Τι σημαίνει ακριβώς η νέα συνεργασία των BMW, Honda & Yamaha σε συστήματα διασύνδεσης!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

7/10/2015

Όσοι με θέρμη εναντιώνονται στη χρήση ηλεκτρονικών βοηθημάτων, ακόμα και του ABS, θα έχουν από σήμερα έναν επιπλέον λόγο να γκρινιάζουν, ατενίζοντας το μέλλον της μοτοσυκλέτας με λιγότερη, για αυτούς, αισιοδοξία: Η BMW, Honda και Yamaha, ανακοίνωσαν εχθές την συνεργασία τους στον τομέα της επικοινωνίας των μοτοσυκλετών, προβλέποντας στην μείωση των ατυχημάτων. Παράλληλα καλούν τους υπόλοιπους κατασκευαστές, να γίνουν μέρος του φορέα που έχουν δημιουργήσει, ώστε η υιοθέτηση των συστημάτων αυτών, να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς. Αυτή είναι μια θετική είδηση, παρόλο που στη φαντασία κάποιων, μπορεί να ληφθεί ως την απαρχή του περιορισμού της ελευθερίας. Πριν αρχίσουμε να φανταζόμαστε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου η μοτοσυκλέτα σου δεν σ’ αφήνει να κάνεις σούζες, και σε καταδίδει μόλις παραβείς τα όρια, ας δούμε που πραγματικά βρισκόμαστε.

 

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι παρακολουθούμε το βρεφικό στάδιο ενός προφητευμένου παιδιού. Από την στιγμή που τα φορτηγά και τ’ αυτοκίνητα, έχουν αρχίσει να παίρνουν άδειες κυκλοφορίας για πλήρως αυτόνομη κίνηση σε δημόσιους δρόμους, επικοινωνώντας μεταξύ τους, ήταν σίγουρο ότι θα γινόταν κάτι και στην διασύνδεση με τις μοτοσυκλέτες. Η αυτοκινητοβιομηχανία ήταν πάντοτε μερικά βήματα μπροστά από την μοτοσυκλέτα, ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει με την θερμική απόδοση των κινητήρων και την βελτιστοποίηση της κατανάλωσης, έκανε ένα τεράστιο άλμα στις αρχές της προηγούμενες δεκαετίας, που την ξεχώρισε ακόμα περισσότερο από τα δικά μας δεδομένα. Εκεί που εξ αρχής δεν υπήρχε καμία απολύτως σύγκριση, ήταν στα ηλεκτρονικά βοηθήματα.

 

Στις μοτοσυκλέτες το ζητούμενο ήταν πάντοτε η καλύτερη απόδοση ιπποδύναμης, και λιγότερο η χαμηλότερη κατανάλωση, πράγμα που άλλαξε με αργότερους ρυθμούς σε σύγκριση με ότι έγινε στην αυτοκινητοβιομηχανία. Το ίδιο συνέβη και με τα ηλεκτρονικά βοηθήματα, που μπήκαν στην ζωή μας σε περισσότερα στάδια απ’ ότι στα αυτοκίνητα. Υπάρχει βέβαια και η ιδιαιτερότητα των πιο σύνθετων κανόνων φυσικής, που διέπουν την λειτουργία των μοτοσυκλετών, σε σύγκριση με τα αυτοκίνητα. Από την άλλη, η μοτοσυκλέτα επωφελείται από την τεχνολογία που υπάρχει ήδη, και ένα καλό παράδειγμα, είναι ο αισθητήρας κλίσης που πρώτη φορά είδαμε σε KTM και συγκεκριμένα στο 1190 Adventure, με το ABS που δουλεύει σε κλίση. Ο αισθητήρας της Bosch, είναι ο ίδιος που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται στα αυτοκίνητα στα συστήματα ESP, (πρόγραμμα ηλεκτρονικής σταθεροποίησης). Λεπτομέρεια, αλλά το μόνο που έγινε για την προσαρμογή του στα μοτοσυκλετιστικά δεδομένα, είναι να χάσει σαράντα γραμμάρια σε βάρος, που βέβαια επειδή αντιστοιχεί στο 60% του συνολικού βάρους, δεν μπορείς να το πεις λίγο, αλλά δεν είναι και μεγάλης πρακτικής σημασίας.

