Editorial 597 - Τα μεγάλα On-Off στο χώμα

x
Από το

motomag

1/8/2019

Η περίπτωση του Iker να κερδίζει κατά κράτος τον Chris Birch είναι το καλύτερο παράδειγμα για το αν τα μεγάλα on-off κάνουν για το χώμα ή αν είμαστε όλοι μπλεγμένοι σε μία παγκόσμια συνομωσία του marketing. Μια συνομωσία για να πωλούνται μεγάλες μοτοσυκλέτες και να σπάνε σε κατσικόδρομους που δεν είχαν καμία δουλειά να μπαίνουν. Και ποιος είναι τελικά αυτός ο Iker που κέρδισε τον Birch; Αυτό ακριβώς. Ο Iker δεν είναι κάποιος γνωστός μας.

Τα on-off είναι η κατηγορία με την μεγαλύτερη εμπορική κίνηση τα τελευταία χρόνια, έχει εκτοξεύσει τον ανταγωνισμό στήνοντας τον κάθε κατασκευαστή στην γωνία του, αν και σε πολλές περιπτώσεις οι γωνίες αυτές δεν έχουν απόλυτα ξεκάθαρη την θέση τους και υπάρχουν κατασκευαστές που κονταροχτυπιούνται. Δεν βλέπουν όλοι τις ίδιες παρατάξεις. Αν κοιτάς μονάχα την ιπποδύναμη, τότε η Ducati Multistrada είναι απευθείας απέναντι από την Super Adventure της KTM χωρίς να παίζει ανάμεσά τους το GS, η μοτοσυκλέτα που ξεκίνησε ολόκληρη την κατηγορία, ενώ αν αρχίσεις να προσθέτεις τις δυνατότητες στο χώμα τότε το πράγμα γίνεται εξαιρετικά σύνθετο. Και εκεί ακριβώς θα υπάρχει πάντοτε εκείνη η φωνούλα στο βάθος, ή που με κεφαλαία γράμματα θα γράψει στα κοινωνικά δίκτυα πως ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ON-OFF ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΧΩΜΑ! Είναι άλλωστε πάντοτε πιο εύκολο να γράψει κάποιος με κεφαλαία ένα σχόλιο από μακριά, αντί να φωνάζει κατά πρόσωπο την άποψή του σε μία μεγάλη παρέα. Ας μείνουμε λιγάκι σε αυτό το ζήτημα, με αφορμή ένα πρόσφατο παράδειγμα που εξελίχθηκε στα μάτια μας και όχι μία φορά μέσα σε μία ημέρα. Ο φίλος του περιοδικού κι άρχοντας σε παγκόσμιο επίπεδο του Enduro με μεγάλες On-Off μοτοσυκλέτες, ο Chris Birch, συνάντησε την νέμεσή του σε κάποιον μη επαγγελματία, σε έναν άνθρωπο που είναι 1.67 σε ύψος, δεν τρέχει σε αγώνες, δεν είναι η δουλειά του να βάζει την μοτοσυκλέτα του μέσα στα μονοπάτια και να βγάζει φωτογραφίες. Δεν είναι κάποιος που πουλά μοτοσυκλέτες, όχι, ο Iker είναι ένας από εμάς.

