Μία εγκύκλιος δεν θα διορθώσει τα προβλήματα των διανομέων!

Χρειάζονται πράξεις - νόμοι υπάρχουν ήδη
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

11/12/2018

Στα ειδησεογραφικά site γενικού ενδιαφέροντας κυκλοφορεί η είδηση από εχθές πως έρχονται αλλαγές για όσους εργάζονται ως διανομείς, όμως όπως όλα δείχνουν όλο αυτό δεν είναι τελικά παρά μία προσπάθεια να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι, που πρόσφατα ανέβηκαν στην Θεσσαλονίκη.

Διότι νομοθεσία υπήρχε και υπάρχει, κι έτσι η συνέντευξη που έδωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό «Κόκκινο Θεσσαλονίκης» ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Ανδρέας Νεφελούδης, περισσότερο ρίχνει την μπάλα στο δοκάρι, παρά στα δίχτυα.

Αναφέρουν λοιπόν τα μεγάλα ειδησεογραφικά site αναπαράγοντας το ένα το άλλο, πως έρχεται εγκύκλιος που «επιτέλους» θα καθιστά υποχρεωτικό να παρέχει ο εργοδότης μοτοσυκλέτα!

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός, πως το γράμμα του νόμου δεν έχει αφήσει ακάλυπτες τις εξωτερικές εργασίες, και πώς πάντα έπρεπε ο εργοδότης να παρέχει όλα τα «μέσα» που απαιτεί η εκπλήρωση μίας εργασίας. Διαφορετικά και συγκεκριμένα για το μεταφορικό μέσο, μπορούσε να προβεί σε ειδική συμφωνία εκμίσθωσης του ιδιωτικού μέσου του εργαζόμενου με το αντίστοιχο τίμημα, πράγμα που χοντρικά και δίχως πρακτική κάλυψη έναντι του νόμου γινόταν στην Ελλάδα ως: «δίνω τόσα για αυτές τις ώρες αν έχεις μηχανάκι δικό σου».

Όταν ήρθαν στο προσκήνιο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι διανομείς προσπάθησαν να συνδικαλιστούν διεκδικώντας μία συλλογική σύμβαση με πρώτο και κυριότερο την παροχή του μέσου από τον εργοδότη κι έπειτα καλύτερο ένσημο από την στιγμή που το ρίσκο ήταν –και είναι- αυξημένο καθώς και μία σειρά από πολύ λογικά αιτήματα.

Το πρόβλημα είναι βέβαια πως δεν είναι καθόλου εύκολο να συνδικαλιστεί κανείς σε έναν κλάδο που βασιλεύει η μαύρη εργασία. Κι αυτό είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι από όσους δουλεύουν στον χώρο των παραδόσεων της εστίασης, τους φίλους delivery / deliverάδες / πακετάδες κτλ… πράγμα εγκληματικό με βάση την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία!

Το άλλο θέμα που έχουμε εμείς μαζί τους, για να σας προλάβω στα σχόλια, είναι πως σπάνια χρησιμοποιούν κράνος, και ελάχιστα σέβονται τον ΚΟΚ, όμως αυτή είναι μία πραγματικότητα που ανταποκρίνεται σε ολοένα και λιγότερο κόσμο. Οι περισσότεροι βλέπουν πλέον πως οι διανομείς δεν παραβιάζουν τον ΚΟΚ περισσότερο από αυτό που κάνουμε όλοι οι μοτοσυκλετιστές στην Ελλάδα. Εξαιρέσεις υπάρχουν, και πάντα θα υπάρχουν, όμως ακόμη κι έτσι ας παρανομούν έχοντας πλήρη ασφάλιση καλυπτόμενοι από τους νόμους, καθώς αυτό είναι καλύτερο για τους άλλους την στιγμή του ατυχήματος…

Προς τι λοιπόν η ειδική εγκύκλιος που ο γενικός γραμματέας είπε χαρακτηριστικά στο ραδιόφωνο: «βγάζουμε αυτές τις μέρες την περίφημη εγκύκλιο μετά από μια πολύ μεγάλη επεξεργασία για το τι προβλέπει ο νόμος για να είμαστε προσεκτικοί απολύτως και να μην κάνουμε κάποιο λάθος».