 

Αυτό που έχει μια κάποια σημασία, για να δούμε πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία των τριών κατασκευαστών, είναι η μικρή ιστορία της Bosch, με την δημιουργία του cornering ABS, του ABS δηλαδή που λαμβάνει δεδομένα κλίσης, και μοιράζει αναλόγως την πίεση των φρένων στον εμπρός ή πίσω τροχό. Οι πρώτοι στους οποίους είχε απευθυνθεί η γερμανική εταιρία για να το βγάλει στην παραγωγή, ήταν η Honda και η Yamaha, κι αυτό γιατί το τμήμα έρευνας και εξέλιξης της Bosch για τα ηλεκτρονικά στις μοτοσυκλέτες, βρίσκεται στην Ιαπωνία. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 που η Bosch δημιούργησε το τμήμα, το κέντρο των εξελίξεων στη μοτοσυκλέτα ήταν η Ιαπωνία, κι αυτό ήταν το μόνο λογικό βήμα… Παρά την επί σειρά δεκαετιών συνεργασία της Bosch με τους Ιάπωνες, όταν ήρθε η ώρα του cornering ABS, κανένας δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να δουλέψει τόσο καλά στο δρόμο, χωρίς να μπλέξουν με μηνύσεις αναβατών, παρόλο των εξαιρετικά πετυχημένων δοκιμασιών. Ο επόμενος κατασκευαστής που απέρριψε, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, το cornering ABS, ήταν η BMW!! Τελικά η KTM πείστηκε να το βγάλει στην παραγωγή, καταλήγοντας σε μια συνεργασία με μικρή δόση ειρωνείας. Παρόλο που τα κέντρα έρευνας των δύο εταιριών, απέχουν μόλις τέσσερις ώρες με το αυτοκίνητο, κατέληξαν να στέλνουν μοτοσυκλέτες και ανθρώπους στην Ιαπωνία, αφού εκεί δούλευε η Bosch το cornerning ABS… Από την άλλη, συγκεκριμένα η BMW μπορεί να είχε κι άλλο λόγο που απέρριψε μια τέτοια πρόταση. Ίσως να βρισκόταν ήδη στην αρχή μιας συνεργασίας με την Continental για ένα ίδιο σύστημα, καθώς δύο χρόνια μετά έβγαλαν το δικό τους cornering ABS… Μπορεί επίσης να μην είναι πολύ γνωστό, αλλά η Continental είναι πρωτοπόρος εταιρία στην τεχνολογία οχημάτων, η πρώτη για παράδειγμα που εξέλιξε το hill assist, και τα ελαστικά αποτελούν μικρό κύκλο εργασιών γι’ αυτούς. Μάλιστα στην έκθεση της Κολονίας, πέρσι, παρουσίασε για πρώτη φορά ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου της κίνησης για μοτοσυκλέτες, όπως και την ασύρματη επικοινωνία και φόρτιση, φορητών συσκευών…

 

Με λίγα λόγια η τεχνολογία των ηλεκτρονικών βοηθημάτων προχωρά με γοργά βήματα, και πάντα στην κατεύθυνση που έχει χαράξει η αυτοκινητοβιομηχανία. Πολύ απλά γιατί εκεί δοκιμάζονται όλα για πρώτη φορά. Η Bosch ήδη δοκιμάζει ημι-ενεργητικές αναρτήσεις που συνεργάζονται με την μονάδα του ABS, ή καλύτερα «διοικούνται» από την μονάδα του ABS, ώστε το φρενάρισμα πανικού να επηρεάζει την σταθερότητα της μοτοσυκλέτας λιγότερο, επιτρέποντας το βύθισμα του πιρουνιού μέχρι εκεί που βοηθά τον ρυθμό επιβράδυνσης, πριν καταστεί πρόβλημα…

