Editorial 611 - Οι τελευταίοι της Ευρώπης

Από το

motomag

1/10/2020

Δεν έχω βρει συγκεκριμένο όνομα, ωστόσο υπάρχει μία τάση που αναγνωρίζω σε εμάς τους Έλληνες να κλείνουμε αυτιά και μάτια παραμένοντας καθηλωμένοι σε μία θέση, απλά και μόνο γιατί την υποστηρίξαμε αρχικά. Δεν έχει σημασία αν τα επιχειρήματα που ακολούθησαν μας έχουν πείσει πως η άλλη πλευρά είχε τελικά δίκιο, σημασία έχει να μην το παραδεχτούμε εκείνη την στιγμή λες και η συζήτηση είναι μονομαχία θανάτου όπου θα μείνει μόνο ένας και κανείς άλλος. Πρόσφατο παράδειγμα αυτό που έγινε με τα διπλώματα, μόλις ακούστηκε πως θα επιτραπεί σε κατόχους άδειας οδήγησης αυτοκινήτου να καβαλήσουν μοτοσυκλέτες κατηγορίας Α1. Για αυτό και εμείς ας δούμε κάτι άλλο, αλλά κοντινό:

Είναι δεδομένο πως στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά 16 και 17 ετών που οδηγούν παπιά/σκούτερ/μοτοσυκλέτες χωρίς φυσικά να έχουν δίπλωμα γιατί δεν το δικαιούνται. Είναι επίσης δεδομένο πως μονάχα η Ελλάδα, η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Δανία, απαγορεύουν την οδήγηση κατηγορίας Α1 μοτοσυκλετών κάτω των 18 ετών. Όλες οι υπόλοιπες χώρες επιτρέπουν την οδήγηση της Α1 από τα 16! Μαζί με τα μοτοποδήλατα! Απλά αλλάζουν οι εξετάσεις που δίνει ο νέος αναβάτης, αλλά από 16 ετών μπορεί κανείς να οδηγήσει Α1. Στην Ολλανδία και το Βέλγιο, τις επίπεδες αυτές χώρες που μπορείς να διασχίσεις με ποδήλατο και τα μοτοποδήλατα δεν ζορίζονται καθόλου, δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα να γίνει κάτι τέτοιο. Αντίστοιχα στην Δανία, μία χώρα που η μοτοσυκλετιστική κουλτούρα δεν είναι το ίδιο διαδεδομένη με την γειτονική Γερμανία. Στην Ελλάδα όμως θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα να εξεταστεί το πλαίσιο αυτό πιο σωστά, με δεδομένο το ποσοστό αναβατών που οδηγεί χωρίς δίπλωμα πριν πάει στα 18! Όταν μάλιστα φτάσει στην ηλικία να βγάλει το δίπλωμα και με βάση την εμπειρία οδήγησης που ήδη έχει, αμελεί να δώσει τις απαραίτητες εξετάσεις… Γιατί «ξέρει να οδηγεί». Έχει φτιάξει μία κουλτούρα παραβατικότητας την οποία θεωρεί και δικαιωματικά σωστή, με βάση το απλό σκεπτικό: «και τι να κάνω αφού απαγορευόταν;». Η κουλτούρα αυτή είναι διαδεδομένη περισσότερο εκτός των μεγάλων πόλεων, εξαιτίας του μικρότερου ελέγχου αλλά και των μεγαλύτερων αναγκών που υπάρχουν στην ατομική μετακίνηση. Δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες μαζικής μεταφοράς ένα νεαρό παιδί στην επαρχία με κάποιο συνομήλικό του στον αστικό ιστό της Αθήνας. Αντιθέτως έχει πολλές μεγαλύτερες ανάγκες! Ο νομοθέτης οφείλει να βλέπει την επικράτεια στο σύνολό της. Ο επικριτής σχολιαστής στα κοινωνικά δίκτυα από την άλλη, βλέπει μονάχα με τα δικά του γυαλιά. Αν είναι στο κέντρο της Αθήνας, φαντάζεται ξεκράνωτους πιτσιρικάδες που ανεβαίνουν τους λόφους σπινάροντας σε παπιά χωρίς ποδιές, χωρίς πίσω λάστιχο, χωρίς σωστά φρένα, υποψήφιους θαμώνες του ΚΑΤ. Κάποιος σε ένα ορεινό χωριό από την άλλη βλέπει τον μοναδικό τρόπο που έχει ένας νεαρός να πηγαίνει στο σχολείο χωρίς να εξαρτάται από σοφέρ όλες τις ημέρες του έτους. Ποιοι ακούγονται περισσότερο; Οι επικριτές από τα αστικά κέντρα, μονίμως συνδεδεμένοι σε κάποιο από τα κοινωνικά δίκτυα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να έχουμε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ανασφάλιστων νεαρών παιδιών σε δημόσιους δρόμους πάνω σε μοτοσυκλέτες, που κυκλοφορούν χωρίς να έχουν περάσει ούτε τα θεωρητικά μαθήματα!

