Ολική επαναφορά σε Husqvarna WR360!

Όταν το πάθος γίνεται... κόλλημα!

17/10/2019

Το να δίνεις ξανά ζωή σε μια μοτοσυκλέτα που για πολλούς έχει παραδώσει εδώ και πολύ καιρό πνεύμα, προϋποθέτει απόλυτη αφοσίωση, υπομονή κι επειμονή. Με άλλα λόγια πρέπει να είσαι "κολλημένος" μ' αυτό για να έχει ελπίδες να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Αλέξη Στεφανίδη κι ενός Husqvarna WR360, ενός ανθρώπου που ακόμη κι από το μακρινό Καζακστάν όπου ζει και εργάζεται, βρίσκει τον τρόπο να πετυχαίνει τους στόχους του. Ακολουθεί το... "manual ικανοποίησης πάθους" για όσους είναι ταγμένοι στο κόλλημα του restoring.

Κολλήματα

Του Αλέξη Στεφανίδη

Φωτό: του ιδίου, Λεωνίδας Γερμανόπουλος

Μπορώ να γράψω στην κυριολεξία εκατοντάδες λόγους γιατί τρελαίνομαi ή μάλλον... γιατί "κόβω φλέβες" για μοτοσυκλέτες, αλλά για να μην γίνω βαρετός και γραφικός, σήμερα θα αναφέρω μόνο έναν και αγαπημένο…

Το τι εστί μοτοσυκλέτα για τοv καθένα είναι μεγάλη κουβέντα. Για κάποιους είναι απλά ένα πρακτικό μεταφορικό μέσο. Άλλοι το μεταφράζουν απλά σε "endo- πάντα-σούζα και λεζάντα". Μια μερίδα τις θεωρεί επικίνδυνες όσο και η οπλοκατοχή στην Αμερική. Τόσο επικίνδυνες που δεν θέλουν να τις βλέπουν ούτε παρκαρισμένες. Αλλά, υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, που γι' αυτούς δεν είναι απλά πάθος ή αγάπη...

Μάιος μήνας και έχω έρθει στην Ελλάδα για σύντομες διακοπές. Εδώ και χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό, σε μια πολύ κρύα χώρα και χρειαζόμουν λίγο ήλιο και ζέστη. Φυσικά, άνοιξη χωρίς μηχανή δεν γίνεται, αλλά η δικιά μου αποφάσισε την πιο άκυρη στιγμή να μου κάνει "ηλεκτρονικές κόνξες". Για καλή μου τύχη ο μηχανικός κατανοούσε πλήρως την κάψα του ξενιτεμένου και έκανε πέρα άλλες δουλειές για να πάρω και εγώ λίγη χαρά το δεκαήμερο των διακοπών. "Έλα να την πάρεις το απογευματάκι μετά τις 17:00, θα στην έχω έτοιμη", μου λέει.

Από την ανυπομονησία μου έφτασα νωρίτερα, (μεσημέρι για την ακρίβεια) και φυσικά το συνεργείο ήταν κλειστό. Καθώς περίμενα έξω, σκάει ένα Cagiva Elefant (ναι, οι Ιταλοί "EleFant" το γράφουν όχι "ElePHant"). Ο αναβάτης, ήταν ένας πενηντάχρόνος - βαθειά ατημέλητος κυριούλης. Η έκφραση, τα κόκκινα μάτια, τα κατασημαδεμένα χέρια, το "σπασμένο" πρόσωπο και το γενικό παρουσιαστικό, παρέπεμπαν σε άνθρωπο που δεν είχε εύκολη ζωή. Όντας ιταλόφιλος, το Elefant μου κίνησε το ενδιαφέρον και καθώς γυρόφερνα την μηχανή του, με μισο-κοίταξε και με κοφτό, αυστηρό και απόμακρο λόγο με ρωτάει: "Εδώ φτιάχνουν Ducati και λοιπά ιταλικά;"

Εγώ αντί να τον κατατοπίσω απάντησα με ερώτηση: "Αυτό το Elefant Bi-Faro δεν ήταν στο car.gr; Άψογο το έχεις για τα χρόνια του!"

