Οδηγούμε Ducati Multistrada 1260S στα Κανάρια Νησιά [VIDEO]

Πρώτες εντυπώσεις ενώ η δοκιμή συνεχίζεται
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

14/12/2017

Με όλες τις καιρικές συνθήκες και σε μία πληθώρα διαφορετικών δρόμων, οδηγήσαμε την νέα Ducati Multistrada 1260S, σε ένα πολύ γνώριμο περιβάλλον που ευνοεί τις συγκρίσεις: Αποτελεί παράδοση για την Ducati να παρουσιάζει τις Multistrada στα Κανάρια Νησιά, βρίσκοντας έτσι μέσα στον Δεκέμβρη τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες σε ευρωπαϊκό έδαφος. Βέβαια αν τα Κανάρια Νησιά χτυπηθούν από την βροχή, θα είναι με το σφυρί του Θόρ, δεν θα ψιχαλίσει απλά. Ευτυχώς ήταν για λίγο, και ευτυχώς επίσης που η μαγική αυτή άσφαλτος απορροφά ακόμα και την υγρασία και στεγνώνει πριν κρυώσει μία κούπα καφέ…

Στον ίδιο ακριβώς δρόμο έχουμε οδηγήσει τις KTM Adventure και την προηγούμενη έκδοση της Multistrada, πράγμα που ευνοεί τις συγκρίσεις, καθώς μιλάμε για μία σειρά από στροφές τόσο χαρακτηριστικές που δεν τις ξεχνάς ποτέ.

Δείτε το video της πρώτης μέρας απευθείας από τα Κανάρια Νησιά:

 

Η Multistrada προϋπήρχε σαν ονομασία μοντέλου, δεν προϋπήρχε όμως η κατηγορία που τώρα ανήκει και που η ίδια δημιούργησε. Πριν από οκτώ χρόνια η Ducati παρέσυρε τους κατασκευαστές σε μία κούρσα αύξησης ιπποδύναμης και εξέλιξης τεχνολογικού εξοπλισμού στις μοτοσυκλέτες παντός δρόμου, συμπαρασύροντας τους κατασκευαστές ελαστικών, τις εταιρίες ηλεκτρονικών βοηθημάτων, όπως η Bosch και η Continental, και τέλος τους ίδιους τους μοτοσυκλετιστές. Εδώ και καιρό η Multistrada έχει ισχυρό ανταγωνισμό στην κατηγορία που η ίδια δημιούργησε και η 1260S είναι μία δυνατή απάντηση ακριβώς σε αυτό το σημείο: Την μάχη του ανταγωνισμού.

Στο τεύχος θα αναλύσουμε κάθε πτυχή των αλλαγών που υπάρχουν, αλλά και την αναπόφευκτη σύγκριση με τον ανταγωνισμό που γνωρίζουμε τόσο καλά. Μέχρι τότε όμως, και μέχρι να ολοκληρώσουμε την δοκιμή, εδώ στα Κανάρια, ας δούμε τις βασικότερες αλλαγές στην πράξη, μιας και την θεωρία την έχετε διαβάσει εδώ.

Η θέση οδήγησης έπαψε να είναι άκρως επιθετική, δεν στέκεσαι πάνω από το τιμόνι, αλλά σε μία άνετη στάση του σώματος, αντίστοιχη με των υπολοίπων μοτοσυκλετών της κατηγορίας. Πιο πριν ήταν μία ιδέα πιο κοντά, σε… supermotard.

Η απόκριση του γκαζιού έχει ομαλοποιηθεί. Υπάρχουν ακόμα κάποιες αστάθειες όπως θα εξηγήσουμε πιο αναλυτικά, αλλά η διαφορά είναι αισθητή και έχεις πολύ καλύτερο έλεγχο του γκαζιού.

Η ροπή είναι απίστευτη, έρχεται καταιγιστική και αν αφαιρέσεις τις δικλίδες ασφαλείας οι σούζες έρχονται σαν να φεύγει απότομα ο δρόμος από κάτω και όχι το αντίθετο. Δύναμη από πολύ χαμηλά που δεν χρειάζεται να αλλάζεις συνέχεια σχέσεις στο κιβώτιο και διάρκεια ταυτόχρονα στέλνοντας το κοντέρ με πολύ ευκολία στα 250.