Ισπανός που γουστάρει να ταξιδεύει, έχοντας διασχίσει με την κοπέλα του -σε ξεχωριστές μοτοσυκλέτες- την Ασία, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη και στα 48 του χρόνια πλέον, η εμπειρία του έχει χτιστεί όχι από τους 2-3 αγώνες enduro που πήρε μέρος πριν από είκοσι χρόνια, αλλά από τα πράγματα που έκανε με την μοτοσυκλέτα του. Ο Iker δεν πήρε την μεγάλη του on-off να την γεμίσει αξεσουάρ και να την βλέπει γυαλισμένη να του συντηρεί το όνειρο για ταξίδια. Όχι, ο τύπος αυτός βούτηξε το χέρι του στο γλυκό και έφαγε ταξιδιάρικα χιλιόμετρα με το κουτάλι. Έχτισε την εμπειρία του και τις ικανότητές του και τώρα στα 48 χρόνια, χωρίς να πατά με ευκολία στο έδαφος από την σέλα του Super Adventure R, μπήκε στον Πρόλογο του KTM Adventure Rally στην Βοσνία πρόσφατα, και κέρδισε τον Chris Birch σε μία ανεπίσημη μεταξύ του κόντρα. Αμέσως μετά ένας άλλος Γερμανός έκανε και τον καλύτερο χρόνο, αλλά τον Iker δεν τον ένοιαζε που θα ήταν δεύτερος στην λίστα. Σημασία έχει που νίκησε τον Birch, σημασία έχει που Laia Sanz μου είπε πως με το Super Advneture R ο Iker είναι πιο γρήγορος και από εκείνη…

Το πρόβλημα των περισσότερων είναι η πεποίθησή πως την διαφορά την κάνει η μοτοσυκλέτα. Πως χρειάζονται το καλύτερο on-off για να κάνουν ένα Mega Test και φταίει η άτιμη η κοινωνία που δεν μπορούν το έχουν. Στα μέρη που θα δείτε στις επόμενες σελίδες, μπορείτε να πάτε με οποιαδήποτε μεταχειρισμένη βρείτε μπροστά σας. ΔΕΝ χρειάζεστε καμία από τις μοτοσυκλέτες που είχαμε εμείς μαζί μας. Η ανθρωπότητα έχει περάσει βέβαια από το στάδιο του παίρνω αυτό που χρειάζομαι και βρίσκεται στο σημείο που παίρνω αυτό που θέλω. Για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους τουλάχιστον, καθώς εμάς η οικονομική κατάσταση μας έριξε βίαια στην προηγούμενη κατάσταση. Ας είναι, δεν πειράζει. ΔΕΝ χρειάζεστε το καλύτερο on – off απλά μην πείτε στο εαυτό σας πως δεν τον χρειάζεστε γιατί αυτές οι μοτοσυκλέτες δεν κάνουν για χώμα. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι «Iker» υπάρχουν στην Ελλάδα που βάζουν τις ακριβές τους μοτοσυκλέτες στο χώμα και κάνουν πράγματα όπως αυτά που θαυμάζει κανείς στο video του Chris Birch. Τα διάφορα σχολεία οδήγησης είναι ένας τρόπος να φτάσεις μέχρι την πόρτα, για να την περάσεις όμως πρέπει απλά να κάνεις την προσπάθεια. Πρέπει απλά να μπεις στην διαδικασία να οδηγήσεις, να πέσεις, να σηκωθείς και να συνεχίσεις.

Στο φετινό Mega Test που ξεκινά φέτος με «το story» και θα ολοκληρωθεί τον επόμενο μήνα με το συγκριτικό, για να είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο που έχουμε μαζί μας και το Tenere της Yamaha, μετρήσαμε πάνω από είκοσι πτώσεις συνολικά σε 11 αναβάτες. Αυτό σημαίνει πως κάθε ένας έπεσε σχεδόν δύο φορές, κάποιος μία και άλλος τρεις. Καμία δεν ήταν σφοδρή ή προξένησε φθορά στην μοτοσυκλέτα που να δυσκολεύει την οδήγησή της και ήταν όλες τους μέρος του μιας τέτοιας δοκιμής. Ανάλογα με την μοτοσυκλέτα το να βυθίσεις μαρσπιέ και αντίβαρο τιμονιού στην απότομη πλαγιά, γιατί δεν σου βγήκε η ανάβαση και πρέπει να γυρίσεις προς τα πίσω, ισοδυναμεί από μηδενική ζημιά έως σπασμένη χούφτα στην περίπτωση του Multistrada για παράδειγμα. Αυτό δεν σημαίνει πως καμία τους δεν κάνει για χώμα, απλά πως κάποιες είναι καλύτερα προετοιμασμένες για αυτό. Ο Iker δεν ξεκίνησε από μικρό παιδί κάνοντας σούζες. Δεν ήταν ταλέντο, δεν πήγε σε κάποιο σχολείο, πήρε απλά μία μεταχειρισμένη μοτοσυκλέτα, την έβαλε στο χώμα και άρχισε να παιδεύεται. Μέχρι που στα 48 χρόνια κέρδισε τον επαγγελματία Chris Birch. Αν νομίζεις πως είναι κάτι πιο σπουδαίο από εσένα κάνεις λάθος. Απλά είναι ένας τύπος που είχε θέληση να βελτιωθεί…