Αυτό δυστυχώς ερμηνεύτηκε ως αλλαγές στον χώρο του delivery, όταν στην πραγματικότητα αυτό που είπε ο κ. Νεφελούδης, κι αρκετά θαρραλέα μάλλον, είναι πως εκεί στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας δεν είχαν ιδέα για το τι ορίζει ο νόμος και χρειάζεται να το ξανά δουν, πράγμα που τους πήρε και αρκετό χρόνο, σύμφωνα πάντα με τα δικά του λόγια!

Σύντομη απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς πρώτα πρέπει να ερωτηθεί ο γενικός γραμματέας τι έκαναν τόσο καιρό, όπως επίσης και για το τι προτίθεντο να κάνουν, από την στιγμή που η μάστιγα στον συγκεκριμένο κλάδο δεν ήταν η νομοθεσία, αυτή ξανά λέμε πως υπήρχε και υπάρχει, αλλά το γεγονός πως κανείς εργοδότης δεν συμμορφωνόταν ενώ κυριεύεται το επάγγελμα από την ανασφάλιστη εργασία, πράγμα που μία εγκύκλιος για επιβολή παροχής μοτοσυκλέτας δεν μπορεί να λύσει σε ανθρώπους που δεν επιβεβαιώνεται το ίδιο το γεγονός της εργασίας!

Δυστυχώς δεν γίνεται να πανηγυρίσουμε μαζί με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους γενικής ενημέρωσης, καθώς εκλαμβάνουμε αυτή την εξαγγελία ως μία προσπάθεια να κατευνάσουν τα πνεύματα στην Θεσσαλονίκη, εκεί που οι αντιδράσεις του κλάδου διανομέων ήταν πάντα μαζικότερες, παρουσιάζοντας έντονη συνδικαλιστική δράση και περισσότερες κινητοποιήσεις που το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί. Κι αυτό γιατί μέσα σε δύο μήνες έχουν καταγραφεί δύο ξεχωριστά περιστατικά ξυλοδαρμού από εργοδότες σε διανομείς, με την τελευταία περίπτωση να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις στον Τύπο. Από την μία τα παραδοσιακά μέσα ανέδειξαν το θέμα που πήρε διαστάσεις και μπράβο, από την άλλη γίνεται προσπάθεια να ξεχαστεί, αφήνοντας να εννοηθεί πως το μόνο που χρειάζεται τελικά ήταν μία εγκύκλιος!

Είναι χαρακτηριστικό λοιπόν που ο κ. Νεφελούδης συνέχισε λέγοντας: «Η εγκύκλιος ξεκαθαρίζει τις υποχρεώσεις που έχει ο εργοδότης στα καταστήματα που έχουν delivery στην εστίαση και θα βοηθήσει πάρα πολύ στη διαδικασία κυρίως του ΣΕΠΕ, για να ξέρει τι ελέγχει, και βεβαίως το να μαζευτεί το "σύστημα" αυτό με τους τραμπουκισμούς και τις παραβατικότητες».

Ξεκάθαρα λοιπόν το ενδιαφέρον προς την μερίδα αυτή των εργαζομένων είναι πρόσκαιρο με βάση την δημοσιότητα που υπάρχει αυτή την στιγμή, όταν αυτό που χρειάζεται το επάγγελμα είναι ο συχνότερος έλεγχος. Και πάντα φυσικά με την ωριμότητα που πρέπει να έχει ένα σωστό κράτος, διότι το μυστικό είναι στο "συχνός" έλεγχος. Δεν βάζεις εξαντλητικά πρόστιμα αλλά τα αυξάνεις σταδιακά μονάχα σε εκείνον που επαναλαμβάνει την παρανομία, από την στιγμή που τόσο οι διανομείς όσο και η πλειοψηφία των μικρών μαγαζιών σίτισης είναι σε αυτό το επάγγελμα καθαρά βιοποριστικά και όχι επιχειρηματικά.