Στις ημι-ενεργητικές αναρτήσεις της έκδοσης S, χρειάζεται αρκετή ανάλυση που ξεφεύγει από τα στάνταρ του internet.. είναι γιατί υπάρχει συνολική βελτίωση, αλλά ταυτόχρονα και πράγματα που πρέπει να γνωρίζει ο αναβάτης και να ρυθμίσει, μέσα από το ανανεωμένο μενού της τεράστιας έγχρωμης οθόνης, με την υψηλότερη φωτεινότητα που υπάρχει σε TFT γενικά, ως είδος οθόνης.

Ισχύει το ίδιο και για τα φρένα με το Cornering ABS, που αυτή την στιγμή είναι το καλύτερο που έχει τοποθετηθεί σε Multistrada, καλύτερο από αντίστοιχο της BMW, και όπως συζητούσαμε με τους ανθρώπους της Ducati, έχει παρόλο αυτά ένα περιθώριο βελτίωσης, την στιγμή που θέτει την μπάρα πάρα πολύ ψηλά!

Με μία πρώτη μέρα που έτυχαν όλες οι καιρικές συνθήκες, κατεβαίνοντας φουρκέτες γεμάτες πευκοβελόνες, με 2 βαθμούς κελσίου και τον πάγο να σχηματίζεται, την στιγμή που μόλις 30 λεπτά πριν, οδηγούσαμε σε κατάξερο περιβάλλον στο επίπεδο της θάλασσας με 18 βαθμούς, η Multistrada έδειξε περισσότερα από ένα πρόσωπα. Εξαιρετικά άνετη, εξαιρετικά διασκεδαστική, φέρνει μία μεγάλη σειρά από αλλαγές, την στιγμή όμως που εξωτερικά παραμένει ίδια με την 1200, ευνοώντας τους τωρινούς ιδιοκτήτες και ποντάροντας στην διαχρονικότητα του μοντέλου.

Η Multistrada έχει μία χαοτική σειρά ηλεκτρονικών που απαιτούν ανάλυση, αλλά και εκβάθυνση από τον ιδιοκτήτη, ταυτόχρονα όμως εντυπωσιάζει κάνοντας τα πράγματα ευκολότερα. Με μία νέα έκδοση ειδικής εφαρμογής, έχεις όλες αυτές τις ρυθμίσεις στο κινητό σου. Τις αλλάζεις από εκεί, ενώ πίνεις τον καφέ σου, καθισμένος αναπαυτικά σε μία καφετέρια, στον καναπέ σου, οπουδήποτε. Μόλις ανέβεις στην μοτοσυκλέτα και πατήσεις το κουμπί του ασύρματου κλειδώματος, όλες οι ρυθμίσεις περνάνε αυτόματα στην μοτοσυκλέτα χωρίς να κάνεις τίποτα παραπάνω. Ταυτόχρονα η εφαρμογή έρχεται με ένα Game – Mode, όπου ξεκλειδώνεις σιγά-σιγά ψηφιακά δώρα από την Ducati και ηλεκτρονικά μετάλλια, όσο ταξιδεύεις μαζί της, την ίδια στιγμή που παραμένεις συνδεδεμένος αν θέλεις με όλους τους ιδιοκτήτες Multistrada στην υφήλιο! Η Multistrada σε βάζει σε ένα δικό της κόσμο με αυτό τον τρόπο, ένα κόσμο που έχει πολλούς διαφορετικούς δρόμους και ατέλειωτες ευκαιρίες…

 

 

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση:

Ετικέτες

Η ιστορία του ΜΟΤΟ κυνηγώντας έξι παγκόσμια ρεκόρ της FIM με τις Suzuki Hayabusa και Kawasaki GTR 1400 στο Nardo

Σπάζοντας 6 παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας της FIM στο Nardo
1
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