"Τι ξέρεις εσύ για τα Bi-Faro ρε μικρέ;"

Εκεί είχε τελειώσει το θέμα. Ο άνθρωπος ζωντάνεψε, το πρόσωπο του έλαμψε, τα μάτια του γυάλισαν και άρχισε να μου μιλάει ακατάπαυστα. Και τι δεν μου είπε... Πότε το πήρε, γιατί το πήρε, πόσο το πήρε, πού έχει πάει με αυτό. Μάντρες που πήδηξε κάπου στην μέση του πουθενά για να γλυτώσει από κάτι αγριόσκυλα, όταν σε ένα χωράφι πήρε το μάτι του ένα πεταμένο Elefant. Στην προσπάθεια του να βρει και να παρακαλέσει το ιδιοκτήτη να του το πουλήσει, ο τύπος πήγε να χάσει το πόδι του από δύο Rottweilers! Και για τί; Για να σώσει ένα κατασκουριασμένο Elefant με τα μισά εναπομείναντα ανταλλακτικά πάνω του...

Καταλάβατε λοιπόν; Ο εν λόγω κυριούλης δεν ήταν τυχαίος. Ήταν Cagiva-freak και πιο συγκεκριμένα φανατικός "Κατσιβοελεφαντάκιας". Και η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα ήταν η μία από τις τέσσερις Elefant που είχε στην κατοχή του! Η όρεξη και η ενέργεια ξαφνικά ξεχείλιζαν στον λόγο του. Και όσο περνούσε η ώρα, με την συζήτηση "μαλάκωσε" και ήρθαν τα χαμόγελα και τα γέλια. "’Ασε φιλαράκι. Έχω τρελό κόλλημα με τα Elefant" μου λέει ντροπαλά.

Εδώ τι να πεις; Respect Level 1.000.000! Κύριε μου, μπορεί να τα είπαμε μόνο για μια ώρα αλλά να ξέρετε σας θαυμάζω εσάς και το "κόλλημα" σας. Αυτά τα "κολλήματα" είναι κάτι που λατρεύω στη μοτοσυκλετιστική κουλτούρα. Για κάποιους από εμάς η μοτοσυκλέτα είναι και άποψη. Η επιλογή του μοντέλου (και πολλές φορές η χρονιά παραγωγής) είναι σαν μία δήλωση για το ποιος είσαι. Γιατί πίσω από το "κόλλημά" μας κρύβονται πολλά περισσότερα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μας: Αισθητική, βιώματα, γνώσεις, προτιμήσεις, στάσεις ζωής κλπ. Και γι' αυτό υπάρχει αυτή η καταπληκτική ποικιλότητα κολλημάτων εκεί έξω. Ducatisti, Varaderάκηδες, ΧTάκηδες, Guzzisti και λοιπές υποκουλτούρες σαν τον προαναφερθέντα Κατσιβοελεφαντάκια, που κάνουν την συνολική μοτοσυκλετιστική εμπειρία άκρως πιο ενδιαφέρουσα.

14 ώρες στο δρόμο για Καβάλα και πίσω. Αυτά ήταν τα μόνα 10 λεπτά που σταματήσαμε για διάλειμμα

Status quo

Όπως και αυτοί, έτσι και εγώ έχω το κόλλημα μου. Και είναι ξεκάθαρα βιωματικό και συναισθηματικής φύσεως. Πίσω στα τέλη των '90ies, όταν ήμουν ακόμα λυκειόπαιδο, έξω από τα σχολεία και τις πλατείες, εκτός από παπιά και scooters του Piaggio Group, οι πιο τυχεροί είχαν στην κατοχή τους Honda NSR 250, Yamaha WR 200 και Suzuki RGV-Γ 250. Απομεινάρια ιαπωνικών παραεισαγωγών, καθώς τα περισσότερα ήταν με τα μισά πλαστικά και κακοσυντηρημένα. Αν ήσουν λίγο μεγαλύτερος και εκκεντρικός στην καλύτερη να είχες KTM LC4 640 ή το Duke.

Στους λυκειακούς άγραφους νόμους, όσο πιο καλή η μοτοσυκλέτα, τόσο πιο αποτελεσματική η αναρρίχηση στις ιεραρχίες των "εφηβικών καστών". Παραδείγματος χάριν, με ένα Honda CR 250, ο σπασίκλας της τάξης μέσα σε μια μέρα μπορούσε να μεταλλαχτεί σε celebrity όλων των σχολείων του δήμου. Δεν υπήρχε πιο αποτελεσματικό make-over από την αγορά μιας μοτοσυκλέτας. Μία καινούρια μηχανή στην πλατεία ήταν πάντα ένα μεγάλο γεγονός και αντικείμενο συζήτησης για μέρες.

