμετείχαν νικήτρια στέφθηκε η ομάδα της Νότιας Αφρικής, που τόσο το 2016 στη Ταϊλάνδη όσο και το 2018 στη Μογγολία είχε κερδίσει το τρόπαιο. Ήταν μια νίκη που κρίθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή, καθώς η ομάδα της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστική καταφέρνοντας τελικά να σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση την όγδοη μέρα.

Την έβδομη μέρα οι αναβάτες θα έπρεπε να διασχίσουν μια διαδρομή μήκους 375 χιλιομέτρων με αφετηρία τη λίμνη Tekapo και τερματισμό τη λίμνη Wakana που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Aspiring. Οι συμμετέχοντες παράλληλα είχαν να λάβουν μέρος σε δυο προκλήσεις.

Μέχρι να φτάσουν στο όρος Aspiring το καραβάνι έπρεπε να διασχίσει πολλά δύσβατα μονοπάτια, ποτάμια και χωματόδρομους. Η περιοχή είναι γνωστή επειδή εκεί πραγματοποιήθηκαν πολλά απ’ τα γυρίσματα της τριλογίας του “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”, ενώ στις αρχές του 19ου αιώνα οι Μαορί έσκαβαν για χρόνια δημιουργώντας πολλά ορυχεία, με στόχο την εξόρυξη πολύτιμων πετραδιών και χρυσού. Η πρώτη δοκιμασία, το Akrapovic Challenge”, περίμενε τους αναβάτες μόλις 30 χιλιόμετρα μετά την αφετηρία και δεν είχε να κάνει με την εξάτμιση των F850GS, αλλά ήταν ένας δύσκολος και τεχνικός αγώνας. Η γεμάτη χαλίκια και πέτρες διαδρομή που έπρεπε να ολοκληρώσουν όλοι οι αναβάτες ήταν στην όχθη της λίμνης Wakana, με μεγάλη κλίση, με αποτέλεσμα πολλοί απ’ τους συμμετέχοντες να πέσουν. Εκεί αναμετρήθηκαν οι ομάδες της Νότιας Αφρικής και της Γαλλίας και το οποιοδήποτε λάθος μετρούσε διπλά, με τόσο μικρή διαφορά που τους χώριζε.

Έπειτα το καραβάνι συνέχισε την πορεία του μέσα προς τη δύση με κατεύθυνση της νοτιότερες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, όπου σε αυτές περιλαμβάνεται και το ψηλότερο βουνό της χώρας, το Cook, με την υψηλότερη κορυφή του να φτάνει τις 3.724μ. Οι ομάδες πέρασαν από πολλές πεδιάδες, μονοπάτια και χαμηλότερες κορφές, καθώς και μέσα από μικρές πόλεις όπως το Naseby και το Wadderburn που φημίζονται για τους μεταλλωρύχους τους. Το απόγευμα πλέον οι μοτοσυκλέτες και αναβάτες έφτασαν στο φαράγγι Thompson, εκεί όπου τους περίμενε το Gate clutch Start”.

Η δεύτερη πρόκληση της ημέρας ήθελε τους αναβάτες να βάζουν μπροστά του κινητήρες των μοτοσυκλετών τους χωρίς τη χρήση της μίζας, αλλά σπρώχνοντάς τες και αφήνοντας απότομα το συμπλέκτη την ώρα που τις καβαλούσαν. Νικητής θα ήταν αυτός που θα έβαζε μπροστά τη μοτοσυκλέτα του και θα την ακινητοποιούσε διανύοντας τη μικρότερη δυνατή απόσταση. Η ομάδα της Ρωσίας στέφθηκε νικήτρια ολοκληρώνοντας την πρόκληση σε απόσταση μικρότερη από πέντε μέτρα – φαίνεται πως οι σχεδόν πολικές θερμοκρασίες της Ρωσίας έχει κάνει τους Ρώσους master στο να βάζουν μπροστά τις μοτοσυκλέτες τους χωρίς τη μίζα.

Η τελευταία μέρα ήταν και η καλύτερη με τους αναβάτες να ξεκινούν απ’ τη Wakana με προορισμό τη κορυφή του βουνού Coronet, όπου φημίζεται για το χιονοδρομικό του κέντρο. Η διαδρομή αποτέλεσε από μόνη της πρόκληση, καθώς διέσχισαν πάνω από 24 ποταμούς και πολλά τεχνικά και δύσκολα μονοπάτια, μέχρι να φτάσουν στον τερματισμό. Πολλοί απ’ τους συμμετέχοντες είδαν τις μοτοσυκλέτες τους να βυθίζονται και να γίνονται μούσκεμα στην προσπάθειά τους να περάσουν απ’ τη μια όχθη στην άλλη του ποταμού Arrow, που έφτανε σε βάθος μέχρι και το ένα μέτρο.