Φταίνε και οι γονείς που τους έχουν αφήσει να έχουν το δικό τους μέσο; Πριν ρίξουμε την πέτρα της κατηγορίας ας κάνουμε ένα ταξίδι με την δική μας μοτοσυκλέτα στην ορεινή Ελλάδα – υπόψιν πως ορεινό είναι σχεδόν το σύνολο αυτής της χώρας- και όταν δούμε την δική τους πραγματικότητα ας εκφέρουμε την άποψή μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως όποιος το χρειάζεται πραγματικά θα έπρεπε να έχει βγάλει άδεια οδήγησης μοτοποδηλάτου στα 16 και να κυκλοφορεί με ένα τέτοιο. Μία γενικευμένη όμως παρανομία δείχνει πως είτε ο νόμος δεν είναι σωστός, είτε ο έλεγχος ελλιπής και στην περίπτωσή μας ισχύουν και τα δύο!

Αντίστοιχα και με την άδεια οδήγησης μοτοσυκλέτας Α1 με δίπλωμα αυτοκινήτου, που τις προηγούμενες ημέρες το Υπουργείο έδωσε στην δημοσιότητα ΚΥΑ που φανερώνει πως ετοιμάζει την αλλαγή, για να οδηγείται με δίπλωμα αυτοκινήτου. Αναγκάστηκε να διευκρινίσει μετά τις αντιδράσεις πως δεν ισχύει ακόμη αλλά θα μας ενημερώσει για τον τρόπο που θα γίνει η αλλαγή. Άρα θα γίνει.