Εντούτοις, τίποτα δεν με προετοίμασε για το σοκ που με περίμενε ένα βράδυ Παρασκευής, όταν ένας φίλος μας (εν ονόματι Bέγγος και ουδεμία σχέση με τον γνωστό ηθοποιό) θα πάρκαρε στην πλατεία ένα ολοκαίνουργιο Husqvarna WR 360 του 1999. O εν λόγω τύπος είχε αποφασίσει ότι ακόμα και τα KTM LC4 άρχιζαν να δείχνουν κοινότυπα και όφειλε να κάνει μια νέα, ηχηρή δήλωση για το ποιος έχει την καλύτερη μηχανή. Και αν τα κατάφερε λέει... Ένα χρόνο μετά κυκλοφορούσαν άλλα τέσσερα-πέντε Ηusky WR/WRE 125 στα περίχωρα.

Αλλά, υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, που γι' αυτούς δεν είναι απλά πάθος ή αγάπη...

Από που να αρχίσω για το WR; Τα χρώματα του; Ο συνδυασμός άσπρου, κίτρινου και μπλε σε συνδυασμό με τα πολύ ιδιαίτερα γραφικά και πλαστικά φωνάζανε Made in Europe. ‘H να πω για την ολόισια μακριά εξάτμιση που ήταν σαφώς πιο όμορφη από των αντίστοιχων ΚΤΜ ΕΧC και TΜ-EN που είχαν ένα ενοχλητικό και παλαιϊκό "τσάκισμα" στην σχεδίαση τους. Στην εποχή του τελειομανή Castiglioni, δινόταν ιδιαίτερη προσοχή στην Husqvarna: τoν θυρεό της εταιρείας τον έβρισκες και στο παραμικρό πολυμερές εξάρτημα, όπως και στα καπάκια μαγνησίου και την κεφαλή του κινητήρα. Ο κυβισμός της μοτοσυκλέτας ήταν και αυτό ευρωπαϊκο σήμα κατατεθέν: 349 δίχρονα κυβικά εκατοστά! Ψαρωτικό έτσι; Ποιος τους σκέφτεται αυτούς τους κυβισμούς στην Ιαπωνία, που όλα τα θέλουν τυποποιημένα σε 50, 125, 250, 500, 750 και ούτω καθεξής; Και άλλο να λες έχω "ΧΟΥΣΚΒΑΡΝΑ ΝΤΑΜΠΛ ΓΙΟΥ ΑΡ ΤΡΙΑ-ΕΞΗΝΤΑ". Σαφώς και ακούγεται πιο μπρουτάλ από το να λες απλά έχω "ΓΙΑΜΑΧΑ ΝΤΙ ΤΙ" ή "ΧΟΝΤΑ ΣΙ ΑΡ ΕΜ".

Και πέρα από τα εξωτικά περιφερειακά (Marzocchi πιρούνι, Brembo φρένα κλπ), το καλύτερο απ’ όλα ήταν ο άκρως μεταλλικός ήχος από τον δίχρονο κινητήρα του, που ήταν αδύνατον να τον μπερδέψεις με άλλο αντίστοιχο μοντέλο. Τον άκουγες πέντε τετράγωνα παρακάτω. Κάθε φορά που πέρναγε ο Βέγγος έξω από το σπίτι μου, πεταγόμουν έξω στο μπαλκόνι να τον ακούσω. Και όσο χανόταν ο ήχος στον ορίζοντα με έπιανε μια μικρή θλίψη που δεν μπορούσα να το ακούσω άλλο. Πριόνι σε στεροειδή λέμε! Αναρωτιόμουν τότε, στο μακρινό 1999: "Γίνεται καλύτερα;" Κι η απάντηση είναι ΝΑΙ! Γιατί για το 2000, οι Ιταλοί κατάφεραν να το κάνουν ακόμα πιο όμορφο και επιθετικό, με νέα "κοφτερά" πλαστικά που στένευαν την σιλουέτα του. Επιπλέον, ο νέος χρωματικός συνδυασμός κίτρινου-άσπρου-μαύρου-μπλε το έκανε ακόμα πιο άγριο. Περιττό να πω ότι όλα τα σχολικά μου βιβλία έγραφαν "Husqvarna WR 360". Eν τέλει, μετά από αγώνα ενός έτους, οι γονείς μου θα μου έκαναν δώρο αποφοίτησης ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο WRE 125 του 1999. Αλλά... το "κόλλημα", είχε μείνει κόλλημα. ‘Αλλο πράμα το WR 360 του 2000!

