Editorial 596 - Μετεξέλιξη

Από το

motomag

1/7/2019

Βρισκόμαστε προ των πυλών των διακοπών –ίσως για μερικούς να έχουν ξεκινήσει ήδη- αλλά εδώ στο ΜΟΤΟ οι ρυθμοί δεν χαλαρώνουν. Αντιθέτως, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο προκειμένου να είμαστε συνεπείς απέναντι στους αναγνώστες, σε ό,τι αφορά την διαρκή μας δέσμευσή απέναντί σας: Εμείς θα κάνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν κι εσείς θα απολαμβάνετε το μέγιστο των δυνατοτήτων και του αποτελέσματος της δουλειάς μας.

Άλλωστε, το τελευταίο διάστημα γινόμαστε διαρκώς αποδέκτες σχολίων από εσάς, στα οποία τονίζετε ότι μέσα από την ύλη του περιοδικού είναι πλήρως αντιληπτός ένας αέρας αλλαγής, που ευτυχώς για εμάς, είναι πάντα προς το καλύτερο. Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι απλά μια αίσθηση, αλλά η πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια το ΜΟΤΟ έχει αλλάξει, ή για να το θέσουμε καλύτερα, το περιοδικό έχει εξελιχθεί. Βασισμένοι πάνω στους πυλώνες που εδώ και 34 χρόνια αποτελούν τις αξίες του ΜΟΤΟ, συνεχίζουμε να χτίζουμε πάνω σ' αυτό το οικοδόμημα. Και αυτό –να είστε σίγουροι- θα συνεχίσουμε να κάνουμε διαρκώς. Πρώτα απ' όλα για εμάς τους ίδιους, διότι η δουλειά μας απαιτεί δέσμευση και πάθος. Γουστάρουμε αυτό που κάνουμε και γι' αυτό προσπαθούμε να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Το αποτέλεσμα και η αίσθηση ότι δημιουργούμε ένα τέτοιο πνευματικό προϊόν είναι μοναδικά και μ' αυτόν τον τρόπο συντηρούμε την σπίθα που δίνει την ανάφλεξη για να καίει μόνιμα η φλόγα της δημιουργίας. Το βασικό μας καύσιμο όμως, εκείνο που μας τροφοδοτεί και δίνει νόημα ώστε να μην βαρεθούμε ποτέ να γράφουμε, είστε εσείς. Ο κόσμος που πιάνει στα χέρια του αυτές τις σελίδες και μας επιτρέπει να γίνουμε τα μάτια του, τ' αυτιά του και οι αισθήσεις του, κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σέλα μιας μοτοσυκλέτας για δοκιμή. Γιατί ποτέ σε αυτή την διαδικασία δεν είμαστε μόνοι μας. Πάντοτε έχουμε συνεπιβάτες όλους εσάς και κάθε πληροφορία που καταγράφει ο εγκέφαλός μας, την επεξεργάζεται την ίδια στιγμή προκειμένου να μεταφερθεί μέσα από το κάθε άρθρο όσο πιο παραστατικά γίνεται. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά πιστέψτε μας, είναι απόλυτα αληθινό.

Γι' αυτό για εμάς η εξέλιξη και η πρόοδος είναι μονόδρομος. Δεν γίνεται αλλιώς. Πάντα θα ψάχνουμε –και θα καταφέρνουμε, να είστε σίγουροι- να βρίσκουμε το διαφορετικό και το κάτι παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το ΜΟΤΟ είναι το μοναδικό περιοδικό στο χώρο που διοικείται από την συντακτική του ομάδα αμιγώς! Δεν υπάρχει κάποιο απρόσωπο διευθυντικό σχήμα που παίρνει αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν εκτός από τους αναγνώστες μας! Εμείς οι ίδιοι είμαστε που χαράζουμε τη ρότα του ΜΟΤΟ, οι άνθρωποι που συναντάτε και μιλάτε στις Εκθέσεις, στα Test Ride Events, σε κάποιο βουνό ή σε κάποιο στροφιλίκι φωτογραφίζοντας μια μοτοσυκλέτα δοκιμής. Όταν μας λέτε: «μπράβο, συνεχίστε, κ.α.» το εισπράττουμε σε όλο το μέγεθός του, όπως αντίστοιχα και το οποιοδήποτε παράπονο, που δεν έχουμε κάπου να το μεταφέρουμε, αλλά μας βαραίνει απευθείας!