Όπως ήδη ισχύει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Διαφέρει το πλαίσιο αλλά ισχύει ήδη σε όλες τις άλλες χώρες. Γιατί; Γιατί ξέρουν πως αυτό καλύπτει μία πραγματική ανάγκη. Η πρόωρη αυτή ανακοίνωση που έγινε πριν λίγες ημέρες μας έδειξε βέβαια για άλλη μία φορά πόσο ανώριμοι είμαστε -πολίτες και Κράτος-  καθώς και το πρόσωπο ορισμένων του γενικού Τύπου. Είναι εκείνοι που μας έδειξαν εικόνες από μοτοσυκλέτες 600 κυβικών σε μπαριέρες, μίλησαν για εκατόμβες, για νεκροταφεία για ένα σωρό πράγματα που υπάρχουν μονάχα στην φαντασία τους. Ξέρουν αλήθεια πόσα τρίκυκλα σκούτερ οδηγούνται αυτή την στιγμή με δίπλωμα αυτοκινήτου; Πόσα ηλεκτρικά δίκυκλα εκεί έξω είναι πιο γρήγορα από αυτό που θα έπρεπε και αντίστοιχα μίας μοτοσυκλέτας Α1; Είναι τόσα πολλά που θα έπρεπε να βλέπουμε ήδη την εικόνα που περιγράφουν αλλά όχι, εξακολουθούμε να έχουμε πολλά δυστυχήματα που είναι τελείως άσχετα με την κατηγορία του διπλώματος! Όπως εξακολουθούμε να είμαστε πρώτοι από όλους στις εγκαταλείψεις θυμάτων, κυρίως γιατί δεν είμαστε νόμιμοι. Κι έπειτα γιατί δεν εμπιστευόμαστε τις διαδικασίες του Κράτους. Βλέπετε τώρα πως η ανάγκη είναι πραγματική και υφίσταται ήδη; Η εικόνα είναι ήδη άσχημη εκεί έξω. Οι Ισπανοί είδαν πως επιτρέποντας σε κάθε οδηγό αυτοκινήτου που έχει το δίπλωμα για τρία χρόνια να οδηγήσει μοτοσυκλέτες Α1, να μειώνονται αμέσως τα ατυχήματα στους δρόμους. Όπως και να προξενούν λιγότερα ατυχήματα που εμπλέκονταν και μοτοσυκλέτες, όσοι οδηγοί αυτοκινήτων ξεκίνησαν να καβαλούν μέσα στις πόλεις! Στην Αγγλία το κάνουν διαφορετικά, περνάς μία γρήγορη εκπαίδευση πριν σου επιτραπεί να οδηγήσεις μία μικρή μοτοσυκλέτα, ενώ είσαι κάτοχος διπλώματος αυτοκινήτου χωρίς άλλες εξετάσεις. Στην Ιταλία το ίδιο. Γιατί; Είναι καλύτερη η κατάσταση στην Ιταλία από εμάς; Μήπως δεν έχουν το ίδιο χάος οι πόλεις τους; Απλά είδαν την ανάγκη που ήδη υπάρχει και αντίστοιχα προσαρμόστηκαν. Εμείς κλείνουμε τα μάτια στους ανασφάλιστους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς δίπλωμα, όπως ακριβώς κάνει και η αστυνομία όταν τους βλέπει χωρίς κράνος, παρά μόνο όταν στήσει «μπλόκο»! Για άλλη μία φορά ας πάμε με εκείνους που το έχουμε μελετήσει περισσότερο. Έχουμε πολλά να μάθουμε και μόνο ένα να τους δείξουμε: Την διήθηση στην κυκλοφορία που εκείνοι τώρα επιτρέπουν.

editorial τ.530 - αξίζουν και τώρα!

Από το

Μαύρο Σκύλο

25/12/2013

Ένα από τα άσχημα των εποχών με αφθονία χρήματος ήταν πως έκαναν τις μοτοσυκλέτες να μοιάζουν αναλώσιμες. Όταν υπάρχει η δυνατότητα συχνών αλλαγών, και πολλοί δεν το σκέφτονταν δεύτερη φορά πριν πουλήσουν τη μια κι αγοράσουν την άλλη, μια παρενέργεια είναι πως μειώνεται ο χρόνος ενασχόλησης με την ίδια την μοτοσυκλέτα. Κι όταν δεν της βάζεις χέρι, όταν δεν την γνωρίζεις λίγο πιο βαθιά, όταν μόνο το συνεργείο ασχολείται μαζί της, τότε χάνεις πολλά από την σχέση σου μαζί της. Λόγω της ίδιας ευκολίας στην απόκτηση καινούργιας, στα παλιότερα μοντέλα κανείς δεν έδινε σημασία, κι ειδικά σ' αυτά που δεν ήταν τόσο παλιά ή σπάνια ώστε να θεωρούνται κλασικά, ειδικά σ' αυτά που δεν είχαν αξία χρηματική παρά μόνο συναισθηματική. Πολλές τέτοιες μοτοσυκλέτες βρίσκονται παρατημένες σε αυλές, αποθήκες και υπόγεια, μοτοσυκλέτες που τόσα είχαμε ζήσει μαζί τους αλλά κάποια στιγμή παροπλίστηκαν και ξεχάστηκαν. Ξανασκεφτείτε το, γιατί αυτές οι μοτοσυκλέτες αξίζουν και τώρα.