Το χρέπι όπως το παραλάβαμε...

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Βρισκόμαστε στο 2001, δεν έχω κλείσει ούτε ένα χρόνο με το WRE 125 και κάνω την πρώτη απόπειρα να το ανταλλάξω με διαφορά χρημάτων (300.000 δραχμές τότε), για να πάρω το WR 360 του Βέγγου που είχε πουληθεί σε κάποιον γνωστό του. Ο νέος ιδιοκτήτης είχε φροντίζει να το κάνει "καλοκαιρινό" από τα καπάκια που είχε μαζέψει. Εποχές ΠΑΣΟΚ βλέπεις... Τότε επιτρεπόντουσαν όλα. Μέχρι και καθαρόαιμα δίχρονα enduro σε δημόσιους δρόμους. Η απόπειρα αγοράς ήταν κίνηση εντελώς απερίσκεπτη, με δίπλωμα για μόλις 125 κυβικά. Αλλά ειλικρινά τώρα... Μπορείς να βρείς λογική σε τέτοιου είδους πάθη; Δυστυχώς ή ευτυχώς τελικά δεν τα βρήκαμε στο παζάρεμα και το όνειρο για ένα 360 έμεινε στο συρτάρι για αρκετό καιρό. Πιθανόν να γλύτωσα και εγώ το ενδεχόμενο της "ξάπλας" στους δημόσιους δρόμους.

Στα επόμενα χρόνια θα πέρναγαν αρκετές άλλες μηχανές από τα χέρια μου και η αγορά ένος WR 360 θα γινόταν δευτερεύουσα ανάγκη, κυρίως λόγω πρακτικότητας και λοιπών προτεραιοτήτων. Φοιτητής στην Αγγλία δειλά-δειλά και με οικονομίες από part time δουλειές, θα ξεκινήσω την συλλογή μοτοσυκλετών με το 360 να βρίσκεται στην λίστα των "must have". Έλα όμως που βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο και ξεκινώντας πλέον να δουλεύω, τα 360 είχαν γίνει άφαντα από τις αγγελίες. Όχι ότι τα πούλαγαν και με τη σέσουλα το 2000.

Mέχρι που φτάνουμε ένα βράδυ τον Φεβρουάριο του 2012. Μετά από απέραντες καμμένες ανθρωποώρες στο car.gr, αναρτάται αγγελία για ένα "διχίλιαρο" 360 στην Καβάλα. Πετάγομαι από το καναπέ τρομάζοντας την φίλη μου και αναμπουμπουλιασμένος από τον ενθουσιασμό παίρνω 01:00 τα ξημερώματα τον ιδιοκτήτη της μοτοσυκλέτας.

"Ναι καλησπέρα ή καλημέρα... Δεν ξέρω... Τέλος πάντων... Συγνώμη για την ενόχληση για το Husqvarna ήθελα να ρωτήσω."

"Καλά ρε φίλε στον ύπνο σου το έβλεπες;"

"Βασικααααά... ΝΑΙ! Λοιπόν έρχομαι να το πάρω σήμερα! ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ ΑΛΛΟΥ!!!"

"Κοίτα να δεις που όλοι μου έλεγαν ότι θα το παντρευτώ το Husky..."

Στις 04:00 τα ξημερώματα είμαστε ήδη στην εθνική με έναν κολλητό μου που εθιμοτυπικά έπρεπε να πληρώσει την νύφη για το κόλλημά μου. Ήμασταν 14 ώρες στο δρόμο με σύνολο 50 λεπτά διαλειμμάτων: 40 λεπτά για την μεταβίβαση στην Καβάλα και ένα διάλειμμα 10 λεπτών στον γυρισμό. Aπό την Καβάλα το WR θα βρεθεί στο σαλόνι του σπιτιού μου περιμένοντας υπομονετικά την ανακατασκευή του, αφού ουσιαστικά αυτό που αγόρασα δεν ήταν παρά ένα χρέπι με την σωστή χρονολογία κατασκευής.

Αναγέννηση!