Όπως καταλαβαίνετε, είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός και ως τέτοιος είμαστε εκτεθειμένοι σε όλους εκείνους τους παράγοντες που επηρεάζουν τις πορείες των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μεταλλάξεις και αλλαγές που μας αναγκάζουν να αλλάζουμε κι εμείς τα δεδομένα. Μία από αυτές -όπως θα έχετε παρατηρήσει…- είναι και αυτή η στήλη, το Editorial. Μία στήλη που μέχρι πρότινος έφερε την υπογραφή του Βασίλη Καραχάλιου, ο οποίος όμως για προσωπικούς λόγους θα λείψει από την ομάδα για κάποιο διάστημα που ελπίζουμε να είναι σύντομο. Για εσάς, τους αναγνώστες μας, αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει έχει ήδη συμβεί εδώ και πολύ καιρό, είναι αυτός ο αέρας της ανανέωσης που λέγαμε στην αρχή, όπως ακριβώς οι ίδιοι μας το έχετε σχολιάσει. Μην περιμένετε λοιπόν περισσότερες διαφορές: Πλέον το Editorial θα αποτελεί το βήμα ολόκληρης της συντακτικής ομάδας. Μέσα από εδώ θα περνάμε κάθε μήνα το δικό μας μήνυμα, τις δικές μας ανησυχίες και προβληματισμούς, μέσα από μια συλλογική διαδικασία ανεξάρτητα από την υπογραφή του κειμένου. Και όπως κάθε φορά, σας θέλουμε συνοδοιπόρους και –προπαντός- φίλους, έτσι όπως πραγματικά σας αισθανόμαστε, για να μοιραστούμε κάθε πορεία του ταξιδιού μας μαζί σας.

Και μία τελευταία αλλαγή. Φέτος το MEGA TEST έχει μετακινηθεί κατά ένα μήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στα σχεδόν 25 χρόνια του MEGA TEST, απλά την τελευταία χρονική περίοδο είχαμε καθιερώσει να βρίσκεται το συγκριτικό των μοτοσυκλετών στο τεύχος Ιουλίου και η ιστορία του, τον Αύγουστο, ξέροντας πως θέλετε και τα δύο στην πλήρη τους έκταση. Φέτος η ιστορία του MEGA TEST θα παραμείνει παραδοσιακά στο τεύχος Αυγούστου, καθώς αποτελεί πάντοτε την καλύτερη συντροφιά για την παραλία και το συγκριτικό θα έρθει αμέσως μετά, στο τεύχος Σεπτεμβρίου, κι αυτό γιατί ετοιμάζουμε κάτι που απαιτεί την αλλαγή στην ημερομηνία! Κι όπως κάθε τεύχος εδώ και πολύ καιρό, φροντίσαμε να το γεμίσουμε με ύλη και αποκλειστικότητες, γιατί και ο Ιούλιος είναι καυτός και απαιτεί έντονη δράση και περιπέτεια για να ισορροπήσει!

 

 

editorial 519 - Tώρα είναι η ευκαιρία!

Από το

Μαύρο Σκύλο

1/2/2013

Ακούς παράπονα από παντού. Για τα μαγαζιά, για τα συνεργεία, για τις αντιπροσωπείες. Και με την σειρά τους, τα μαγαζιά, τα συνεργεία και οι αντιπροσωπείες κάνουν τα δικά τους παράπονα. Κι όταν τους ρωτήσεις, η στάνταρ απάντηση είναι η κρίση: Δεν έχουμε δουλειά. Και τι κάνουν γι’ αυτό; Το περίεργο είναι πως οι περισσότεροι κάνουν ό,τι μπορούν για να μην πουλήσουν. Ναι, ειδικά αυτή την εποχή, που κάθε πώληση μετράει, δείχνουν σαν να αδιαφορούν. Απίστευτο και όμως αληθινό.