Η πρώτη πρόκληση που αντιμετώπισαν ήταν το Jerrycan Challenge”. Σε αυτή τη δοκιμασία ο ένας απ’ τα τρία μέλη της ομάδας καθόταν στη θέση του συνεπιβάτη, έχοντας στα χέρια του δύο άδεια μεγάλα δοχεία για νερό. Ο αναβάτης έπρεπε με ασφάλεια να διασχίσει ένα τεχνικό μονοπάτι δίπλα από ένα ρυάκι και μόλις έφταναν στο τέρμα του θα συναντούσαν το τρίτο μέλος της ομάδας. Εκεί, ο συνεπιβάτης με τον τρίτο έπρεπε να γεμίσουν τα δοχεία με νερό όσο ο αναβάτης ξεκουραζόταν για να ξανακάνει την ίδια διαδρομή – αυτή τη φορά με περισσότερο βάρος απ’ τα γεμάτα δοχεία με νερό- και να τερματίσει σημειώνοντας το ταχύτερο χρόνο.

Η τελευταία δοκιμασία, το Final parcour”, πραγματοποιήθηκε στην κορυφή του Coronet, χαρίζοντας στο καραβάνι μια καθηλωτική θέα απ’ τη πεδιάδα που ξεδιπλωνόταν μπροστά τους, ενώ φαινόταν και η λίμνη Wakatipu. Οι άνθρωποι της διοργάνωσης είχαν σχεδιάσει μια διαδρομή με κώνους και διάφορα εμπόδια, την οποία οι αναβάτες θα έπρεπε να την ολοκληρώσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, χωρίς να σβήσει η μοτοσυκλέτα τους και χωρίς να πέσουν. Ακόμη, η δοκιμασία έδινε διπλούς βαθμούς και με τις ομάδες να έχουν μικρή βαθμολογική διαφορά μεταξύ τους, η ένταση κορυφώθηκε. Ωστόσο, η εμπειρία των αναβατών της Νότιας Αφρικής απ’ τις προηγούμενες επιτυχίες τους, τους βοήθησε στο να ξαναστεφθούν νικητές για άλλη μια φορά.

“Στο ξεκίνημα της ημέρας μας χώριζαν μόλις πέντε βαθμοί απ’ τη δεύτερη ομάδα και ήμασταν πολύ στρεσαρισμένοι και νευρικοί. Υπεραναλύαμε τα πάντα! Για αυτό και αντιμετωπίσαμε μερικά προβλήματα στο Jerrycan αλλά δεν πτοηθήκαμε. Ο Brandon Grimsted της ομάδας της Νότιας Αφρικής συνέχισε λέγοντας: “Το Final parcour ήταν μια απ’ τις πιο τρομακτικές προκλήσεις που έχω λάβει μέρος ποτέ. Αλλά ήταν υπέροχη και καταφέραμε να σημειώσουμε τον ταχύτερο χρόνο χωρίς λάθη. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που κερδίσαμε το τρίτο BMW GS Trophy!”

Τελική κατάταξη:

1 South Africa 394

2 France 382

3 Italy 380

4 Netherlands 375

5 South Korea 361

6 Latin America 355

7 Brazil 335

8 Russia 316

9 Mexico 295

10 Argentina 278

11 Middle East 268

12 Australia 264

13 USA 254

14 Nordic 246

15 UK 238

16 Thailand 222

17 Japan 218

18 Malaysia 208

19 India 200

20 Int. Female Team I 169

21 North Africa 146

22 Int. Female Team II 118

 

Ετικέτες

Honda: Νέες πατέντες δείχνουν τον πολυαναμενόμενο V4 κινητήρα

Ο εμβληματικός V4 της Honda – Συζητιέται χρόνια και εξελίσσεται παρασκηνιακά
Honda V4
Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

12/12/2025

Η κατάθεση μίας ακόμη πατέντας που αποκαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 2025 δείχνει έναν καινούργιο V4 κινητήρα με ενδιαφέρουσες τεχνικές λεπτομέρειες.

Η Honda έχει δεκαετίες εμπειρίας πάνω στη φιλοσοφία του V4 με μοντέλα να φέρουν την διάταξη στη παραγωγή από το 1982 (VF750S) έως το 2020 (VFR1200X), με τους V4 κινητήρες να έχουν εκλείψει από τη μαζική της παραγωγή εδώ και χρόνια.

Honda V4

Ο τελευταίος μεγάλος V4 κινητήρας της Honda (VFR 1200Χ) χαρακτηριζόταν από τις διαστάσεις του, όντας ένας ιδιαίτερα περίπλοκος, ογκώδης και βαρύς κινητήρας με την Honda να θέτει τώρα ως στόχο την διευκόλυνση των διαδικασιών κατασκευής και τη συναρμολόγησης.