 

 

 

 

 

 

 

editorial 528 - Επικίνδυνη ζωή

Από το

Μαύρο Σκύλο

31/10/2013

Είμαι εναντίον κάθε μορφής προσηλυτισμού. Θρησκευτικού, πολιτικού, μοτοσυκλετιστικού, ό,τι κι αν είναι. Επίσης, είμαι... φανατικά εναντίον των φανατικών. Επειδή εμένα μου αρέσουν οι μοτοσυκλέτες, πρέπει να αρέσουν σε όλους; Δεν γίνεται. Με απασχολεί όμως το για ποιους λόγους οι νέες γενιές φαίνεται να μην ενθουσιάζονται με τις μοτοσυκλέτες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της μοτοσυκλέτας αυτή τη στιγμή είναι ότι οι αναβάτες γερνάνε, χωρίς να έρχονται νέοι για να εξισορροπήσουν την κατάσταση και να κατεβάσουν τον μέσο όρο ηλικίας, να φέρουν νέες ιδέες, νέες τάσεις, νέα πράγματα. Οι λόγοι πολλοί, και τους έχουμε αναλύσει. Πως να εκτιμήσει κάποιος τις συζητήσεις της παρέας πριν και μετά από κάθε βόλτα, όταν η "παρέα" δεν συζητά κατά πρόσωπο αλλά μέσω facebook; Πως να συναρπάσει κάποιον νέο η απλή χαρά της 3D κίνησης στο χώρο με μια μοτοσυκλέτα, όταν περνά όλη τη μέρα του και την νύχτα του σκοτώνοντας ακατάπαυστα εχθρούς σε παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας; Γιατί όταν μπορείς να έχεις μια αυθεντική εμπειρία να προτιμάς την ψεύτικη; Και τι να λέμε τώρα, μας απασχολούν οι μοτοσυκλέτες, ενώ φαίνεται πως τους νέους ούτε το sex τους συγκινεί πια... Ένας από τους κύριους λόγους όμως είναι η φανατικά ρισκοφοβική δυτικού τύπου κοινωνία μας, που φαίνεται να δαιμονοποιεί το ρίσκο και να ξοδεύει πολλή ενέργεια και πόρους για να εξαλείψει κάθε πιθανότητα κινδύνου από την ζωή μας, σε μια τεράστια, ουτοπική όμως προσπάθεια. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι η όλο και αυξανόμενη παραγωγή ηλιθίων. Οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν πια να σκέφτονται και να κρίνουν, αλλά εκπαιδεύονται να περιμένουν από κάποιον άλλο να τους πει τι και πως πρέπει να κάνουν. Όταν αγοράζεις ένα καλό κράνος στις ΗΠΑ, η ζελατίνα του γράφει επάνω "DO NOT PAINT" και "DO NOT COVER". Πείτε μου τώρα, πόσο στόκος πρέπει να είσαι για να βάψεις την ζελατίνα του κράνους ή να την γεμίσεις αυτοκόλλητα και να μην βλέπεις μπροστά σου; Αντίστοιχα, υπάρχουν αυτή την στιγμή αυτοκίνητα παραγωγής που αν το επέτρεπε η νομοθεσία θα μπορούσαν να σε πάνε στον προορισμό σου χωρίς εσύ να κάνεις τίποτα. Θα μπορούσες να ρίξεις κι έναν υπνάκο. Ή, όπως επιτρέπει η σημερινή νομοθεσία, να πατήσεις ένα κουμπί και το αυτοκίνητό σου να ακολουθεί πιστά και με "ασφάλεια" το προπορευόμενο όχημα! Υπολογίστε και όλα τα συστήματα "ασφαλείας" που υπάρχουν, για να καταλάβετε πως οι αναβάτες και οι οδηγοί μετατρέπονται σε επιβάτες, με όλο και μικρότερη συμμετοχή στην οδήγηση.