Μια ματιά στα στοιχεία των πωλήσεων δίνει μια πρώτη εξήγηση. Οι μοτοσυκλέτες αποτελούν μόνο το 10% της αγοράς, το υπόλοιπο 90% είναι παπιά και σκούτερ. Ο τζίρος των αντιπροσωπειών, και κατ’ επέκταση των καταστημάτων, έχει πέσει δραματικά. Οι αιτίες γνωστές, λεφτά δεν υπάρχουν, τα δάνεια έχουν τελειώσει, κανείς δεν περιμένει πως αύριο κάτι θα αλλάξει. Οι αντιπροσωπείες έχουν αρχίσει να "ξεχνούν" τις μοτοσυκλέτες, και να περιορίζονται στα παπιά και τα σκούτερ, που έχουν όμως πολύ μικρότερο περιθώριο κέρδους. Χάνουν έτσι μια πολύ καλή ευκαιρία: Τώρα που οι αντίπαλοί τους κοιμούνται, μπορούν να τους πιάσουν στον ύπνο, και μόλις η κατάσταση αρχίσει να αναστρέφεται, και να κυκλοφορεί και πάλι χρήμα στην αγορά, να είναι εκείνοι που θα έχουν την καλύτερη εικόνα και θα είναι έτοιμοι να κάνουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Το 2012, πουλήθηκαν στην Ελλάδα σχεδόν 3.300 μοτοσυκλέτες, κι ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν προβλέπεται να αυξηθούν το 2013, γιατί η κάθε αντιπροσωπεία να μην προσπαθεί να είναι εκείνη που θα πουλήσει τις περισσότερες; Δεν ισχύει βέβαια για όλους, αλλά ο κανόνας πια είναι πως αρκετά μοντέλα θα έρχονται μόνον κατόπιν παραγγελίας, χωρίς ο υποψήφιος αγοραστής να έχει δει το όνειρό του από κοντά, ή να το έχει οδηγήσει σε ένα test ride. Κάτι σαν γουρούνι στο σακί. Και για να περάσουμε και στην δική μας δουλειά εδώ στο ΜΟΤΟ, που είναι προς όφελος της ενημέρωσης των αναγνωστών μας, αν μια αντιπροσωπεία δεν μας στείλει στην παρουσίαση του νέου μοντέλου, κι όταν έρθει στην Ελλάδα δεν το βγάζει για τεστ, ούτε το διαφημίζει, τότε πολύ γρήγορα και το μοντέλο αλλά και η ίδια η εταιρία βγαίνει από τις επιλογές των αγοραστών. Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται. Ο ρόλος του ειδικού τύπου και των test rides δεν αναπληρώνεται από δελτία τύπου στα social media, ούτε από το site της εταιρίας στο internet. Οι μύθοι και η εικόνα της κάθε μοτοσυκλέτας χτίζεται με χιλιόμετρα στους δρόμους, χτίζεται από την αίσθηση που παίρνουν όσοι την οδηγούν, από το αν θα τους μιλήσει κατ’ ευθείαν στην καρδιά ή όχι.

 

Κι εμείς στο ΜΟΤΟ επαγγελματίες του χώρου της μοτοσυκλέτας είμαστε. Πουλάμε γνώσεις, όνειρα, εμπειρίες και συναισθήματα για να ζήσουμε. Ζοριζόμαστε, ναι, αλλά η ίδια η μοτοσυκλέτα μας δίνει αρκετή ενέργεια για να συνεχίσουμε, και προσπαθούμε συνέχεια να βρίσκουμε τρόπους να γινόμαστε καλύτεροι. Η κρίση φυσικά μας έχει χτυπήσει κι εμάς, αλλά αυτό δεν έγινε δικαιολογία ούτε για να ρίξουμε την ποιότητά μας ούτε για να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να μιζεριάζουμε. Για παράδειγμα, σ’ αυτό το τεύχος θα βρείτε την πρώτη μιας σειράς δοκιμών παλαιότερων μοτοσυκλετών, που δεν είναι πια σε παραγωγή αλλά εμείς θεωρούμε πως αξίζουν ακόμα. Πως είναι σήμερα; Τι κερδίζεις και τι χάνεις σε σχέση με ένα καινούργιο; Τι αξεσουάρ και βελτιώσεις κυκλοφορούν στην αγορά; Βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει για να κάνουμε τα άρθρα μας όσο το δυνατόν πιο πλήρη, και μετά τα δίνουμε στην δική σας κρίση, κι αν σας αρέσουν, θα αγοράσετε και το επόμενο τεύχος μας. Έτσι πάει, κρινόμαστε σε κάθε τεύχος, σε κάθε άρθρο. Αντίστοιχη προσπάθεια θα ήθελα να βλέπω από όλους τους επαγγελματίες του χώρου της μοτοσυκλέτας, σε όλα τα επίπεδα. Είναι πια θέμα επιβίωσης για πολλούς, το γνωρίζω, αλλά για να επιβιώσεις σήμερα δεν αρκεί να κάνεις ότι έκανες και χτες. Οι επιλογές πάντα υπάρχουν. Απαθής ή δραστήριος; Έτσι έμαθα κι έτσι κάνω, ή βρίσκω νέους τρόπους; Περιμένω αραχτός στο μαγαζί μου μπας και μπει πελάτης ή τον φέρνω γιατί κάτι έχω να προσφέρω που τον ενδιαφέρει;

Για να αλλάξει κανείς κάτι, χρειάζεται πρώτα να εντοπίσει και να αποδεχτεί το πρόβλημα. Αν δεν το κάνει αυτό, καμία λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Κι όταν βάλεις στο μυαλό σου πως στεγανά δεν υπάρχουν, πως αυτό που θα φέρει κόσμο στο μαγαζί σου μπορεί να είναι και άσχετο με το τι ακριβώς πουλάς και με το πόσο το πουλάς, πολλά μπορούν να γίνουν.