Η κατηγορία αυτή των Μοτοσυκλετών Συναισθηματικής Αξίας ξεφεύγει από τις συνήθεις κλασικές, κι όχι μόνο λόγω ηλικίας. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά: Αυτές οι μοτοσυκλέτες έχουν αξία ειδικά και αποκλειστικά για τον ιδιοκτήτη τους, σε αντίθεση με τις κοινώς και παγκοσμίως αποδεκτές "ιστορικές". Ένα ταπεινό XL185S δεν έχει την χρηματική αξία ή την αίγλη ενός RC30, αλλά για αυτόν που το έχει στην καρδιά του λέει πολλά, ενώ το superbike μπορεί να το θαυμάζεις, αλλά να είναι συναισθηματικά αδιάφορο. Μπορεί την μοτοσυκλέτα να την είχες μικρός ή να την έχεις ακόμα κάπου παρατημένη, μπορεί να την θυμάσαι να περνάει κι εσύ να χάσκεις με το στόμα ανοιχτό, μπορεί να την είχε ο πατέρας σου και πάνω της να έκανες την πρώτη σου βόλτα. Μπορεί να ήταν μια φωτογραφία μόνο που κάποτε είχες δει σ' ένα περιοδικό, μπορεί να μην είχες καμιά παλιότερη επαφή μαζί της αλλά για τους δικούς σου μοναδικούς λόγους να έφαγες την φλασιά: "Θέλω να ζήσω πράγματα μαζί της". Και να ξεκινήσεις για ένα μοναδικό ταξίδι, που θα σε ανταμείψει πλούσια πριν καν πάρει μπρος ο κινητήρας και διανύσεις τα πρώτα μέτρα. Το πιο ενθαρρυντικό απ' όλα δεν είναι πως κάποιοι παλιοί μοτοσυκλετιστές βγάζουν ξανά στο δρόμο τις παλιές τους αγάπες, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί νέοι αποφασίζουν να ασχοληθούν για πρώτη φορά με την μοτοσυκλέτα κι αντί να κλαίγονται που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν το τελευταίο σούπερ ουάου μοντέλο, μαζεύουν ένα παλιό μηδαμινής ή μηδενικής αξίας και το ξαναβγάζουν σε κυκλοφορία, με πολλή προσωπική ενασχόληση. Κι ίσως να μην υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αρχίσει κάποιος το ταξίδι του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας. Για σκεφτείτε το: Πριν καν την οδηγήσει, θα την έχει λύσει, επισκευάσει, συντηρήσει και ξαναδέσει, χτίζοντας μια μοναδική σχέση μαζί της. Και στην εποχή της ηλεκτρονικής "κοινωνικότητας", όταν οι άλλοι είναι σκυμμένοι στα έξυπνα κινητά τους και θεωρούν πως "επικοινωνούν", υπάρχουν παρέες που πραγματικά ζουν και επικοινωνούν μέσω κοινών δράσεων, που μαθαίνουν και διασκεδάζουν ξαναδίνοντας ζωή σε μια μοτοσυκλέτα, ξοδεύοντας λιγότερα χρήματα από το κόστος ενός καλού laptop.