Honda V4

Οι ευρεσιτεχνίες αναφέρονται σε κύκλωμα λίπανσης, σχεδιασμένο για να μειώνει τις εσωτερικές τριβές στις αντλίες λαδιού καθώς και σε σύστημα ψύξης με αγωγούς μεταξύ των κυλίνδρων, ενισχύοντας την διαχρονικά προβληματική ψύξη των πίσω κυλίνδρων με το μεγάλο νέο εδώ όμως να είναι η προσπάθεια πλατφορμοποίησης του κινητήρα, που προσαρμόζεται από V4 σε έναν “μισό” δικύλινδρο εν σειρά στα πρότυπα της Aprilia (RSV4 / RS660) αλλά και της δικής της σειράς δικύλινδρων σε σειρά κίνητρων δίκυκλων (NC700/NC750) που βασίστηκε σε σχέδια και την αρχιτεκτονική ενός τετρακύλινδρου κινητήρα αυτοκίνητων (Fit/Jazz).

Honda V4

Στα σχέδια ο κινητήρας δείχνει πιο συμπαγής, με το σώμα και το κιβώτιο να δείχνουν μικρότερα, ίσως χάρη στο νέο σύστημα λίπανσης, που χρησιμοποιεί διαδρομές μέσα στο ίδιο το κάρτερ και μικρούς αποταμιευτήρες για τη λίπανση των επιμέρους στοιχείων.

Honda V4

Η Honda κατοχύρωσε αυτές τις πατέντες που προστατεύουν επιμέρους τεχνικές λύσεις για έναν νέο V4 κινητήρα, βελτιστοποιώντας της παραγωγικές της διαδικασίες και στοχεύοντας μακριά, στην χρονική  διάρκεια και ευελιξία του σχεδιασμού της.

Honda V4

Αυτό που κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον είναι το επίπεδο λεπτομέρειας, που σε αντίθεση με προηγούμενες πατέντες της Honda, εμφανίζουν μια πιο αναλυτική απεικόνιση του κινητήρα, που ενδεχομένως υποδηλώνει ότι η εξέλιξη βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο.

Άλλωστε προ ετών ο Tetsuyo Suzuki, επικεφαλής του R&D της Honda, είχε επιβεβαίωσει ότι υπάρχουν τρία project σε παράλληλη εξέλιξη, ακόμη σε επίπεδο μελέτης.

“Υπάρχουν τρία project που εξετάζουμε σοβαρά. Οι επιλογές είναι η αντικατάσταση του Fireblade, το RVF1000 και μια πιο οικονομική έκδοση του RC213V-S. Τα μελετάμε και τα τρία παράλληλα και όλα βρίσκονται υπό σοβαρή σκέψη, αλλά είναι πιθανό να περάσει στην παραγωγή μόνο ένα ή ίσως δύο από αυτά.”

Honda V4

Άλλωστε δεν είναι το μόνο στέλεχος της Honda που έχει στρέψει το ενδιαφέρον σε αυτή την κατεύθυνση, με τον επικεφαλής  μηχανικό του HRC, Yuzuru Ishikawa να δηλώνει μέσα στο καλοκαίρι, πως η Fireblade εμμένει στον εν σειρά τετρακύλινδρο γιατί είναι ελαφρύτερος και φιλικότερος για χρήση στον δρόμο, πράγμα που ήταν προτεραιότητα μέχρι το 2019. Στην πορεία προέκυψε και η ανάγκη για μια μοτοσυκλέτα πιο προσανατολισμένη στην χρήση πίστας και έτσι ήρθε η έκδοση RR-R.

Συμπλήρωσε λέγοντας πως η Honda θα συνεχίσει να προσφέρει μοτοσυκλέτες επιδόσεών για χρήση τόσο στην πίστα όσο και στον δρόμο αλλά ο ίδιος δεν θεωρεί πως είναι σωστή κατεύθυνση για το εργοστάσιο να περάσουν στην παραγωγή μοτοσυκλέτες με κινητήρες που προέρχονται από τα MotoGP, "Αν όμως αλλάξουν οι απαιτήσεις της αγοράς προς την ισχύ και την απόδοση προφανώς και εμείς θα στραφούμε εκεί."

 Η Honda κατέθεσε τις πατέντες τον Μάιο του 2024 και αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας στο τέλος του 2025. Με βάση την πεπατημένη, δεν περιμένουμε να έρθει στην παραγωγή πριν περάσουν τουλάχιστον δύο χρόνια, αν και οι πιθανότητες για επιστροφή του V4 δείχνουν να αυξάνονται.

Ετικέτες