Η πολιτικά ορθή και κοινώς αποδεκτή άποψη, όπως και η πολιτική της ΕΕ, λέει πως πρέπει να μειώσουμε τα ατυχήματα στο μηδέν. Σε πρώτη ανάγνωση δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι που σκέφτονται εκτός της πεπατημένης, και που δίνουν και σε άλλους τροφή για σκέψη.

Ένας από αυτούς είναι και οι Ian Mutch, πρόεδρος του Βρετανικού Motorcycle Action Group, εξέφρασε μια ανατρεπτική άποψη που αξίζει να ακούσουμε και που θα έκανε όλους τους ζηλωτές της "ασφάλειας" να βγάλουν σπυράκια. Ακούστε τον:

"Δεν χρειάζεται να μειωθούν οι θάνατοι μοτοσυκλετιστών. Κι όπως πολλές υπερβολικές και ακραίες δηλώσεις, υπάρχει μια δόση αλήθειας μέσα της. Μερικές φορές, για να δεις μια κατάσταση από μια καλύτερη προοπτική, χρειάζεται να απομακρυνθείς για να δεις την αλήθεια. Κάτι σαν έναν πίνακα του Rolf Harris, με τον κίνδυνο να καταλήξεις σε αμφιλεγόμενο συμπέρασμα. Κι ακριβώς επειδή έχουμε σε μεγάλο βαθμό μετατραπεί σε μια κοινωνία που απεχθάνεται το ρίσκο, κάτι που πριν μερικές δεκαετίες φαινόταν απολύτως φυσικό, σήμερα φαντάζει για πολλούς σαν την μεγαλύτερη απειλή για τον Δυτικό πολιτισμό από τότε που οι Μογγολικές ορδές την έπεφταν στην Ευρώπη.

Οι μοτοσυκλετιστές σκοτώνονται πιο συχνά για κάθε χιλιόμετρο που διανύουν σε σχέση με τους οδηγούς αυτοκινήτων – εκπληκτικό! Ποιος θα το περίμενε! Πάνω σε τόσους τροχούς οδηγούμε, με μηδενική προστασία γύρω μας, σωστά; Το πρόβλημα είναι πως οι υπερπροστατευτικοί φανατικοί της ασφάλειας πιστεύουν πως μπορούν να βάλουν ως στόχο την μείωση των θανάτων μοτοσυκλετιστών στο ίδιο ποσοστό με αυτό των οδηγών αυτοκινήτων. Ναι, μπορεί να γίνει. Πως, θα με ρωτήσετε. Απλό – προσθέτουμε άλλους δύο τροχούς και ένα ατσάλινο περίβλημα γύρω – γύρω. Απλό.

Εντάξει, ας το παραδεχτούμε, οι μοτοσυκλέτες είναι επικίνδυνες. Ναι, ναι, ναι, πραγματικά το είπα αυτό. Όλοι ξέρουμε πως ο άλλος έφταιγε, πως ήταν ο δρόμος χάλια, πως ο καιρός "δεν βοήθησε" ή ότι άλλο θα θέλαμε να κατηγορήσουμε για την δική μας δυστυχία. Ό,τι και να πεις όμως, αν έχεις ατύχημα με μοτοσυκλέτα έχεις και πολύ περισσότερες πιθανότητες τραυματισμού ή θανάτου σε σχέση με το να χτυπήσεις κάτι με το αυτοκίνητο.

