MotoGP: … από εκεί που σταμάτησαν πέρσι

Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

4/2/2016

Το τέλος της τρίτης μέρας των πρώτων επίσημων δοκιμαστικών στην Sepang μοιάζει σαν να είναι απλώς μια συνέχεια της περσινής χρονιάς. Ούτε τα νέα ελαστικά της Michelin, ούτε τα νέα ηλεκτρονικά φαίνεται να ήταν ικανά για να ανακατέψουν την τράπουλα. Μάλιστα στην περίπτωση του Jorge Lorenzo φαίνεται ότι τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Με εξαίρεση την δεύτερη μέρα των δοκιμαστικών, όπου δεν πρόλαβε να δοκιμάσει το μαλακό πίσω ελαστικό, ήταν πάντα και με μεγάλη διαφορά ο ταχύτερος όλου του τριημέρου. Ο χρόνος που πέτυχε της τρίτη μέρα τον δοκιμαστικών με τα σκληρά ελαστικά της Michelin ήταν καλύτερος από το επίσημο ρεκόρ της πίστας της Μαλαισίας που είχε επιτευχθεί με τα μαλακά ελαστικά της Bridgestone. Στις δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος της τρίτης μέρας, όπου ουσιαστικά η δραστηριότητα στην πίστα τελείωσε στις 02:00 το μεσημέρι λόγω βροχής, ήταν τουλάχιστον ενθουσιασμένος με την μοτοσυκλέτα και τα ελαστικά. Η Michelin είχε φέρει μια αναβαθμισμένη έκδοση για τα εμπρός ελαστικά της και ο Lorenzo είπε ότι η διαφορά είναι τεράστια και η αίσθηση βελτιώθηκε εντυπωσιακά, αν και όλοι συμφωνούν ότι ακόμα δεν είναι τόσο σταθερά όσο εκείνα της Bridgestone. Ήταν φανερό ότι τα Yamaha έχουν προσαρμοστεί μέχρι στιγμής καλύτερα απ΄όλους στα νέα δεδομένα. Ο Rossi, αν και σχεδόν ένα δευτερόλεπτο πίσω από τον Lorenzo, ήταν ο δεύτερος ταχύτερος του τριήμερου και είπε ότι ήταν πολύ ευχαριστημένος από την δουλειά που έγινε και βλέπει τη χρονιά με αισιοδοξία. Δεν απέφυγε να σχολιάσει εμμέσως την απόδοση του Lorenzo, λέγοντας ότι αυτός επικεντρώθηκε στην βρώμικη δουλειά και όχι στην επίτευξη ταχύτερου γύρου. Μάλιστα δοκίμασε και τα φτερά σταθεροποίησης, όμοια μα αυτά των Ducati, όμως δεν αισθάνθηκε κάποια διαφορά και τα έβγαλε. Αντίθετα, από το στρατόπεδο της Honda δεν υπήρχαν χαμόγελα αν και ο Marquez ήταν ο τρίτος ταχύτερος και πολύ κοντά στον Rossi. Προφανώς για το HRC η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ο μόνος στόχος για την επόμενη χρονιά και το γεγονός ότι η διαφορά του πρώτου δικού της αναβάτη από τον πρώτο της Yamaha είναι πάνω από ένα δευτερόλεπτο δεν τους ικανοποιεί. "Είμαστε πολύ μακριά από εκεί που θέλουμε να βρεθούμε" ήταν η δήλωση του Nakamoto που συμπυκνώνει την γενική εικόνα των Honda. Ο Marquez αναφέρθηκε σε προβλήματα πρόσφυσης του πίσω τροχού, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις προηγούμενες δηλώσεις των υπόλοιπων αναβατών που μίλαγαν για υπερβολικό κράτημα του πίσω ελαστικού της Michelin, σε σημείο τέτοιο που να μην ταιριάζει η συμπεριφορά του με το εμπρός. Προφανώς στην περίπτωση των Honda έχουμε να κάνουμε με προβλήματα στησίματος του πλαισίου, αλλά και τρόπου απόδοσης του κινητήρα, αφού είναι από πέρσι γνωστό το πρόβλημα με τον άγριο τρόπο που βγάζει την δύναμή του ο V4 του HRC. Πέρσι, με την βοήθεια των περίπλοκων ηλεκτρονικών είχαν καταφέρει να τον δαμάσουν από την μέση της χρονιάς, όμως φέτος με τα σαφώς πιο "πρωτόγονα" ενιαία ηλεκτρονικά, τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα. Οι φήμες θέλουν τη Honda να βρίσκεται σε ένα αγώνα δρόμου για να ετοιμάσει μια γενιά νέων κινητήρων πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Γεγονός είναι ότι η ατμόσφαιρα στο HRC ήταν γεμάτη προβληματισμό και ανησυχία, κάτι που φρόντισε να τονίσει σε δηλώσεις του ο Casey Stoner, λέγοντας ότι: They are not in a comfort zone. Ο Αυστραλός, ως πρώην δοκιμαστής του HRC και τώρα δοκιμαστής της Ducati, είχε κάθε λόγο για να γελάνε και τα μουστάκια του όλο το τριήμερο. Όχι μόνο γιατί πέτυχε τον πέμπτο καλύτερο χρόνο και ήταν γρηγορότερος από τους εργοστασιακούς αναβάτες της Ducati, αλλά γιατί με αυτή την εμφατική παρουσία του αισθάνεται ότι βούλωσε πολλά στόματα. Γενικά ο Stoner είναι πολύ συμπαθής στην κλειστή οικογένεια της αγωνιστικής ομάδας της Ducati, όμως έξω από αυτή δεν έχει καρδιακούς φίλους. Η συμπεριφορά του στα πιτς ήταν πάντα ψυχρή, σε σημείο τέτοιο που να δίνει την εικόνα ότι είναι μπλαζέ. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ξενέρωτος ως χαρακτήρας αλλά αυτό αρκεί για να προκαλέσει σχόλια εναντίον του. Ο Rossi τον υποτιμούσε όσο τον είχε αντίπαλο και ο Marquez είχε πει στην Honda ότι ο Αυστραλός είναι πολύ αργός για να μπορεί να εξελίσσει την RCV. Επίσης το διαζύγιό του με το HRC πέρσι ήταν αρκετά επεισοδιακό, με την κόντρα να ξεκινά από την άρνηση του Nakamoto να αντικαταστήσει τον τραυματία Pedrosa και να καταλήγει με μήνυμα στο Twitter του Stoner από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν μετά την πτώση του στον 8ωρο αγώνα της Suzuka: "Κόλλησε το κωλο-γκάζι". Με άλλα λόγια, σε πάρτι του Stoner δύσκολα θα δεις καλεσμένους από το χώρο του MotoGP. Πάντως η απόδοσή του όλο το τριήμερο ήταν εντυπωσιακή, δεδομένου ότι η φυσική του κατάσταση δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με των ενεργών αναβατών και η μοτοσυκλέτα που οδήγησε δεν έχει καμία σχέση ούτε με εκείνες του HRC που είχε πέρσι, ούτε με τις GP-07 και GP-08 των 800 κυβικών. Αυτό έχει πυροδοτήσει πολλές συζητήσεις και σενάρια σχετικά με το μέλλον του. Οι περισσότεροι και κυρίως οι Ιταλοί δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι φέτος θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε έναν-δύο αγώνες και του χρόνου θα ακολουθήσει κανονικά το πρωτάθλημα. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η Ducati θέλει τον Stoner για να δείξει ότι η μοτοσυκλέτα της είναι ικανή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και έτσι να πάρει πιο εύκολα την υπογραφή ενός οδηγού από την πρώτη πεντάδα. Ήδη πέρσι είχαν ακουστεί φήμες για τον Lorenzo, αν και δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε ούτε την περίπτωση του Marquez, ο οποίος μετά τα περσινά γεγονότα έχει χαλάσει την άριστη σχέση του με το HRC και στις τελευταίες δηλώσεις του είναι πολύ δηκτικός με την απόδοση της μοτοσυκλέτας του.