Στην πορεία, ξαναζωντανεύουν τέχνες και τεχνικές που κινδυνεύουν να χαθούν, σώζονται γνώσεις και ανασύρονται πατέντες, εφευρίσκονται νέες και οι παρέες περνάνε καλά πριν ακόμα την πρώτη τους βόλτα. Το ευτύχημα είναι πως όλες αυτές οι συναισθηματικής αξίας μοτοσυκλέτες δεν χρειάζονται εξειδικευμένο εξοπλισμό για την συντήρηση και την ρύθμισή τους, καθώς τα ηλεκτρονικά τους λάμπουν δια της απουσίας τους, και τα διαγνωστικά ήταν άγνωστη λέξη όταν φτιάχτηκαν. Με βασικά εργαλεία και όρεξη μπορούν να γίνουν οι περισσότερες δουλειές, χωρίς να είναι απαραίτητα τα Τρία Χι της αναπαλαίωσης κλασικών μοτοσυκλετών: Χρήμα, Χρόνος, Χώρος. Ένας χώρος κάπου θα βρεθεί, χρόνος επίσης, ενώ το χρήμα είναι ελάχιστο, ειδικά όταν δεν σε απασχολεί η αυθεντικότητα και ξεφύγεις από το "100% original". Έτσι, ξεφεύγεις και από τα νύχια του αετονύχη που σε περιμένει με ακονισμένο το ξυράφι για να σου πουλήσει το καρασπάνιο original παπαράκι που θεωρεί πως αξίζει το βάρος του σε χρυσό. Κι έχει μεγαλύτερη αξία να καταφέρεις να σώσεις εξαρτήματα, παρά να έχεις φουσκωτό πορτοφόλι και να τα πάρεις όλα καινούργια. Πως ξανανιώνει ένα πλαστικό; Πως θα μπαλώσεις το σκουριασμένο φτερό χωρίς να φαίνεται; Πως θα ξεσκουριάσεις ζάντες και ακτίνες; Πως θα ξεβάψεις το πλαίσιο; Που θα βρεις "βαρελάκια" για να αλλάξεις συρματόσχοινα στις ντίζες; Πως θα καθαρίσεις το καρμπυρατέρ; Τις βίδες; Πως βγαίνουν τα ρουλεμάν των τροχών; Κι αυτά είναι λίγα μόνο από τα χιλιάδες ερωτήματα που θα δημιουργηθούν στην πορεία μιας ανακατασκευής, και που θα οδηγήσουν σε αντίστοιχες απαντήσεις και γνώση.

Φυσικά, κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστούν αυθεντικά ανταλλακτικά, γιατί αυτά θέλεις, κι όχι κάποια πατέντα. Μέχρι στιγμής, υπήρχε μόνο μία εταιρεία που ενεργά στηρίζει με ανταλλακτικά παλιά (πολύ παλιά...) μοντέλα, κι αυτή είναι η BMW, που έχει κατάλογο με τα ανταλλακτικά των κλασικών της. Πρόσφατα όμως, η Suzuki στην Αγγλία ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα παλαιών ανταλλακτικών, που θα διατίθενται online για δημοφιλή μοντέλα του παρελθόντος. Η αρχή γίνεται με το πρώτο RGV250Γ, για το οποίο μπορεί κανείς να βρει εκτός από ανταλλακτικά, service και parts manual, όπως και προσπέκτους (τα manual είναι δωρεάν και μπορεί να τα κατεβάσει οποιοσδήποτε). Κάθε τρίμηνο θα ακολουθεί ένα ακόμα μοντέλο, όπως τα πρώτα GSX-R, το δίχρονο υγρόψυκτο 750 (ο "βραστήρας"), το GS1000S, η μεγάλη Katana 1100, το 250 Χ7 και άλλα. Ενστικτωδώς, έχουμε σε μεγαλύτερη εκτίμηση κάθε εταιρεία που σέβεται το παρελθόν της, και δεν το έχει ξεχάσει κοιτάζοντας μόνο το σήμερα. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν σε στοκ τα ανταλλακτικά (η Suzuki δεν διευκρινίζει αν θα ξαναφτιαχτούν ανταλλακτικά για αυτά τα μοντέλα ή θα διατίθεται το στοκ μέχρι να εξαντληθεί, αν και είναι λίγο απίθανο να έχουν πλήρες στοκ για GT750 και GS1000S, οπότε μάλλον θα τα ξαναφτιάξουν...) κάθε εταιρεία θα μπορούσε να έχει σε ειδικό site τα service manual και τους καταλόγους των ανταλλακτικών για τα προ εικοσαετίας μοντέλα της, βοηθώντας την ίδια της την ιστορία να παραμείνει ζωντανή και εμπνέοντας τους αναβάτες να μείνουν "πιστοί" στην μάρκα. Έτσι κι αλλιώς, μοτοσυκλέτες τέτοιας ηλικίας σπάνια περνούν την πόρτα εξουσιοδοτημένων συνεργείων, οπότε δεν πρόκειται να χάσουν χρήματα, και οι κατάλογοι των ανταλλακτικών μπορούν να χρησιμεύσουν και για παραγγελίες αλλά και για τις πολύ συχνές απορίες του στυλ "τώρα που στο διάολο έμπαινε αυτή η ροδέλα...". Ανοίγεις το parts list και βλέπεις άμεσα που πάει κάθε παπαράκι και κάθε καυλιτζέκι, γιατί πάντα είναι αυτά τα αγνώστου προορισμού και θέσεως εξαρτήματα που κάτι σου θυμίζουν, αλλά που με τίποτα δεν θυμάσαι που ακριβώς πάνε.