Από το 2012 μου πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ξεκινήσω την ανακατασκευή του. ‘Επρεπε να βρεθούν τα χρήματα (βασικότατον) και τα ανταλλακτικά, με τα γνήσια αυτοκόλλητα να είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος της έρευνας. Για τα εργοστασιακά αυτοκόλλητα πραγματικά έψαχνα για πέντε χρόνια μανιωδώς και παντού, με μηδενικό αποτέλεσμα. Μέχρι και στις επισκέψεις μου στο εργοστάσιο του Varese, ρωτούσα αν τυχόν τους είχε ξεμείνει stock, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική.

Ξάφνου, μια μέρα ψάχνοντας στο internet για ανταλλακτικά μιας μηχανής φίλου, έπεσα κατά τύχη πάνω σε χρυσωρυχείο στην Αγγλία! Φυσικά και οι τακτικές μου στο υπεραστικό τηλέφωνο δεν είχαν αλλάξει, μόνο η γλώσσα επικοινωνίας:

"ΝΤΟΝΤ ΓΙΟΥ ΝΤΕΡ ΤΟΥ ΓΚΙΒ ΔΕ ΧΑΣΚΙ ΣΤΙΚΕΡΖ ΤΟ ΑΝΥΓΟΥΟΝ ΕΛΣ. ΟΚΕΪ ΣΕΡ????"

Με την αγορά των αυτοκόλλητων ήμουν πλέον έτοιμος για να αρχίσω την ανακατασκευή. Στο μυαλό μου από το 2000, είχα φανταστεί ξανά και ξανά πως θα ήθελα να ήταν το προσωπικό μου 360: Aπόλυτα stock με μικρές αισθητικές παρεμβάσεις, όπως άσπρο πλαίσιο με μαύρες ζάντες και μαύρα περιφερειακά που δεν θα χάλαγαν την εργοστασιακή εμφάνιση, αλλά θα έδιναν αυτό το έξτρα κατιτίς που ήθελα. Έγραψα μια μακροσκελή λίστα με μικρές λεπτομέρειες που είχαν σημασία για μένα. Εδώ δεν μιλάμε για μια μοτοσυκλέτα απλά. Εδώ μιλάμε για το κόλλημά μου, την μοτοσυκλετιστική βιτρίνα του "είναι" μου. Τίποτα δεν έπρεπε να είναι λάθος, γι' αυτό μόνο στον μηχανικό μου (Δημήτρης Mπίνης – What a Bike) θα μπορούσα να εμπιστευτώ το project. Άμα δεν έχεις μηχανικό που να νιώθει την καψούρα και τις ανησυχίες σου, τότε έχεις πρόβλημα. Ο Δημήτρης πήγαινε την λίστα κατά γράμμα στο σημείο που χρειάστηκε να με επαναφέρει στην σωστή γραμμή, όταν κατάλαβε ότι πήγαινα να αποκλίνω από το αρχικό σχέδιο, λόγω δυσκολίας εύρεσης κάποιων ανταλλακτικών. Όταν έπεφτα σε αυτήν την παγίδα με κοίταγε με μισό μάτι και μου έλεγε με αυστηρότητα δασκάλου: "Αλέξη, εγώ αυτό δεν το βάζω, έτσι; Μαύρο γράφει η λίστα, ΜΑΥΡΟ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΑΥΡΟ! Με δουλειές ψιλικοκό δεν θα βγάλουμε άκρη."

Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν στην εύρεση γνήσιων ανταλλακτικών και στις στιλιστικές επεμβάσεις. Το χειρότερο πράμα που μπορείς να κάνεις σε μια μηχανή είναι να την αφήσεις αδούλευτη για χρόνια. Τα πέντε χρόνια ακινησίας φάνηκαν όταν ο Δημήτρης έλυσε τον κινητήρα. Το ψυκτικό είχε γίνει σαν ζαχαρωμένο μέλι, κάνοντας το καθάρισμα του κινητήρα ακόμα πιο δύσκολο. Εννοείται πως φλάντζες, πιστόνια και λοιπά αντικαταστάθηκαν. Το πίσω στεφάνι της ζάντας φάνηκε να είχε "ανοίξει" και είχε μπαλωθεί με άθλιο τρόπο. Γι' αυτό και αντικαταστάθηκε αλλάζοντας και τις ακτίνες του εμπρός και πίσω τροχού. Όσο για τον θάλαμο διαστολής της εξάτμισης... Ο πρώην ιδιοκτήτης ήταν σοβαρός εντουράς οπότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω σε τι κατάσταση ήταν. Όσο και αν προσπαθήσαμε να την διορθώσουμε, στην "πένα" δεν ξανάγινε ποτέ. Μέχρι σήμερα, προσπαθώ να αποφασίσω αν θα φτιάξω έναν custom θάλαμο και αν πρέπει να τον βάψω ή να τον αφήσω άβαφο. Οι αναρτήσεις δέχτηκαν πλήρης περιποίηση και ρυθμίστηκαν στα κιλά μου. Εν ολίγοις η μοτοσυκλέτα έγινε βίδες όπως άρμοζε να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση πάθους.