Όλα αυτά είναι όμως σενάρια και το τέλος του πρώτου τριημέρου των επίσημων δοκιμαστικών δεν έφερε κάτι εντελώς καινούριο στο προσκήνιο. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι τα ελαστικά της Michelin δεν επηρέασαν τους χρόνους προς το χειρότερο, αλλά προς το καλύτερο και ότι το νέο εμπρός ελαστικό της γαλλικής εταιρείας δουλεύει πολύ καλύτερα από πριν και όντως οι πτώσεις ήταν ελάχιστες. Οι μοτοσυκλέτες της Yamaha επηρεάστηκαν λιγότερο απ΄όλους τους υπόλοιπους από τις αλλαγές των κανονισμών και αυτό φάνηκε από την πολύ καλή εμφάνιση της δορυφορικής της ομάδας Tech3. Μάλιστα ο Smith ήταν ο μόνος από τους αναβάτες που έκαναν εξομοίωση αγώνα και μας αποκάλυψε κάτι ενδιαφέρον για τα νέα ελαστικά. Σύμφωνα με τον Smith, τα  Bridgestone σου έδιναν πέντε-έξι γύρους με δυνατό κράτημα και μετά η απόδοσή τους έπεφτε, αλλά έμενε σταθερή μέχρι το τέλος του αγώνα. Αντίθετα τα Michelin κρατάνε για περισσότερους από 12 γύρους όμως η απόδοσή τους πέφτει απότομα και ο Smith πιστεύει ότι στο τελευταίο 1/3 του αγώνα αυτή η συμπεριφορά θα παίξει κρίσιμο ρόλο. Στην Suzuki  μπορεί να μην ανοίγουν σαμπάνιες αλλά είναι γενικά ευχαριστημένοι. Το ρεπορτάζ από την γαλάζια ομάδα λέει ότι μέχρι τα δοκιμαστικά του Phil Island θα πρέπει να έχουν έτοιμο το Full-seamless κιβώτιο ταχυτήτων και να δουλέψουν πάνω στην αεροδυναμική της μοτοσυκλέτας.        