23/10/2023

Ήταν Μάρτιος του 2009 όταν το ΜΟΤΟ ταξίδεψε στην “στρογγυλή” πίστα του Nardo της νότιας Ιταλίας, συμμετέχοντας στην προσπάθεια της Pirelli να σπάσει μέσα σε 24 ώρες, όλα  τα ρεκόρ μέσης ωριαίας ταχύτητας της FIM, με μια Suzuki Hayabusa Gen II και μια Kawasaki GTR 1400. Συνολικά 21 αναβάτες, εκ των οποίων πέντε δοκιμαστές της Pirelli και δεκαπέντε δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο, ξεκινήσαμε στις 12:30 το μεσημέρι μια σκυταλοδρομία με μοναδικό στόχο να μην πέσει η βελόνα του κοντέρ κάτω από τα 240km/h! Με την έλευση της επετειακής έκδοσης Suzuki Hayabusa για τα 25 χρόνια του μοντέλου, ας θυμηθούμε μία επική ιστορία:

2

Μοτοσυκλέτες σαν το Suzuki Hayabusa και το Kawasaki GTR 1400 έχουν γεννηθεί για να κάνουν καλά μία δουλειά. Να ταξιδεύουν για ώρες με 200άρες! Οι μεγάλοι τετρακύλινδροι κινητήρες τους γουργουρίζουν σε αυτά τα χιλιόμετρα χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους και καταπίνουν μεγάλες αποστάσεις στις εθνικές οδούς μέσα σε λίγες ώρες. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα “αναθεματισμένα” όρια ταχύτητας για να κινούνται με ασφάλεια (και λογική κατανάλωση καυσίμου…) όλοι οι άλλοι οδηγοί και αναβάτες στις σύγχρονες εθνικές οδούς, τότε αυτά τα κτήνη θα έφταναν από τη μια πόλη της Ευρώπης στην άλλη πιο γρήγορα από οποιοδήποτε αεροπλάνο. Ένας καλός τρόπος για να μάθουμε πόσα χιλιόμετρα θα μπορούσαν να καλύψουν μέσα σε 24 ώρες αν δεν υπήρχαν όρια ταχύτητας, είναι να πας σε μια πίστα σαν του Nardo που σου επιτρέπει να τερματίζεις τη βελόνα του κοντέρ σε κάθε γύρο που κάνεις. Οι γερμανικές Autobahn δεν έχουν όρια ταχύτητας σε κάποια τμήματα, όμως η κίνηση είναι πυκνή και σπανίως μπορείς να διατηρήσεις για μεγάλα χρονικά διαστήματα ταχύτητες άνω των 150km/h.

3

Θα μπορούσες να κάνεις μερικά χιλιόμετρα τέρμα γκάζι στην εθνική και μετά να υπολογίσεις με μαθηματικά πόσα χιλιόμετρα θα μπορούσες να καλύψεις μέσα σε 24 ώρες με μια Hayabusa, όμως αυτό δεν θα είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Διότι όποιον υπολογισμό κι αν κάνεις, η πραγματική ζωή είναι πάντα πιο σκληρή από την θεωρία.

Κι αυτό αποδείχτηκε εκείνη την ημερά στο Nardo, όπου χρειάστηκε να κρατήσουμε την βελόνα του κοντέρ πάνω από τα 230km/h πραγματικά επί 12 ώρες για να επιτύχουμε μέση ωριαία 208,87km/h και να σπάσουμε το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία Α12 της FIM.

Σε αντίθεση με τις κουβέντες της καφετέριας, τα παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας της FIM έχουν πολύ αυστηρούς κανόνες. Τόσο αυστηρούς που αν η ταχύτητα του αέρα ξεπεράσει τα 14km/h τότε ακυρώνονται, ακόμα κι αν χρειάζεσαι μόλις μερικούς γύρους για να ολοκληρώσεις την προσπάθεια.