Το ντεπόζιτο έμεινε ως έχει αλλά όχι για πολύ. Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν μπορώ να βάλω μικρότερο από το CR250 (όχι το Honda, έβγαζε και η Husqvarna CR) αλλά οι απόψεις διίστανται στα σχετικά forums. Μου περνάνε και σκέψεις για carbon…

Ο Δημήτρης δεν ήταν ο μόνος που υπέφερε από το κόλλημα μου. Στην μάχη αποκατάστασης του γέρικου enduro έπεσε και ο πολύ καλός φίλος Γιάννης Τριανταφυλλίδης από το EnduroΜΧ.gr που το πήρε προσωπικά το project. Όντας σχολικός φίλος, είχε ζήσει παιδιόθεν τον έρωτά μου για το μεγάλο δίχρονο της Husqvarna. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έπρεπε να πάει απ’ τον Δημήτρη για να αντικαταστήσει τ’ ανταλλακτικά, γιατί πολύ απλά το ένα μου μύριζε και το άλλο μου βρώμαγε. H υπομονή, επιμονή και κατανόηση που έδειξαν μαζί μου ήταν άξια μνείας.

Το Husqvarna παρεδώθη Ιούλιο του 2017 και τελείωσε ενάμιση χρόνο μετά από προσωπικό κόπο του Δημήτρη και των υπολοίπων εμπλεκομένων. Ενάμιση χρόνο για ένα enduro; Ναι. Λόγω της παλαιότητας του μοντέλου, ακόμα και τα πιο απλά ανταλλακτικά ήθελαν αρκετό ψάξιμο για να βρεθούν. Προσθέστε τον ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα μου και την τελειομανία του Δημήτρη και οι 18 μήνες ξαφνικά δεν φαίνονται και τόσοι πολλοί. Τι μήνες; Eδώ μου πήρε 18 ολόκληρα χρόνια για να πραγματοποιήσω αυτό το project. Άμα αυτό δεν σε στιγματίζει ως κολλημένο, τότε τι;

Πίσω στο μακρινό 2000, 18 χρονών με ένα WR 125 του 1999, ονειρευόμουν ένα WR 360

Και σαν μην έφτανε ο ενθουσιασμός που επιτέλους τελείωσε η ανακατασκευή του WR, πέφτει στα χέρια μου το τεύχος του ΜΟΤΟ με άρθρο του Βασίλη Καραχάλιου με τα απομνημονεύματα από το δικό του WR 400 του 1985. Ο Βασίλης έγραφε: “Κι όταν είσαι είκοσι χρονών κι έχεις λεφτά στην τσέπη, προσθέτεις κι ό,τι έχεις μαζέψει απ’ την δουλειά, αν είσαι τυχερός τσοντάρει κι ο πατέρας σου τα υπόλοιπα (ήμουν!), και πας για το όνειρο…” Για να συμπληρώσει ότι Αμερικάνικα περιοδικά της εποχής ανέφεραν το 85άρη WR 400 ως: “Best enduro bike you can buy!” EYΓΕ ΡΕ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟ Γ...*&%$ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ! ΡΕ ΤΙ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ! Πλέον μπορώ να λέω ότι υπάρχει και η υποκουλτούρα των "Χουσκβαρνονταμπλγιουαράκηδων" αφού είμαστε πλέον δύο, ταγμένοι και δηλωμένοι! Άραγε, μπορώ τώρα να ιδρύσω λέσχη;

https://bit.ly/MOTO_660

Υπόλοιπα πρωταθλήματα

Αφιερώματα

Greece Rally 2024: Αναγνώστης περιγράφει την εμπειρία συμμετοχής όπως την έζησε!

Ένα Honda CRF300 Rally σκαρφαλώνει στην κατάταξη του Greece Rally!