Γιατί το BMW R1200GS Adventure είναι Best Seller

Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχει αντίπαλο στις πωλήσεις
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

16/1/2018

Χθες παραλάβαμε για τεστ την τελευταία αναβαθμισμένη έκδοση του R 1200 GS Adventure με το σύστημα Connected που (φυσικά… ) είναι έξτρα εξοπλισμός. Από τις σελίδες του περιοδικού σας έχουμε πει δεκάδες φορές ότι το απλό R1200GS είναι πολύ καλύτερη μοτοσυκλέτα από την έκδοση Adventure, διότι η μόνη τους ουσιαστική διαφορά είναι τα 20 κιλά βάρους και η πιο κοντή σχέση τελικής μετάδοσης. Δηλαδή το Adventure είναι πολύ πιο βαρύ (και το βάρος είναι κακό πράγματα για μια μοτοσυκλέτα) και πιο κοντό σε μετάδοση, με αποτέλεσμα να καίει περισσότερο. Η μεγαλύτερη χωρητικότητα του ρεζερβουάρ βενζίνης δεν έχει κανένα πρακτικό πλεονέκτημα, από τη στιγμή που και το απλό R1200GS έχει πολύ μεγάλη αυτονομία. Οπότε το ερώτημα είναι γιατί η έκδοση Adventure πούλησε περισσότερο από την βασική έκδοση του R1200GS; Επίσης, γιατί τα R1200GS πουλάνε περισσότερο από όλους τους ανταγωνιστές τους μαζί; Όποιος απαντήσει ότι η επιτυχία οφείλεται στο κύρος του ονόματος της BMW και στον τεράστιο όγκο του Adventure, απλά δεν έχει ζήσει μία ημέρα με ένα από τα δύο R1200GS. Δεν διαφωνούμε ότι για πολλούς το όνομα BMW έχει περισσότερο κύρος, ούτε λέμε ότι ο επιβλητικός όγκος του Adventure δεν προσελκύει ανθρώπους που θέλουν να επιδεικνύουν ότι η δική τους (μοτοσυκλέτα…) είναι μεγαλύτερη από των υπόλοιπων. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε εδώ, είναι γιατί αν αγοράσεις και ζήσεις με ένα R1200GS ή Adventure, δεν ξανακοιτάς άλλο mega On-Off.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι υπερβολικό όγκο, υπερβολικό βάρος, κάγκελα, προβολάκια και έγχρωμες οθόνες TFT έχουν όλες οι μοτοσυκλέτες αυτής της κατηγορίας.

Επίσης πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα R1200GS δεν είναι ούτε τα δυνατότερα, ούτε φυσικά τα γρηγορότερα στην κατηγορία.  Τότε τι στο διάολο έχουν και πουλάνε σαν τρελά;

 

Έχεις τη θέση οδήγησης που σου ταιριάζει

 

Στα R1200GS δεν ρυθμίζεις απλώς το ύψος της σέλας, αλλά μπορείς να τα αγοράζεις με την σέλα που εσύ θέλεις. Ακόμα και η έκδοση Adventure είναι διαθέσιμη με ύψος σέλας από μόλις 790mm! Πιο χαμηλό κι από το V-Strom 250 που είναι το χαμηλότερο στην κατηγορία του. Αναβάτες με ύψος 1,65-1,70μ μπορούν να πατάνε γερά με τα δύο πόδια σε ένα Adventure, κάτι που είναι απαγορευμένο στις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες της κατηγορίας.