4

Συγκεκριμένα στο Nardo, η FIM απαιτεί να οδηγείς συνεχώς μέσα σε μια συγκεκριμένη λωρίδα πλάτους μερικών εκατοστών, ώστε η απόσταση που θα κάνεις σε κάθε γύρο να είναι ακριβώς 12,5 χιλιόμετρα. Ούτε εκατοστό λιγότερα! Με λίγα λόγια δεν μπορείς να μπεις πιο μέσα για να κάνεις την περίμετρο της πίστας μικρότερη, ούτε φυσικά σε συμφέρει να πάρεις την “ανοιχτή γραμμή” διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση σε κάθε γύρο, διότι η FIM υπολογίζει την απόσταση με τον αριθμό των γύρων και όχι με ηλεκτρονικά συστήματα GPS. Μάλιστα οι άνθρωποί της έχουν διαρκώς τα μάτια τους πάνω σου, ώστε αν φύγεις από το μονοπάτι να διακόψουν τη διαδικασία και να ακυρώσουν όποιο ρεκόρ θα έκανες από εκεί και πέρα.

Κι αυτά δεν είναι οι μόνοι μπελάδες που έχεις στην πραγματική ζωή. Θα χρειαστεί να κάνεις ανεφοδιασμούς, χάνοντας πολύ χρόνο μπαίνοντας και βγαίνοντας από τα πιτς, πέρα από τον χρόνο που χρειάζεται για να γεμίζεις τα μεγάλα ρεζερβουάρ των 25 λίτρων.

Το οποίο δεν είναι απλώς χρονοβόρο, αλλά και πολύ επικίνδυνο! Η μία και μοναδική σύσταση που μας έκαναν τρεις φορές οι άνθρωποι της Pirelli για να βεβαιωθούν πως το καταλάβαμε σχετικά με την διαδικασία, αφορούσε την απώλεια της αίσθησης της ταχύτητας όταν πας για μεγάλα χρονικά διαστήματα με υψηλές ταχύτητες. Όταν κινείσαι για πολύ ώρα με πάνω από 200km/h, αρχίζεις σιγά-σιγά να συνηθίζεις την κίνηση του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα όταν φρενάρεις στα 100km/h να νομίζεις πως έχεις 50km/h και όταν φρενάρεις στα 50km/h να νομίζεις πως έχεις σταματήσει. Οπότε αν ακούσετε ιστορίες που αφορούν “χαζές” πτώσεις μέσα σε βενζινάδικα της εθνικής μετά από κάποιο πολύωρο κυνηγητό με υψηλές ταχύτητες μεταξύ φίλων, μην βιαστείτε να γελάσετε…

5

Στην δική μας περίπτωση, θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί επιβραδύνοντας για να μπούμε στα πιτς, όμως την ίδια στιγμή δεν είχαμε την πολυτέλεια να κόψουμε υπερβολικά νωρίς ταχύτητας, διότι ο χαμένος χρόνος θα είχε τεράστιο κόστος.

Το πλάνο προέβλεπε 11 αναβάτες για την Kawasaki GTR 1400 και 10 αναβάτες για την Suzuki Hayabusa, οι οποίοι θα αλλάζαμε σέλες κάθε 25 λεπτά. Σε αυτά τα 25 λεπτά θα έπρεπε να έχεις διαρκώς την βελόνα του ταχύμετρου του στα 240km/h, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Pirelli αντιστοιχούσαν σε περίπου 230Km/h πραγματικά. Μάλιστα για να μας διευκολύνουν είχαν τραβήξει και δυο γραμμές με μαρκαδόρο, όπου έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσά τους η βελόνα του κοντέρ. Η εκκίνηση δόθηκε στις 12:30 το μεσημέρι, παρουσία της επιτροπής της FIM και η σειρά του ΜΟΤΟ για να καβαλήσουμε πρώτη φορά ήταν στις 14:30, ξεκινώντας με την Hayabusa.

Σε αυτό το πρώτο 25λεπτο με το κοντέρ στα 240km/h ακατέβατα, διαπιστώσαμε τρία πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το πρώτο ήταν πως με 240km/h, το Hayabusa Gen 2 ήπιε 20 λίτρα ιταλικής βενζίνης και διένυσε απόσταση 98 χιλιομέτρων με μέση ωριαία 229km/h.

Επίσης στο κοντέρ της Kawasaki GTR βάλει με το μαρκαδόρο τη γραμμή στα 250km/h και η πραγματική της ταχύτητα ήταν λίγο μεγαλύτερη από του Hayabusa Gen II.