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

30/9/2024

Χωρίς εμπειρία από παρόμοια διοργάνωση και οποιοδήποτε άλλο Rally, ο αναγνώστης μας Χάρης Παπαγεωργίου μας στέλνει τις εντυπώσεις του από την συμμετοχή του στο μεγάλο αυτό Rally όπου συμμετείχαν μόλις 4 Έλληνες μέσα σε πάνω από 70 ξένους αναβάτες.

Καθημερινά είχαμε ανταπόκριση από αυτόν τον σημαντικό για την Ελλάδα πολυήμερο αγώνα, έναν από αυτούς που τοποθετούν την χώρα μας στον χάρτη αντίστοιχων εκδηλώσεων. Τώρα όμως έχει έρθει η ώρα να δούμε πώς ήταν από μέσα η όλη διαδικασία της συμμετοχής, οι δυσκολίες για έναν αναβάτη που θα ήθελε να πάρει μέρος και εκείνος στο μέλλον, καθώς και το μοίρασμα των διαδρομών και της απαιτητικότητας τους. Χωρίς να αλλάξουμε το παραμικρό από τα λεγόμενα του αναγνώστη μας, κείμενο του οποίου έχουμε φιλοξενήσει και στην έντυπη έκδοση, απολαύστε πώς είναι να παίρνεις μέρος στο Greece Rally:

Του Χάρη Παπαγεωργίου

Οι εντυπώσεις ενός καθημερινού μοτοσυκλετιστή από το GREECE RALLY 2024

Θα μου πείτε «καλά ρε φίλε, ποιος καθημερινός μοτοσυκλετιστής συμμετέχει σε rally;». Έλα τώρα, πες μου ότι ποτέ δεν έχεις φανταστεί τον εαυτό σου να τρέχει σε πίστα και να παίρνει την εσωτερική στον Μάρκο; ή να προσπερνάει σούζα τον Τόμπι κάπου στους αμμόλοφους; Έτσι κι εγώ, μόνο που μια μέρα πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω. Ήταν μερικά χρόνια πριν που είπα να κάνω την καινούρια μου Africa Twin λίγο πιο rally και ζήτησα από τον Doc να τρέξω μια διαδρομή στο Greece Rally και πήρα την αποστομωτική απάντηση «πας καλά;» εννοώντας ότι ρε φίλε δεν είσαι ο Pol Tarres. Ένα χρόνο αργότερα πήρα το καινούριο μου CRF300Rally, που μόνο Rally δεν είναι έτσι όπως έρχεται από την Ταϊλάνδη, και μου έδωσε το πράσινο φως να δοκιμάσω τον πρόλογο του Greece Rally 2022 στην Βέροια. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο από τις προσδοκίες μου, δεδομένου ότι κατάφερα να τελειώσω κάπου στην μέση της κατάταξης με ένα μοτοσυκλετάκι μαμά, μπροστά από καθαρόαιμα. Ήταν λοιπόν να μην γίνει η αρχή, το CRF ξεκίνησε εντατική δίαιτα, του φορέθηκαν σωστές αναρτήσεις και ελαστικά και ήταν έτοιμο να πάρει εκκίνηση στο περσινό Greece Rally, περισσότερο σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι ακόμη και με αυτό θα μπορούσα να περάσω καλά και να τελειώσω έναν πολυήμερο εξαντλητικό αγώνα. Να μην τα πολυλογώ, ένας Σέρβος είχε διαφορετική άποψη και κάνοντας αναστροφή πάνω σε διπλή γραμμή με έκανε Νίντζα μετά από στενή επαφή τρίτου τύπου με την πόρτα του Βολκσβάγκεν του, οπότε η συμμετοχή μου πήρε ένα χρόνο παράταση. Και ήρθε το σωτήριον έτος 2024 με τα Ιωάννινα να είναι ουσιαστικά το πρώτο μέρος που θα γινόταν το όνειρο μου πραγματικότητα και θα συμμετείχα σε όλο το Greece Rally 2024 στην κατηγορία Rally Challenge, που απευθύνεται σε αναβάτες χωρίς αγωνιστική άδεια.