Φυσικά μπορείς να το αγοράσεις με την βασική σέλα που είναι κατάλληλη για αναβάτες 175-180μ και την ίσια/μονοκόμματη που πρέπει να είσαι πάνω από 1,85μ για να πατάς (με το ένα πόδι…) στο έδαφος.

Έχεις εξοπλισμό άνεσης που… δουλεύει!

 

 Όλοι οι ανταγωνιστές των R1200GS προσφέρουν πλούσιο εξοπλισμό άνεσης, αλλά κανένας τους δεν έχει τόσο ολοκληρωμένο σχεδιασμό και απόδοση. Τα θερμαινόμενα γκριπ και οι θερμαινόμενες σέλες των GS, έχουν ρυθμιζόμενη ένταση, ξεχωριστή ρύθμιση για αναβάτη και συνεπιβάτη και δικό τους κουμπί ενσωματωμένο στους διακόπτες. Το αποτέλεσμα είναι να μην σου καίνε τα χέρια όταν δεν κάνει πολύ κρύο και να μην ψάχνεις δέκα ώρες μέσα σε μενού και υπομενού για να τα ενεργοποιήσεις.

Τα φώτα έχουν αισθητήρα και ανάβουν και σβήνουν μόνα τους. Επίσης έχουν χρονοκαθυστέρηση για να σου φωτίζουν το δρόμο ή το γκαράζ μέχρι να πας στην πόρτα του σπιτιού σου.

Οι σχάρες για φόρτωμα είναι μεγάλες και γεμάτες γατζάκια για να δένεις οτιδήποτε πάνω τους, ακόμα και με ένα κορδόνι παπουτσιού. Καμία σχέση δηλαδή με μικροσκοπικά, γυαλιστερά κομματάκια πλαστικού, που αποκαλούν σχάρα οι υπόλοιποι. Αν έχουν κι αυτό δηλαδή…

 

Τα όργανα έχουν χρήσιμες ενδείξεις για το ταξίδι σου και δεν είναι ένα συνονθύλευμα από χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες.  Ξέρεις πάντα πόσα χιλιόμετρα μπορείς να κάνεις με την βενζίνη που έχει εκείνη τη στιγμή το ρεζερβουάρ σου, τη θερμοκρασία περιβάλλοντος και ποιες ρυθμίσεις έχεις κάνει στις αναρτήσεις και στα θερμαινόμενα γκριπ/σέλα. Αυτά που χρειάζεσαι είναι μόνιμα πάνω στην οθόνη.

Έχει ένα ξεχωριστό κουμπί για κάθε δουλειά. Εδώ η BMW έχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και οι διακόπτες στο τιμόνι αποτελούν από μόνοι τους σοβαρή αιτία για να την αγοράσεις. Μέχρι το 2010 η BMW είχε τους πιο ηλίθιους, αντιεργονομικούς και παρανοϊκούς διακόπτες. Τεράστιοι, με μεγάλες αποστάσεις που έπρεπε να αφήσεις το τιμόνι για να τους πατήσεις και φυσικά οι μισοί από αυτούς δεν χρειάζονταν… θυμίζουμε ότι είχαν… Τρία ξεχωριστά κουμπιά για τα φλας! Τρία! Όχι ένα, όχι δύο, αλλά ΤΡΙΑ!

Επέμεναν μάλιστα ότι ήταν καλύτερα από το μόνο μοχλοδιακόπτη που είχαν όλοι οι υπόλοιποι κατασκευαστές (πλην της Harley βέβαια που εξακολουθεί να έχει δύο).

Όμως το 2010 παραδέχτηκαν ότι οι διακόπτες τους ήταν για τα πανηγύρια και έκατσαν και σχεδίασαν νέους. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να έχουν τους καλύτερους διακόπτες για να ελέγχεις άμεσα και χωρίς να ψάχνεις όλα τα αυτά τα σύγχρονα παιχνίδια, όπως τα riding modes του κινητήρα, των αναρτήσεων, το cruise control, το traction contol, το trip master, τα θερμαινόμενα γκριπ/σέλα, το cornering ABS, το Navi και πλέον το σύστημα Connected.

Για να ρυθμίσεις όλα αυτά στους ανταγωνιστές της, θα πρέπει να έχεις βγάλει το MIT ή να σταματήσεις για δύο-τρεις ώρες στην άκρη του δρόμου ψάχνοντας μέσα στα menu.

 

Έχει Quick Shifter Up/Down που δουλεύει μέσα στην κίνηση της πόλης και μετατρέπει ουσιαστικά το κιβώτιο σε αυτόματο και κάνει φανταστικά σκασίματα από την εξάτμιση σε κάθε αλλαγή ταχύτητας. Δεν είναι σοβαρός λόγος για να αγοράσεις BMW, αλλά σου λείπει όταν καβαλάς άλλες μοτοσυκλέτες!