Το τρίτο αφορούσε τη δυσκολία να ακολουθήσεις στη γραμμή που είχε καθορίσει η FIM, χωρίς να σε “ρουφήξει” μέσα η κεκλεισμένη πίστα. Στους πρώτους τρεις γύρους των 12,5 χιλιομέτρων ήταν εύκολο, αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά, η μονοτονία της διαδρομής και η υψηλή ταχύτητα που “έσβηνε” τον περιβάλλοντα χώρο, άρχιζαν να σε αποκοιμίζουν.

6

Όμως εκεί που πραγματικά η κατάσταση έγινε ζόρικη, ήταν βαθιά τα μεσάνυχτα, όταν ήρθε η σειρά μας να καβαλήσουμε για πρώτη φορά την GTR 1400.

Η πίστα του Nardo είναι σε μια απομακρυσμένη από τον πολιτισμό περιοχή για να μην ενοχλεί ο θόρυβος τους κατοίκους. Υπάρχουν κάποια χωριουδάκια τριγύρω, αλλά το βράδυ σβήνουν μέχρι και το τελευταίο κερί, επικρατώντας απόλυτο σκοτάδι. 

Έτσι, σε αντίθεση με την οδήγηση το βράδι σε εθνική οδό όπου έχεις ένα σημείο αναφοράς του γενικού χώρου, μέσα στην πίστα του Nardo είναι σαν να κάνεις γύρους πάνω στους δακτύλιους του Κρόνου στο μαύρο σκοτάδι του διαστήματος.

Στην κυριολεξία παθαίνεις vertigo μετά από δέκα λεπτά οδήγησης, καθώς είναι τρομερά δύσκολο να καταλάβεις την πραγματική απόσταση που έχει το κάθε φως που βλέπεις στο βάθος. Κάτι σαν την ταινία TRON, ένα πράγμα…

Σημασία βέβαια έχει τί έγραψαν στα βιβλία τους οι άνθρωποι της FIM και το αποτέλεσμα ήταν έξι νέα Παγκόσμια Ρεκόρ στην κατηγορία Α 12 (μοτοσυκλέτες 1350-2000 κυβικών) όπου ανήκει η GTR 1400.

Στην κατηγορία Α 11 (μοτοσυκλέτες έως 1350 κυβικά) όπου ανήκει η Hayabusa Gen II, η ομάδα των δοκιμαστών της Pirelli είχε κάνει ήδη το παγκόσμιο ρεκόρ με μια ειδικά τροποποιημένη Hayabusa Gen I και ειδικά ελαστικά, σημειώνοντας μέση ωριαία 253,630km/h στο πρώτο 12ωρο! 

 

9

Το δικό μας πρώτο ρεκόρ με την GTR 1400 αφορούσε τα 10 χιλιόμετρα, όπου τα καλύψαμε σε 2 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα με μ.ω.τ. 240,02km/h

 

Το δεύτερο ήταν για τα 100 χιλιόμετρα, όπου χρειαστήκαμε 26 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα με μ.ω.τ. 229,55km/h

 

Το τρίτο ρεκόρ ήταν για τα 1000 χιλιόμετρα, που τα καλύψαμε σε 4 ώρες και 30 λεπτά με μ.ω.τ. 221,12km/h

 

Τα υπόλοιπα τρία ρεκόρ αφορούσαν τον χρόνο, δηλαδή την πρώτη ώρα, τις έξι ώρες και τις δώδεκα ώρες.

Συγκεκριμένα την πρώτη ώρα κάναμε 222,7 χιλιόμετρα

Το πρώτο εξάωρο κάναμε 1.430 χιλιόμετρα και στις δώδεκα ώρες οδήγησης είχαμε κάνει 2.502,8 χιλιόμετρα!

8

Η FIM έχει κατηγορίες ρεκόρ μέχρι και τις πρώτες δώδεκα ώρες, οπότε τα δικά μας 24ωρα ρεκόρ δεν καταγράφηκαν επίσημα. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος της Pirelli επιτευχθεί, με την Hayabusa και την GTR να κάνουν πάνω από 5.000 χιλιόμετρα σε 24 ώρες, με το κοντέρ τους να δείχνει συνεχώς 240km/h.