Οι ζηλωτές που σκέφτηκαν και υποστηρίζουν την καμπάνια "Vision Zero" (κανένας θάνατος), ζουν στον πλανήτη κούκου. Στον πραγματικό κόσμο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μερικά παιδιά δεν είναι "διανοητικά διαφοροποιημένα", είναι απλώς χαζά. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ότι έχουν απολύτως αποδεκτές αναλογίες βάρους – ύψους που ξεφεύγουν από το μέσο όρο. Είναι απλώς θεόχοντροι. Ο αλπινισμός είναι πιο επικίνδυνος από την ανθοδετική, και το Everest έχει διάσπαρτες πάνω του τις αποδείξεις.

Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει έναν υπερπληθυσμό φανατικών της ασφάλειας που υποκρίνονται πως πραγματικά απορούν με τις στατιστικές θανάτων των μοτοσυκλετιστών, σε σχέση με των αυτοκινητιστών, λες και πρόκειται για κάποια ασθένεια που μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντιβίωση.

Οπότε, που θέλω να το πάω με αυτή την προβοκατόρικη οπτική; Φυσικά και θα ήταν υπέροχο αν μπορούσαν να μειωθούν οι θάνατοι από δυστυχήματα μοτοσυκλετιστών. Και ναι, χρησιμοποιώ τη λέξη "δυστυχήματα" και όχι "συμβάντα". Το δυστύχημα δεν είναι κάτι προσχεδιασμένο. Οι φανατικοί της ασφάλειας μέσα στον τρόμο και τον πανικό του κόσμου τους "κάποιος φταίει και θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος γι' αυτό", δεν μπορούν να δεχτούν την ιδέα πως δυστυχήματα συμβαίνουν, οπότε ψάχνουν να βρουν εκφράσεις που να δείχνουν πως δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν καθόλου.

Το ξαναλέω, θα ήταν πολύ καλό αν πέθαιναν λιγότεροι στους δρόμους μας. Αυτό όμως που πραγματικά θα έπρεπε να κάνουμε δεν είναι να αφιερώσουμε όλη μας την ενέργεια για να βελτιώσουμε τις στατιστικές, αλλά για να αλλάξουμε την νοοτροπία των νομοθετών, ώστε να αναγνωρίζουν πως υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα ρίσκου στη ζωή, κι είναι μέρος της ίδιας της ζωής. Ο σεβασμός στο δικαίωμα κάθε ατόμου να κάνει τις επιλογές της ζωής του είναι τόσο ζωτικός για την ποιότητα ζωής μας όσο και το καθαρό, πόσιμο νερό. Αν φτάσουμε να εγκαταλείψουμε αυτή την θεώρηση της πραγματικότητας, τότε πρέπει να εγκαταλείψουμε και τα οποιαδήποτε επιχειρήματά μας υπέρ του μοτοσυκλετισμού.

Μιλώντας ως πρόεδρος του MAG, είμαι περήφανος που βοηθήσαμε να πραγματοποιηθούν οι καμπάνιες Bikesafe και Get a Grip (για καλούς συντελεστές τριβής στους δρόμους). Είμαι περήφανος για όλες μας τις λογικές προσπάθειες βελτίωσης της ασφάλειας των μοτοσυκλετιστών, που στρέφουν τους πολιτικούς προς χρήσιμες δράσεις αντί για δρακόντεια νομοθετικά μέτρα. Το MAG δεν καθορίζεται μόνο από αυτές τις προσπάθειες, όπως και η μοτοσυκλέτα δεν καθορίζεται μόνο από τον παράγοντα "ασφάλεια". Μοτοσυκλέτα σημαίνει απόλαυση και ελευθερία, και στόχος του MAG είναι να υπερασπίζεται την όρεξη γι' αυτά, παρά το γεγονός πως – άντε πάλι! – είναι μια δραστηριότητα πιο επικίνδυνη από άλλες. Όπως είχε πει κι ένας μπάτσος, "προσέχετε εκεί έξω, είναι επικίνδυνα». Αυτή είναι η ζωή."