Έχει ιδιαίτερο ήχο ο boxer κινητήρας και το Telelever κάνει πιο γρήγορους τους αργούς αναβάτες. Το θέμα του ήχου είναι σαφώς υποκειμενικό, αλλά μια μοτοσυκλέτα που ακούγεται σαν βομβαρδιστικό του Β’ παγκοσμίου πολέμου έχει γοητεία. Όμως η περίπτωση του Telelever δεν είναι καθόλου υποκειμενική υπόθεση. Αυτή η μπροστινή ανάρτηση είναι εντελώς ακατάλληλη για οδήγηση στην πίστα και το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι δεν μεταφέρει καμία πληροφορία για την πρόσφυση του εμπρός τροχού στο τιμόνι και τα χέρια του αναβάτη. Δηλαδή έχει ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά από αυτά που χρειάζεσαι για να πας γρήγορα. Σωστά, μόνο που εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ.

Οι πληροφορίες είναι καλές όταν ξέρεις τι να τις κάνεις και κυρίως όταν έρχονται στο μέγεθος και την ποσότητα που μπορείς να τις διαχειριστείς. Όταν νοιώθεις κάθε γλίστρημα, κάθε λακκούβα, κάθε εξόγκωμα του δρόμου, αρχίζεις και μειώνεις τον ρυθμό σου. Το Telelever σου αφαιρεί το μεγαλύτερο μέρος αυτών των πληροφοριών, με αποτέλεσμα να οδηγάς με σημείο αναφοράς μόνο την ταχύτητα που κινείσαι και όχι τις συνθήκες του δρόμου. Σημασία δεν έχει αν είναι σωστό ή λάθος να μην νοιώθεις ακριβώς τι κάνουν οι τροχοί, αλλά το γεγονός ότι ο μέσης εμπειρίας αναβάτης οδηγάει σε υψηλότερο ρυθμό ένα GS στους Ελληνικούς δρόμους.

Όλα αυτά δεν τα γράψαμε για να πάτε να αγοράσετε R1200GS. Το Ducati Multistrada 1200 είναι αντίστοιχα εξοπλισμένο, το Triumph Tiger 1200 εξίσου εντυπωσιακό, το Honda Crosstourer 1200 θα αντέξει 100 χρόνια παραπάνω, το Suzuki V-Strom 1000 αξίζει κάθε ευρώ και με το KTM 1290 σε κυνηγάνε τα Hayabusa στην εθνική και δεν μπορούν να σε φτάσουν.  Είναι όλες τους φανταστικές μοτοσυκλέτες, χωρίς καμία αμφιβολία.

Το άρθρο αυτό το γράψαμε για να εξηγήσουμε στους καλοπροαίρετους τους λόγους που τα GS πουλάνε. Κυρίως όμως για να καταλάβουν οι κακοπροαίρετοι ότι όσο κι αν πιπιλάνε την καραμέλα του “καλού μάρκετινγκ”, όσο κι αν σκούζουν σαν την Λουκά “Ποτέ γερμανικά, είναι του Σατανά, 666”, τόσο περισσότερος κόσμος θα τα αγοράζει, γιατί η BMW έχει καταλάβει καλύτερα από τους υπόλοιπους τι θέλει ο πελάτης αυτής της κατηγορίας. Όγκο, βάρος, λαμπάκια και κάγκελα έχουν όλοι…

Επίσης, ως συντάκτες του ΜΟΤΟ και κυρίως ως μοτοσυκλετιστές, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ όλες οι μοτοσυκλέτες να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ όλοι οι μοτοσυκλετιστές να αγοράζουν την ίδια μοτοσυκλέτα. Για εμάς είναι κακό για τον κόσμο της μοτοσυκλέτας που κυριαρχούν μόνο τα GS αυτή τη στιγμή, όπως ήταν κακό που κυριαρχούσαν τα V-Strom τα προηγούμενα χρόνια. Η ποικιλομορφία και ο διαφορετικός χαρακτήρας κάθε εταιρείας και κάθε μοτοσυκλέτας είναι το πιο όμορφο πράγμα. Αν χαθεί το Ready to Race των KTM, η ομοιογένεια των Honda, το γκάζι των Kawasaki, ο νεοτερισμός της Yamaha, το Value for Money της Suzuki, ο ήχος των V2 της Ducati και το κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικών των εταιρειών, τότε θα χαθεί μαζί τους και η μαγεία του μοτοσυκλετισμού.