 

Μοιραίο είναι κάποια στιγμή όλα αυτά να συνεργαστούν για να φτάσουμε σ’ ένα στάδιο που ήδη υπάρχει στα αυτοκίνητα, εδώ και λίγο καιρό. Τα αυτοκίνητα μπορούν ήδη να φρενάρουν σκανάροντας το δρόμο, όταν αποφασίσουν ότι υπάρχει κίνδυνος, και μάλιστα μπορούν να κινηθούν και τελείως αυτόνομα, όπως στην περίπτωση της Mercedes-Benz S-Class, που μπορεί να ακολουθήσει το προπορευόμενο όχημα, κι αν της το επέτρεπε η νομοθεσία, θα οδηγούσε μόνη της μέχρι τον επιθυμητό προορισμό! Η νομοθεσία όμως δεν θα το επιτρέψει, αν δεν υπάρχει διασύνδεση και επικοινωνία με τα υπόλοιπα οχήματα, τομέας που οι αυτοκινητοβιομηχανίες εργάζονται εδώ και πολύ καιρό. Όμως οι μοτοσυκλέτες είχαν μείνει εκτός, μέχρι τώρα!

 

Στο Παγκόσμιο Συνέδριο ITS (Intelligent Transport Systems) που πραγματοποιήθηκε εχθές στο Bordeaux, στηΓαλλία, οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές οχημάτων έδωσαν το παρόν, και από την πλευρά της μοτοσυκλέτας BMW – Honda και Yamaha, ανακοίνωσαν τη δημιουργία ενός φορέα με την ονομασία CMC (Connected Motorcycle Consortium) που από κοινού θα φροντίσει να δημιουργηθούν κοινά πρωτόκολλα επικοινωνίας των διαφορετικών οχημάτων. Ίσως όμως πιο σημαντική είδηση, είναι ότι υπογράφτηκε Μνημόνιο Συνεργασίας (Memorandum of Understanding: MoU), από όλα τα μέλη κατασκευαστές τού ACEM (Ευρωπαϊκός σύνδεσμος κατασκευαστών μοτοσυκλετών, www.acem.eu). Όσο καταραμένη λέξη κι αν είναι για εμάς το μνημόνιο, δεν παύει να μας δείχνει ότι ουσιαστικά τάσσονται μαζί με τους τρεις κατασκευαστές που δημιουργήσαν τον φορέα, και όλοι οι υπόλοιποι. Με βάση το MoU, τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας θα τα δούμε το 2020, και θα αφορούν την επικοινωνία των οχημάτων για καταστάσεις κινδύνου και κίνηση των δρόμων. Για να πούμε την αλήθεια, σε Ελλάδα, Ιταλία και λιγότερο στην Ισπανία, που οι μοτοσυκλέτες δεν σταματούν πίσω από τα αυτοκίνητα, η ενημέρωση για την κίνηση έχει μικρότερη σημασία, απ’ ότι για έναν κίνδυνο, έπειτα από μια στροφή χωρίς ορατότητα… Το δεδομένο των αυτόνομων αποφάσεων, που ισχύει ήδη στα αυτοκίνητα, ακόμα κι αν γίνει κάποτε πραγματικότητα στη μοτοσυκλέτα, είναι τόσο μακρινό, που πολλοί από εμάς, δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα έχουμε ακόμα δίπλωμα σε ισχύ, λόγω προχωρημένης ηλικίας…  Οπότε τυχόν συζητήσεις για περιορισμό της ελευθερίας του αναβάτη και άλλων τέτοιων σεναρίων που ωθούν τη σκέψη σ’ ένα δυστοπικό μέλλον, δεν έχουν καμία βάση. Αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι το πρώτο βήμα ώστε σε αρκετά χρόνια από τώρα, να μπορούμε να έχουμε πληροφορίες για την κατάσταση του δρόμου μπροστά μας. Ας δούμε τι δήλωσαν εχθές, ορισμένοι από τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτή την κίνηση:

 

Καθηγητής Dr. Karl Viktor Schaller, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος Εξέλιξης της BMW Motorrad:

«Στόχος μας είναι να προωθήσουμε μία άμεση και ολοκληρωμένη χρήση συνεργαζόμενων συστημάτων ITS στα μηχανοκίνητα δίκυκλα ώστε να υπάρξει δυνατότητα βελτίωσης της ασφάλειας. Γι’ αυτό, ενθαρρύνουμε και άλλες εταιρίες να συμπράξουν στο εγχείρημα,»

 

Antonio Perlot, Γενικός Γραμματέας ACEM:

«Αυτή η πρωτοβουλία είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τη στρατηγική οδικής ασφάλειας του ACEM και δείχνει την επιθυμία της βιομηχανίας μοτοσικλετών να αναβαθμίσει την ασφάλεια των αναβατών με τη βοήθεια αξιόπιστων και πρακτικών λύσεων.»

Tetsuo Suzuki, Operating Officer στη Honda Motor Co:

 «Για να επιταχύνουμε τις εξελίξεις στον τομέα της ασφάλειας σκοπεύουμε να συνεργαστούμε για να προωθήσουμε μία επιτυχημένη εφαρμογή του C-ITS σε μοτοσικλέτες και σκούτερ,»

Takaaki Kimura, Γενικός Διευθυντής του Κέντρου Τεχνολογίας και Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος και Αναπληρωτής Διευθυντής της Yamaha Motor Co

 «Οι εταιρίες μας είναι ήδη ενεργά μέλη της Κοινοπραξίας Επικοινωνίας Car2Car, όπου συνεργαζόμαστε με κατασκευαστές αυτοκινήτων και φορτηγών και λοιπούς ενδιαφερόμενους στη δημιουργία κοινών προτύπων και προδιαγραφών. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι οι ιδιαίτερες απαιτήσεις των μοτοσικλετών υπερβαίνουν το πλαίσιο της Κοινοπραξίας. Το επόμενο λογικό βήμα είναι η σύναψη συνεργασίας αποκλειστικά για τα θέματα που σχετίζονται με μηχανοκίνητα δίκυκλα.»

 

Οι τρεις εταιρίες έχουν ήδη αποκτήσει εμπειρία στην τεχνολογία συνδεδεμένων οχημάτων σε αρκετές Ευρωπαϊκές δοκιμές. Μαζί με κατασκευαστές αυτοκινήτων και σημαντικούς προμηθευτές, η BMW Motorrad συμμετείχε στο simTD (www.simtd.de), μία μεγάλης κλίμακας δοκιμή που πραγματοποιήθηκε πάνω σε συνδεδεμένα οχήματα στην ευρύτερη περιοχή της Φρανκφούρτης της Γερμανίας. Η Honda και η Yamaha συμμετείχαν στο DRIVE C2X (www.drive-c2x.eu), ένα Ευρωπαϊκό project δοκιμής ITS.

Τα συστήματα μοτοσικλετών ITS θα διαφέρουν από αυτά των αυτοκινήτων

Συστήματα ITS σχεδιασμένα για αυτοκίνητα απλά δεν μπορούν να μεταφέρονται σε μοτοσικλέτες. Λόγω του περιορισμένου διαθέσιμου χώρου, τα ηλεκτρονικά συστήματα πρέπει να είναι μικρότερων διαστάσεων και ανθεκτικά στο νερό, τη σκόνη και τους κραδασμούς. Το βασικότερο όμως είναι οι πιο σύνθετοι κανόνες κίνησης, που διαίπουν την μοτοσυκλέτα, και απαιτούν την εξέλιξη διαφορετικού λογισμικού και αλγορίθμουν, αυτός είναι και ο πρωταρχικός σκοπός αυτή της συνεργασίας, τους καρπούς της οποίας θα δούμε για πρώτη φορά το 2020…

 

Από αριστερά:  Karl Viktor Schaller (BMW Motorrad), Tetsuo Suzuki (Honda Motor Co. , Ltd.), Takaaki Kimura (Yamaha Motor Co. , Ltd.)