Γνώριμο κάθε κυβέρνησης σε αυτή την χώρα, οι εξαγγελίες για νόμους που έρχονται μέσα από γραμματείς και «πληροφοριοδότες» λες και βρισκόμαστε στην Πνύκα και ο δημόσιος διάλογος θα οδηγήσει κάπου. Στην προκειμένη περίπτωση είναι απαραίτητο να γίνουν συγκεκριμένες πράξεις, κι έτσι εκείνο που χρειάζεται από εμάς –ως μέσο- είναι να δώσουμε συνέχεια και μετά την περίφημη, όπως το ίδιο το υπουργείο την είπε, εγκύκλιο!

Μοτοσυκλέτα και νέα γενιά: ένας χαμένος έρωτας

Γιατί δεν μπαίνει νέο αίμα στην μοτοσυκλέτα
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

15/1/2019

Θα ξεκινήσουμε με μια σκληρή, για εμάς τους μοτοσυκλετιστές, παραδοχή: Οι σημερινοί έφηβοι, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους, δεν ονειρεύονται πια μοτοσυκλέτες. Για πολλούς δεν αποτελούν πια αντικείμενο του πάθους τους, όσο κι αν η αναγεννημένη κατηγορία των μικρών μοτοσυκλετών στα 125cc κάνει ό, τι μπορεί για να το ανατρέψει αυτό. Αυτό δεν αποτελεί καθολικό αφορισμό, αλλά συμβαίνει σε πολύ μεγάλο ποσοστό των νέων ανθρώπων.
Πλέον, περνάς έξω από σχολές και πανεπιστήμια και γίνεσαι μάρτυρας της θλιβερής εικόνας των πάρκινγκ που φιλοξενούν ελάχιστα πλέον δίκυκλα. Αντιθέτως, είναι γεμάτα από μικρές και μεγάλες παρέες νέων ανθρώπων που είναι σκυμμένοι πάνω από ένα κινητό και είναι απόλυτα προσηλωμένοι στην οθόνη. Είναι γεγονός, ότι για πρώτη φορά στην μεταπολεμική εποχή, οι μοτοσυκλέτες δεν βρίσκονται στο κέντρο της προσοχής της νεολαίας.


Τα τελευταία 60 χρόνια, όλες οι γενιές είχαν περάσει τουλάχιστον για μία φορά πάνω στη σέλα μιας μοτοσυκλέτας. Είτε γιατί στην αρχή αποτελούσε εναλλακτική του δυσπρόσιτου οικονομικά αυτοκινήτου, είτε γιατί αργότερα, την εποχή που είχε αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη, η μοτοσυκλέτα ήταν ένα σύμβολο ελευθερίας, κοινωνικού στάτους και ένα όχημα για να αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου. Πιο πρόσφατα, προστέθηκαν και τα σκούτερ ως η λύση στα πηγμένα κέντρα των πόλεων, για να μετακινείσαι σβέλτα και με στιλ γλιτώνοντας πολύτιμο χρόνο. Ο διάδοχος όλων αυτών στη σημερινή εποχή είναι… τα smartphones. Για τους νέους ανθρώπους οι "έξυπνες συσκευές" είναι το μέσο μεταφοράς, απόδρασης, χειραφέτησης και ανακάλυψης του πραγματικού κόσμου μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι νέοι άνθρωποι είναι πιο ασφαλείς χωρίς τα σκούτερ ή τις μικρές μοτοσυκλέτες, πλανώνται πλάνη οικτρή.