Θαυμάζω την καμπάνια με τις παστίλιες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, "Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Εσύ τις παίρνεις, κάποιοι άλλοι σταματούν να πονάνε". Έξυπνο και αποτελεσματικό, σου κινεί το ενδιαφέρον και σε παρακινεί να κάνεις κάτι. είναι καιρός να δούμε κάτι αντίστοιχο και στην μοτοσυ

 

---------------------------------------------------------------------------------

Διακοπή. Κενό. Βαθιά ανάσα. Όχι ρε πούστη. Μόλις έμαθα ότι χτες, 22 Ιανουαρίου του 2013, σκοτώθηκε ο Kevin Ash, φίλος μου και συνεργάτης του ΜΟΤΟ. Το ατύχημα έγινε στην Νότια Αφρική, οδηγώντας στην παρουσίαση του νέου GS. To πως ακριβώς, δεν το ξέρουμε και δεν έχει και σημασία πια. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως στον κόσμο μας υπήρχε μια θέση για τον Kevin, ενώ τώρα υπάρχει ένα κενό. Αυτός ο χώρος που γέμιζε με το χιούμορ, την εξυπνάδα του και τις γνώσεις του, αυτός ο χώρος που κάθε φορά απολάμβανα όταν βρισκόμουν εκεί, τώρα φιλοξενεί μόνο τις αναμνήσεις μας από κείνον, αλλά δεν έχει ζωή.

Δεν θυμάμαι αν τον είχα γνωρίσει πριν την παρουσίαση του Ducati 916, το ’93, εκεί όμως ήμασταν μαζί. Ο Kevin δεν ήταν ο τυπικός Άγγλος δημοσιογράφος. είχε ένα σπάνιο συνδυασμό βαθιάς γνώσης και παιχνιδιάρικης διάθεσης, πάντα με το χαμόγελο, πάντα έτοιμος για την πιο βαθιά συζήτηση ή την πιο διασκεδαστική πλάκα. Για είκοσι χρόνια η δουλειά μας μας έφερε πολλές φορές κοντά, από τα σοκάκια του Tokyo ως τα casino του Las Vegas, κι ο Kevin ήταν πάντα η καλύτερη παρέα για μένα. Θα μου λείψει πολύ.

 

Πρόσφατα, τον είχαν ρωτήσει τι είναι η απόλυτη ευτυχία για κείνον: "Οδηγώντας μοτοσυκλέτα, υπάρχουν στιγμές που η συγκέντρωσή σου είναι τόσο έντονη, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος, η ζωή σου, οι στεναχώριες σου, οι αναμνήσεις σου, τα πάντα φεύγουν από το μυαλό σου καθώς εστιάζεις στο τώρα. Αυτό μπορεί να συμβεί με μια καλοζυγισμένη μοτοσυκλέτα σε ένα αισθησιακό στροφιλίκι, ή με ένα πανίσχυρο αλλά επικοινωνιακό superbike σε μια υπέροχη πίστα. Δεν πιστεύω πως υπάρχει η απόλυτη ευτυχία, αλλά πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, μπορείς να πλησιάσεις αρκετά. Μπορώ να σκεφτώ και μερικά άλλα πράγματα, χωρίς μοτοσυκλέτα... "

Και η αγαπημένη του διαδρομή; "Οποιαδήποτε διάσχιση των Άλπεων. Αν υπάρχει κάτι που ξεκαθαρίζει γιατί οι μοτοσυκλέτες είναι καλύτερες από τα αυτοκίνητα, αυτό είναι. Έχεις την εμπειρία της διαδρομής μέσω της πτώσης της θερμοκρασίας, νιώθεις την παγωνιά στον αέρα, το πόσο κοντά στο χάος είναι η άκρη του δρόμου σε μια δύσκολη στροφή. Έχεις το νου σου συνέχεια στην πρόσφυση, μουσκεύεις καθώς περνάς μέσα από τα σύννεφα, κρυώνεις στην κορυφή του διάσελου, ίσως σταματήσεις για να ντυθείς πιο ζεστά, και μετά, καθώς κατεβαίνεις, νιώθεις τη ζεστασιά να επιστρέφει, την υγρασία να αυξάνεται, τη μυρωδιά της βλάστησης να αλλάζει από την φρέσκια των ελάτων στην πιο βαριά της γύρης, τα έντομα αρχίζουν ξανά να στουκάρουν στην ζελατίνα του κράνους σου. Συμμετέχεις στην διαδρομή και το περιβάλλον της, δεν παρατηρείς απλώς κλεισμένος πίσω από ένα παρμπρίζ, μέσα σε ένα άνετο κλιματιζόμενο κουτί, μυρίζοντας μόνο τα σάντουιτς που είχες αγοράσει στο βενζινάδικο."