Ο Erik Buell και το σύνδρομο καταδίωξης

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

29/8/2014

Μερικές φορές οι μεγαλύτεροι εχθροί για την εξέλιξή μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μια πρόσφατη ιστορία αποδεικνύει πως και για τον ονειροπόλο Buell, ο εαυτός του και μόνο είναι ένα μεγάλο βάρος δεμένο στα πόδια, που τον εμποδίζει στα μεγάλα βήματα.

Πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία είναι δημοσιογράφος του Cycle World, ο κ.Buell και τρίτος εξωτερικός μάρτυρας που επιβεβαιώνει τα παρακάτω, αμερικανός ντίλερ ελαστικών. Πριν από λίγους μήνες το αμερικάνικο περιοδικό ζήτησε για δοκιμή την EBR 1190RX και η απάντηση που πήραν τους ξάφνιασε πάρα πολύ. «Θα σας δώσω τη μοτοσυκλέτα, αν μου αποδείξετε ότι η ιπποδύναμη που ανακοινώνετε για τη δυναμομέτρηση της Panigale είναι πραγματική».

Παρένθεση εδώ, καθώς σε αυτό το σημείο ξαφνιάστηκα κι εγώ με τη σειρά μου τόσο, που άρχισα να στριφογυρίζω στην καρέκλα, κάνοντας ερωτήσεις απλά και μόνο για να σταματήσει η αφήγηση ώστε να μπορέσω να χωνέψω αυτό που άκουγα. Γιατί προσωπικά πίστευα ότι αυτά τα πράγματα μπορούν να ακουστούν μονάχα σε ελληνική συζήτηση κάπου στο internet, σε καφετέριες κ.ο.κ.. Δεν περιμένεις να τα ακούσεις από κάποιον σοβαρό άνθρωπο, πόσο μάλλον όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν.

Μετά από ένα σωρό εξηγήσεις για το πώς γίνεται η δουλειά του ειδικού τύπου και για το απλό γεγονός ότι δεν έχουν καμία σκοπιμότητα να ευνοήσουν ή να αδικήσουν τον οποιονδήποτε, χώρια που ακόμα κι αν το έκαναν δεν θα αργούσε καθόλου να γυρίσει μπούμερανκ, ο Erik κατέληξε ότι δεν είναι το περιοδικό που δεν εμπιστεύεται αλλά την ίδια την Ducati, ολοκληρώνοντας απότομα την κουβέντα με το εξής:

«Αν μου αποδείξετε ότι η Panigale που δίνει η αντιπροσωπία στους δημοσιογράφους, έχει την ίδια ιπποδύναμη με αυτές που πουλά στους πελάτες, τότε θα σας δώσω τη μοτοσυκλέτα μου για δοκιμή».