Τα επιχειρήματά του μπορεί να φαίνονται αμφιλεγόμενα, αλλά είναι στατιστικά, και άρα μαθηματικά, σωστά. Οι θάνατοι είναι προϊόν του ρίσκου και του πλήθους των ανθρώπων που παίρνουν αυτό το ρίσκο. Σε μεγάλους πληθυσμούς, ο μηδενισμός των θανάτων έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην παίρνει ρίσκο κανείς απολύτως. Αν αυτό δεν είναι εφικτό ή επιθυμητό, τότε θα έπρεπε να συζητάμε για το ποιό είναι το αποδεκτό ποσοστό θνησιμότητας. Από την στιγμή όμως που το μη αποδεκτό ρίσκο είναι ένα μεγάλο φρένο για την μοτοσυκλέτα γενικότερα, χρειάζεται να μελετήσουμε περισσότερο ποια είναι η σχέση των πιο σημαντικών για την μοτοσυκλέτα κοινωνιών σήμερα, με το ρίσκο. Πάρτε έναν παγκόσμιο χάρτη, και ρίξτε μια ματιά σε όλη την νότια Ασία, από Ινδία μέχρι και Κίνα, εκεί βρίσκονται αυτές. Η θεώρηση για την ανθρώπινη ζωή και την αξία της είναι εκεί πολύ διαφορετική απ' ότι στο τόξο ΗΠΑ – Ευρώπη. Γνωστός μου που επέβλεπε την κατασκευή πλοίου σε ναυπηγείο στην Κίνα, μου είπε φρικαρισμένος πως όταν ένας εργάτης έπεσε από ψηλή σκαλωσιά κι έγινε αλοιφή στο πάτωμα, όσοι δούλευαν εκεί γύρω που έπεσε δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό την εργασία τους, δεν ασχολήθηκαν με το συμβάν. Μετά, έχουμε εκεί κάτω και όσους έχουν βαθιά πίστη στην μετενσάρκωση, οπότε αν δεν αλλοτριωθούν ταχύτατα, κι αν η νεολαία τους δεν προσπεράσει τις μοτοσυκλέτες για άλλες δραστηριότητες που θα είναι πιο της μόδας στην χώρα τους, υπάρχει ελπίδα. Ο σφυγμός της μοτοσυκλέτας θα χτυπάει σε αυτές τις χώρες όλο και περισσότερο, κι αν ρίξετε μια ματιά στους μεγάλους κατασκευαστές, όλοι έχουν κάποια συνεργασία έτοιμη στην Ινδία και την Κίνα, ή την ετοιμάζουν. Δεν είναι μακριά η στιγμή που αυτές οι αγορές θα καθορίζουν και τι είδους μοτοσυκλέτες θα παράγονται. Μια τρελή σκέψη είναι να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το ρίσκο, και να ξαναζήσουμε εποχές που το γκάζι των μοτοσυκλετών ξεπερνούσε κατά πολύ τα πλαίσιά τους. Σε ένα πιο προσγειωμένο επίπεδο, οι κατασκευαστές έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν και να παράγουν μοντέλα που απευθύνονται σε όσους δεν είναι μοτοσυκλετιστές, για να τους προσελκύσουν, όπως τα CTX 700 και CTX1300 στις ΗΠΑ. Τέτοια μοντέλα μπορεί να μην αρέσουν σε μας τους ήδη με διαμορφωμένη άποψη μοτοσυκλετιστές, αλλά μπορεί να προσελκύσουν μη μοτοσυκλετιστές. Κι όπως έχει δείξει η ιστορία, ανατροπές γίνονται, και μετά την ανατροπή έρχεται η ανάπτυξη. Και μετά τους επαναστάτες χωρίς αιτία έρχονται οι πιο χαριτωμένοι άνθρωποι που τους συναντάς να βολτάρουν με μοτοσυκλέτα.