Ας κάνουμε όμως μια γρήγορη αναδρομή για το πώς φτάσαμε σ' αυτό το σημείο. Οι μοτοσυκλέτες κατασκευάστηκαν εξ αρχής ως ένα φθηνό μέσο μεταφοράς. Από την επαρχία ως τις μεγαλουπόλεις, οι μοτοσυκλέτες πρόσφεραν φθηνές λύσεις μετακίνησης την δεκαετία του '50, τότε που όπως ολόκληρη η Ευρώπη, έτσι και η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της και να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Τις δεκαετίες του '60 και του '70 οι μοτοσυκλέτες μεγαλώνουν πολύ την απήχησή τους στο νεανικό κοινό. Είναι οι δεκαετίες που το ενδιαφέρον απογειώνεται. Ένας καινούργιος άνεμος έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού –κυρίως- με την ροκ μουσική και τον κινηματογράφο να μεταφέρουν πρότυπα, όπως αυτό του Malron Brando παρέα με ένα Triumph Thunderbird, που επηρεάζουν την κουλτούρα της νεολαίας. Η μοτοσυκλέτα εκτός από ένα μέσο μεταφοράς μετουσιώνεται και σε σύμβολο των νέων, αποπνέοντας ελευθερία, ερωτισμό, πάθος και ανεξαρτησία. Ειδικά αυτό το τελευταίο παίζει σημαντικό ρόλο. Οι έφηβοι θέλουν να ξεφύγουν από τον γονικό έλεγχο και βιάζονται να κατακτήσουν το μόνο πράγμα που ζηλεύουν από τον κόσμο των "μεγάλων": το να είναι ανεξάρτητοι. Είναι τέτοια η επιρροή της μοτοσυκλέτας που ακόμη και στον έρωτα παίζει τον ρόλο του τρίτου προσώπου ανάμεσα στα ζευγάρια. Την δεκαετία του '80 η αγάπη για την μοτοσυκλέτα εκτοξεύεται, ενώ αρχίζει να γίνεται πιο προσιτή στη νεολαία οικονομικά. Την δεκαετία του '90 και με την βοήθεια από τις παραεισαγωγές από την Ιαπωνία το σύμπαν της μοτοσυκλέτας σφύζει από νεανικό αίμα και το παράδοξο είναι ότι ενώ όλα αυτά τα χρόνια οι μοτοσυκλέτες δέχθηκαν μια αλματώδη εξέλιξη και μετάλλαξη, εξακολουθούσαν να συμπλέουν με τις νεαρές ηλικίες.

Στην Ελλάδα, το παπί έβαζε τους πιτσιρικάδες από πολύ νωρίς στο μοτοσυκλετιστικό σύμπαν και πλέον δεν υπήρχε σχολείο, σχολή ή κάποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, που δεν είχε απ' έξω αραγμένα δεκάδες δίκυκλα που πλημμύριζαν τους δρόμους μετά το πέρας των μαθημάτων.
Σήμερα, βλέπεις πολλά νέα παιδιά, ακόμη και εφήβους που έχουν μεγαλώσει μέσα σε οικογένειες με έντονο το μοτοσυκλετιστικό στοιχείο –συνήθως από τον μπαμπά- που δεν μετρούν πλέον αντίστροφα τις μέρες, τους μήνες ή τα χρόνια που τους απομένουν για να βγάλουν το πρώτο τους δίπλωμα. Είναι ένα χαρακτηριστικό της νέας γενιάς, το οποίο μάλιστα έχει διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην Ιταλία, μια χώρα με πλούσια μοτοσυκλετιστική κουλτούρα και δική της βιομηχανία, οι εκδόσεις νέων διπλωμάτων για μοτοσυκλέτες έχουν μείωση κατά 8,5% σε σχέση με πέρσι. Ο νόμος για τις διαδικασίες της εξέτασης έχει γίνει πιο αυστηρός τα τελευταία χρόνια, και για τους περισσότερους μοιάζει ένας αχρείαστος φόρτος, εκτός και αν υπάρχει το γνήσιο μοτοσυκλετιστικό πάθος.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο κι έχει να κάνει με την ενθάρρυνση ή την αποθάρρυνση από τους γονείς. Όταν οι δικοί μας γονείς (οι σημερινοί παππούδες των νέων) μεγάλωσαν σε μια εποχή που το κράνος ήταν μια άγνωστη έννοια, δέχτηκαν με μεγάλη ανακούφιση την υποχρεωτική χρήση του όταν είχαμε φτάσει εμείς σε ηλικία να οδηγούμε μηχανάκια και το έβλεπαν σαν ένα έξτρα επίπεδο ασφάλειας για όλους εμάς που γεμίζαμε με παπιά, σκούτερ και μοτοσυκλέτες τους ελληνικούς δρόμους.