Ξεκινά λοιπόν ένας μαραθώνιος του περιοδικού, να βρουν μια Panigale έξω από τα τυπικά κανάλια επικοινωνίας που έχουν, για να είναι σίγουρος ο Erik ότι δεν την πείραξαν. Πράγμα καθόλου απλό καθώς πρέπει να πείσουν τον ιδιοκτήτη της να την φέρει στο ίδιο δυναμόμετρο για να συγκρίνουν τις αποδόσεις. Και εκεί οι αποστάσεις δεν είναι αμελητέες. Η μέτρηση της ιπποδύναμης είναι ένα λεπτομερές θέμα. Η ίδια μοτοσυκλέτα μπορεί να έχει μικρή διαφορά από δυναμόμετρο σε δυναμόμετρο, ενώ το ίδιο το δυναμόμετρο αν το μεταφέρεις σε διαφορετικό υψόμετρο θα σου δείξει άλλα νούμερα. Ο καιρός επίσης επηρεάζει την μέτρηση. Η ίδια μοτοσυκλέτα, στο ίδιο δυναμόμετρο, θα δείξει άλλα νούμερα με βροχερό καιρό, κι άλλα με ηλιόλουστη και ξερή ατμόσφαιρα. Δεν θα είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά θα υπάρχει μια μικρή διαφορά. Αυτά όμως τα ξέρει ακόμα και ο Erik, οπότε όταν τελικά βρήκαν μια καινούρια Panigale που απέδωσε σχεδόν δύο ίππους λιγότερους, πείσθηκε ότι η Ducati δεν μαγειρεύει τα νούμερα και τους έδωσε την EBR 1190RX για δοκιμή. Από έναν έως τέσσερις ίππους, είναι μια φυσιολογική απόκλιση από μοτοσυκλέτα σε μοτοσυκλέτα, ακόμα και ανάμεσα σε αυτές που βγαίνουν διαδοχικά από τη γραμμή παραγωγής!

Λάδι στη φωτιά όμως, με τον τρόπο της, έριξε και η αντιπροσωπία της Ducati, όταν πληροφορήθηκε το λόγο που κάποιος έψαχνε σε όλη την Αμερική μια Panigale για δοκιμή, αλλά όχι από τα μοντέλα test-ride που στέλνει στους ντίλερ η ίδια . «Εμείς είμαστε ένα πολύ μικρό εργοστάσιο, και να θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δεν έχουμε τους πόρους!», ήταν η δήλωσή τους.

Πράγμα που ως δήλωση, είναι εξίσου ανόητη με την ίδια την απαίτηση του Erik Buell. Δεν χρειάζεσαι "πόρους" για να πειράξεις μια χαρτογράφηση. Απλά θέλεις λίγο χρόνο! Στο τέλος θα έχεις βέβαια χαλάσει την απόδοση στις χαμηλές στροφές και θα έχεις αλλοιώσει προς το χειρότερο την συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Όμως θα έχεις ένα μεγαλύτερο απόλυτο νούμερο ιπποδύναμης, αφού αυτό ήταν το μόνο που πραγματικά θέλεις σε αυτή την περίπτωση. Επίσης από την απάντηση της εκεί αντιπροσωπίας της Ducati, είναι σαν να υπονοείται πως αν είχαν μεγαλύτερο κύκλο εργασιών, τότε αυτή θα ήταν μια πρακτική που θα ακολουθούσαν. Όλα αυτά σε κάνουν καταρχήν να αναρωτιέσαι σε ποια χρονολογία ζεις. Γιατί παλιότερα ίσως πράγματι οι εταιρίες να έκαναν τόσα κι άλλα τόσα, όμως ο κόσμος της μοτοσυκλέτας έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Άλλαξε τόσο που έγινε αγνώριστος.

Ο Erik Buell λοιπόν δήλωσε εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι κανένας δεν "κλέβει" και παραδέχτηκε ότι ο δικύλινδρος της Ducati είναι πιο αποδοτικός από αυτό που πίστευε. Το θέμα μας όμως είναι ότι αυτή η συμπεριφορά δεν οδηγεί πουθενά. Κλέβει ενέργεια και χρόνο, όταν σε αυτό το επίπεδο επιχειρηματικότητας, που τα πάντα περνούν από το χέρι ενός ανθρώπου, αυτά τα δύο είναι ότι πιο σημαντικό έχει. Ο Erik Buell είναι απίστευτα αισιόδοξος, και όταν δεν του βγαίνουν τα σχέδια (συχνό φαινόμενο στους υπεραισιόδοξους) ρίχνει το φταίξιμο αλλού, αντί να οπισθοχωρήσει λίγα βήματα, αναλύοντας τα λάθη του για να συνεχίσει εκ νέου. Αυτό μας διδάσκει η πιο πάνω ιστορία, και γενικότερα η δημιουργία και το τέλος της Buell.

Όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στην κατασκευή μοτοσυκλετών, εμπιστεύτηκε έναν εκπληκτικό στη μηχανολογία Άγγλο, αλλά τρομερά τσαπατσούλη που αποδεδειγμένα δεν κατασκεύαζε αξιόπιστους κινητήρες. Ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον Erik να αγοράσει όλο το στοκ, καθώς και τα δικαιώματα παραγωγής, όταν η Αγγλική αυτή εταιρία αναγκάστηκε να κλείσει. Ήταν αισιόδοξος ότι θα καταφέρει να φτιάξει σωστά όλους τους στοκ κινητήρες, και μετά να βγάλει στην παραγωγή την επόμενη γενιά αυτού του δίχρονου, χωρίς να παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα. Δεν τα κατάφερε ποτέ. Στο τέλος επέστρεψε στην H-D που ανέλαβε να γίνει μέτοχος στην Buell και μετά από μια σειρά "αναποδιών" του Erik, να την εξαγοράσει πλήρως το 2003. Το 2009, ένα χρόνο μετά από την οικονομική κρίση που χτύπησε την Αμερική, η H-D έκλεισε την Buell ρευστοποιώντας το στοκ. Ο Erik πήρε 13 υπαλλήλους και ξεκίνησε την κατασκευή μιας αγωνιστικής μοτοσυκλέτας βγάζοντας αρχικά εκατό κομμάτια στην παραγωγή, για να μπορεί να αγωνιστεί με αυτή, και τώρα προχωρά στο επόμενο βήμα. Κάνει ουσιαστικά τον τρίτο, ολόιδιο, ομόκεντρο κύκλο, σε ότι αφορά το δικό του κομμάτι στην ιστορία της μοτοσυκλέτας. Ακολουθεί τα ίδια πάντα βήματα με το πείσμα του Wile E.Coyote που κυνηγά τον Road Runner, αλλά ο μόνος τρόπος να επιτύχει, είναι να σταματήσει να πιστεύει ότι όλοι τον υπονομεύουν και να επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, ειδικά τώρα που ετοιμάζεται για νέο ξεκίνημα στο WSBK!

Η παραπάνω ιστορία έχει ωστόσο τεράστια βαρύτητα για εμάς εδώ στην Ελλάδα. Γιατί απλούστατα δεν διαφέρει από τον κυρίαρχο τρόπος σκέψης των εγχώριων επιχειρηματιών! Μακάρι να αποτελέσει παράδειγμα αποφυγής. Γιατί κι εδώ, με την πρώτη αναποδιά εκτοξεύει κανείς κάθε είδους δικαιολογίες, απειλές και κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση. Σπάνια ακούς: "έκανα εκείνο και εκείνο το λάθος". Απεναντίας ακούς: "Αν δεν ήταν αυτός έτσι, αν ο άλλος δεν με τάιζε γιουβέτσι, και αν ο καιρός δεν είχε βρέξει, θα ήμουν τώρα πλούσιος". Με την ίδια επίσης ευκολία ακούμε κατά καιρούς να εκτοξεύονται κατηγορίες και σε πρόσωπα μεμονωμένα: "Διάβασα μια πρόταση από μία δήλωση του τάδε, και κατάλαβα από εκεί ότι υποστηρίζει τον δείνα!" Ας μην γινόμαστε Erik Buell, και μέγιστοι αναλυτές των πάντων, ας παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα, και ας επικεντρωθούμε σε αυτό που κάνει ο καθένας μας καλύτερα. Θα εξελιχθούμε πολύ πιο γρήγορα…

Ετικέτες