Ήταν αισιόδοξος για το μέλλον της μοτοσυκλέτας; "Μεσοπρόθεσμα, ναι. Ο φόβος που έχουμε για την νομοθεσία καταλήγει να είναι χειρότερος από τους νόμους που τελικά ψηφίζονται. Θυμάμαι πως όλοι έλεγαν πως η νομοθεσία για τους ρύπους θα σκοτώσει την μοτοσυκλέτα, ή πως το όριο των 100 ίππων θα μας αποθαρρύνει. Κι όμως, τα όρια ρύπων για τις μοτοσυκλέτες είναι χαλαρά σε σχέση με των αυτοκινήτων, και έχουμε περισσότερα γκάζια από ποτέ. Όσο για το όριο των 100 ίππων, μόνο η Γαλλία είχε μείνει να το έχει, χωρίς καμία απόδειξη πως έτσι καταφέρνει κάτι. Μακροπρόθεσμα όμως, η κοινωνία μας τρομοκρατείται τόσο πολύ από κάθε είδους ρίσκο, που, για όνομα του θεού, δεν επιτρέπεται στην μικρή μου κόρη να τρέχει στην παιδική χαρά. Πως θα φαίνονται στις επόμενες γενιές αυτά τα περίεργα οχήματα που δεν έχουν αερόσακους και ζώνες παραμόρφωσης, κι επιπλέουν πέφτουν κάτω κιόλας; Φοβάμαι πως οι μοτοσυκλέτες απλά θα φαίνονται πολύ τρομακτικές, και πιστεύω πως ο μοτοσυκλετισμός θα υποφέρει πολύ από έλλειψη νέου αίματος. "

Και πως νιώθεις αυτή την εποχή; "Ήρεμος και ευχαριστημένος. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποια καλύτερη δουλειά να κάνω, και το να είσαι ελεύθερος συνεργάτης περιοδικών και εφημερίδων είναι καλύτερο από το να δουλεύεις μόνο για ένα περιοδικό, δεν έχεις να σκέφτεσαι την εξέλιξη της καριέρας σου, μια καλύτερη θέση. Είναι σκληρή δουλειά αλλά αυτό την κάνει και πιο ικανοποιητική, μου αρέσει να γράφω, να ταξιδεύω και να οδηγώ μοτοσυκλέτες, κι αυτό ακριβώς κάνω. Έχω και μια υπέροχη οικογένεια, τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Εντάξει, αυτό το λόττο της περασμένης εβδομάδας με τα 80 εκατομμύρια ευρώ καλό θα ήταν... "

 

Αυτός ήταν ο Kevin. Κι επειδή μερικοί ίσως σκεφτούν το συνηθισμένο "πέθανε κάνοντας αυτό που αγαπούσε", διαβάστε τι έγραψε η μεγάλη κόρη του:

"Η φράση "πέθανε κάνοντας αυτό που αγαπούσε", μπορεί να έρθει στο μυαλό σας, θα ήθελα όμως να το αρνηθώ κατηγορηματικά. Αγαπούσε την οικογένειά του ακόμη περισσότερο, όπως τον αγαπούσαμε κι εμείς. Είμαι η μεγαλύτερη κόρη του, και μόλις πρόσφατα άρχισα να καταλαβαίνω πλήρως πόσο στα σοβαρά έπαιρνε τον ρόλο του πατέρα. Ήταν ήδη στο αεροδρόμιο για να φύγει σε κάποια αποστολή, και τον πήρα κλαίγοντας τηλέφωνο. Η αυθόρμητη αντίδρασή του ήταν να ακυρώσει το ταξίδι και να γυρίσει σπίτι για να μου κάνει μάθημα τριγωνομετρίας όλο το βράδυ. Την επόμενη μέρα είχα εξετάσεις. Ό,τι κι αν έκανε ήταν για τα παιδιά και την γυναίκα του, άντε και λίγο για την γάτα του.

Οι γονείς μου αγαπιούνταν πολύ, κι ελπίζω κάποια μέρα να μάθουμε να ζούμε χωρίς εκείνον. "