Τώρα όμως η δική μας γενιά έχει πείσει τα παιδιά της ότι το κινητό τηλέφωνο είναι μια απαραίτητη επιλογή, ενώ η απόκτηση μιας μικρής μοτοσυκλέτας ένας ακόμη παράγοντας ανησυχίας. Με μερικές εκατοντάδες ευρώ, δηλαδή με ένα χρηματικό ποσό πολύ μικρότερο, θεωρούμε ότι παρέχουμε συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό προστασίας από τους δρόμους, εκμηδενίζοντας την επιθυμία τους για αυτονομία και ανεξαρτησία.

Έτσι φτάσαμε στα σημερινά δεδομένα, όπου ένα κινητό τηλέφωνο έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο και είναι πολύ πιο επιθυμητό για έναν νέο άνθρωπο απ' ό,τι μια μοτοσυκλέτα. Αυτό συνέβη σε μια γενιά που γαλουχήθηκε μέσα από την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από την ραγδαία εξάπλωση του internet και των νέων τεχνολογιών, με την χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να είναι απαραίτητη για να ξεπεραστεί η ανασφάλεια και το πόσο ευάλωτοι νιώθουν. Αισθάνονται ότι δεν είναι μόνοι, αλλά ανήκουν σε ένα σύνολο, σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα. Έχουν ολόκληρο τον κόσμο μέσα στην παλάμη του χεριού τους. Μέσα εκεί βρίσκουν ο ένας τον άλλον και αισθάνονται ελεύθεροι. Μπορούν να ταξιδέψουν παντού με ένα κλικ, μπορούν να είναι μέσα στο δίκτυο ο εαυτός τους -ή κάποια διαφορετική εκδοχή του- και τροφοδοτούν την ανάγκη τους για αναγνώριση μοιράζοντας τις φωτογραφίες τους, τις ιστορίες τους και τους προβληματισμούς τους. Η νέα γενιά έχει συνηθίσει πλέον να μοιράζεται τα πάντα, μέχρι και το αυτοκίνητό τους ή την μοτοσυκλέτα τους. Η έννοια της κατοχής εξαφανίζεται σιγά-σιγά εις το όνομα της καθιέρωσης και της ευχαρίστησης. Ακόμη και τα συναισθήματα μοιράζονται! Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς τα παιδιά μας διακατέχονται από μία μόνιμη επισφάλεια, η οποία αποτελεί την "μαύρη τρύπα" των ονείρων και είναι λογικό ότι από τα πρώτα πράγματα που χάθηκαν ήταν όσα αντιπροσώπευε η μοτοσυκλέτα.

Είναι καιρός να δείξουμε στα παιδιά μας πώς μπορούν να ονειρεύονται πάνω σε μια μοτοσυκλέτα

Κι όμως, αυτή δεν είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, με το δύσκολο έργο να βαραίνει όλους εμάς που έχουμε την ευθύνη ανάθρεψης της νέας γενιάς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας δεν είναι πιο ασφαλή χωρίς τις μοτοσυκλέτες ή οτιδήποτε άλλο αντιπροσωπεύει έννοιες που σχετίζονται με το υγιές πάθος. Ο εικονικός κόσμος στον οποίο τα σπρώχνουμε συνειδητά ή ασυναίσθητα είναι πολύ πιο επιβλαβής και δημιουργεί ανθρώπους άρρωστους ψυχικά και πνευματικά, ανθρώπους εξαρτημένους και ανασφαλείς και για να μη θεωρηθεί ότι δαιμονοποιούμε το internet και την τεχνολογία, αυτό ισχύει όταν τα πράγματα συμβαίνουν χωρίς μέτρο. Ας τα βοηθήσουμε στο να μάθουν να ονειρεύονται κάνοντάς τα μια βόλτα με μοτοσυκλέτα…