Αυτή η τάση, της αναγέννησης των Μοτοσυκλετών Συναισθηματικής Αξίας που Αξίζουν και Τώρα (ακριβώς γιατί έχουν συναισθηματική αξία!), συνδυάζεται ιδανικά και με το customizing. Ας ξεχάσουμε όμως καλύτερα την εποχή που custom σήμαινε "ψευτοτσόπερ", μοτοσυκλέτα δηλαδή μαζικής παραγωγής που αντλούσε το στυλ της από τις πραγματικά custom κατασκευές της αμερικάνικης δύσης, που σήμερα λέγεται cruiser. Περιφραστικά, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το customizing ως την διαδικασία με την οποία μετατρέπεται εμφανισιακά και λειτουργικά μια μοτοσυκλέτα έτσι ώστε να ταιριάζει με τα γούστα του ιδιοκτήτη της. Και τα café racer τέτοια είναι, και τα street trackers, και τα scrambler style και τόσα άλλα που δεν έχουν όνομα αλλά τους δίνει υπόσταση η φαντασία και η εργασία του κατασκευαστή τους. Ακόμα και ένα rat bike, custom είναι, φτιάχτηκε "επί τούτου". To customizing (και παρακαλώ τον Λύκο ως προφέσορα της Αγγλικής να εφεύρει τον ελληνικό όρο) αφορά όλες τις μοτοσυκλέτες, από τις πιο μικρές και φτηνές ως τις πιο μεγάλες και ακριβές. Όλοι μας λίγο πολύ κάτι κάνουμε στις μοτοσυκλέτες μας, κάποια πινελιά δική μας προσθέτουμε, είναι όμως οι πιο εκτεταμένες επεμβάσεις που μπορούν να βγάλουν αριστουργήματα ή εκτρώματα. Αν γουστάρετε για παράδειγμα ιταλικά V2, ρίξτε μια ματιά στην Radical Ducati που φτιάχνει κάτι αριστουργήματα με σαφείς αναφορές στο παρελθόν. Ή δείτε το στυλ των Deus και των Wrenchmonkees, που έχει επηρεάσει δεκάδες άλλους επαγγελματίες καστομάδες. Κάπου εκεί συναντιέται η μοτοσυκλέτα με την τέχνη, κάπου εκεί είναι και η ευκαιρία του κάθε ερασιτέχνη να δημιουργήσει. Θέλει και λίγο προσοχή βέβαια, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι οι φίλοι και γνωστοί θεωρούν υποχρέωσή τους να σου δηλώσουν "έτσι θα το κάνεις!", για κάτι που οι ίδιοι δεν έχουν κάνει ποτέ. Καθώς η μοτοσυκλέτα είναι προσωπική υπόθεση, και μια custom μοτοσυκλέτα ακόμη περισσότερο, μπορείτε να θυμίσετε στους φίλους σας πως η καμήλα είναι άλογο που το έφτιαξε επιτροπή. Και στην ουσία, κάθε αναγέννηση μοτοσυκλέτας που θα την κάνει να ξεφύγει από την αυθεντική της μορφή, είναι customizing. To ενθαρρυντικό είναι πως με αυτή την διαδικασία, μοτοσυκλέτες που ποτέ δεν διεκδικούσαν βραβείο ομορφιάς, μπορούν να μετατραπούν σε κάτι αξιόλογο, συνήθως με την διαδικασία της αφαίρεσης, με στόχο μια πιο μίνιμαλ αισθητική. Ποιός θα περίμενε πως ένα Suzuki LS650 Savage μπορεί να μετατραπεί σχετικά εύκολα σε dirt tracker ή café racer; Κι όμως, λίγο φαντασία θέλει, να μπορείς να βιδώνεις και να ξεβιδώνεις βίδες, κι άντε, να βοηθήσουν και μερικοί φίλοι. Ακόμα και ασχημόπαπα σαν κάτι Yamaha SR250 και περίεργα σαν τον Χαρούμενο Χοντρούλη TW200, μπορούν να γίνουν "κουλά" μηχανάκια, μοναδικά σαν αυτόν που θα τα φτιάξει.

Μέσα από μια τέτοια διαδικασία, μπαίνεις λίγο και στα παπούτσια των κατασκευαστών, και αν εσύ δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις πως θες να κάνεις την δική σου, την προσωπική σου μοτοσυκλέτα, καταλαβαίνεις τι μπελά έχουν στο κεφάλι τους όσοι σχεδιάζουν μια μοτοσυκλέτα που προορίζεται για να αρέσει σε όλο τον πλανήτη. Μια άλλη πτυχή του customizing είναι πως σε πολλές περιπτώσεις οι μοτοσυκλέτες γίνονται λειτουργικά χειρότερες, στο όνομα της εμφάνισης: Σέλες υποτυπώδεις, αναρτήσεις με μικρότερες διαδρομές, ο απολύτως ελάχιστος εξοπλισμός, μικρότερα ρεζερβουάρ, λάστιχα τετράγωνα... Κι όμως, αυτές οι "ελλείψεις" τελικά καταλήγουν να ενισχύουν την εμπειρία, και όχι να την μειώνουν. Μια custom μοτοσυκλέτα μπορεί και να πηγαίνει, να στρίβει, να φρενάρει χειρότερα, αλλά η εμπειρία της οδήγησής της να είναι ανώτερη της καλύτερης λειτουργικά αρχικής της μορφής. Να και κάτι άλλο λοιπόν που ενισχύει το γόητρο των custom μοτοσυκλετών: Η απόλαυση που παίρνεις από την οδήγησή τους είναι ανεξάρτητη από μετρήσιμα μεγέθη επιδόσεων, ή τεχνικά χαρακτηριστικά που θα έδιναν την νίκη σε μια λεκτική μάχη της καφετέριας.

Μου φαίνεται πως η επιστροφή σε μοτοσυκλέτες που για τον καθένα μας αξίζουν και τώρα, και που έχουν επιλεγεί με συναισθηματικά και όχι ορθολογιστικά κριτήρια, δεν είναι παρά μια έστω και ασυνείδητη επιστροφή στις αρχικές αξίες της μοτοσυκλέτας, τότε που ένας κινητήρας, ένα πλαίσιο, ένα ρεζερβουάρ και δύο ρόδες ήταν αρκετές για να νιώσεις μοναδικές συγκινήσεις, ή για να κάνεις το γύρο του κόσμου. Οι αυτοκινητάδες το έχουν χάσει αυτό το παιχνίδι. Πως να κάτσεις να κάνεις ένα σύγχρονο αυτοκίνητο απλό και ελαφρύ σαν ένα 2CV; Δεν γίνεται. Μια μοτοσυκλέτα όμως...