Αν το Μιτσικέλι, η Πίνδος, τα Τζουμέρκα σας λένε κάτι, τότε πιστέψτε με, το Greece Rally 2024 ήταν άλλη μια εξαίρεση στον κανόνα ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Πάει και πάρα πάει, γιατί εκτός από μένα στην γραμμή της εκκίνησης βρέθηκαν πολλοί ακόμη με μοτοσυκλέτες που όταν τις σχεδίαζαν, ποτέ δεν υπολόγιζαν ότι μια μέρα κάποιος θα τις τρέξει σε rally, π.χ. BMW R1250GS, KTM 1290Super Adventure, Yamaha Tenere 700, αλλά επίσης και ένα F900GS με το οποίο έτρεξε ο δικός μας Βασίλης Μπούδρος και ένα Royal Enfield Himalayan 450 με τον Χρήστο Πελούση, όπως έχετε ήδη ενημερωθεί από τις σελίδες του περιοδικού. Να κι εγώ δίπλα τους με την ταπεινή Ταϊλανδεζα μου και φανερά στρεσαρισμένος όταν έβλεπα όλες τις προετοιμασίες των υπόλοιπων αγωνιζομένων και των μηχανικών τους, ενώ εγώ είχα μια τσάντα με τον εξοπλισμό μου κι ένα κασελάκι με κάτι εργαλεία, φίλτρα, λάδια, κλπ., έτσι για να υπάρχουν. Εδώ επίσης να τονίσω ότι ήμουν ο μοναδικός με Honda στην εκκίνηση κι ένιωθα ένα άγχος ότι πρέπει να κρατήσουμε ψηλά το ανάστημά μας απέναντι σε όλα αυτά τα KTM, Husqvarna, Gasgas και καναδυό ευρωπαϊκά ακόμη.

Royal Enfield Himalayan 450 - Το πρώτο που θα τρέξει σε αγώνα FIM είναι "ελληνικό"!

Πρώτη μέρα και ο πρόλογος είναι μια μικρή διαδρομή 35χλμ πίσω από το Μιτσικέλι. Στο χάρτη φαίνεται παιχνιδάκι κι έτσι μου φαίνεται στην αρχή, σαν μια χαλαρή βόλτα σε χωματόδρομο. Τουλάχιστον μέχρι ο δρόμος να κατέβει στο ποτάμι και να αρχίσει το πανηγύρι. Ξέρω, οι περισσότεροι εντουράδες θα γελάνε αλλά εγώ σαν απλός καθημερινός μοτοσικλετιστής έχω ένα θέμα με τα περάσματα μέσα από θολά λασπωμένα νερά και πελώριες γλιστερές κροκάλες και βράχους.

Φυσικά και κόλλησα στο ίδιο σημείο που ένας ολλανδός πριν από μένα είχε κολλήσει με το Super Adventure και όσο και να έλεγα μέσα μου «μην πας από κει, μην πας από κει» τελικά εκεί πήγα. Κι αν δεν ήταν ο Ντέιβ, άλλος ένας πάνω από 2 μέτρα μπόι ολλανδός για να αρπάξει με το ένα χέρι το CRF από το πιρούνι και να το βγάλει από την γούρνα, ακόμη εκεί θα ήμουν. Φυσικά και κατέληξα δεύτερος …από το τέλος στην κατηγορία μου και το ηθικό μου να έχει πάει περίπατο.

Greece Rally 2024, 7η μέρα, επίλογος - 4ος στην τελική κατάταξη, και 1ος στα δικύλινδρα ο Βασίλης Μπούδρος με το F 900 GS!

Τη δεύτερη μέρα τέλειωσαν τα παιχνίδια. Η ειδική διαδρομή των 240 χλμ. μέσα από τα βουνά της Πίνδου, περνούσε από μέρη που έχετε διαβάσει σε MEGA TEST στο MOTO, όπως το Ανήλιο, η Μηλιά, το Μικρολίβαδο, η Βοβούσα και είχε στο μενού λάσπη, πολλή λάσπη. Κι εκεί που κάπως εξοικειώθηκα με τα ατελείωτα γλιστρήματα, είδα ένα κράνος στην άκρη του δρόμου, βασικά στην άκρη της λάσπης, και λίγο παρακάτω άλλος ολλανδός με το 1250GS ξάπλα να έχει κρεμάσει τον μπροστινό τροχό από το γκρέμνι και να αντιστέκεται στη βαρύτητα μόνο και μόνο επειδή ο δεξιός κύλινδρος είχε ρίξει θεμέλια μισό μέτρο μέσα στη λάσπη. Συνέχισα να πάω να φωνάξω τον Ντέιβ κι άλλους δυο-τρεις, αν κι εγώ περίμενα ότι θα χρειαστεί γερανό για να βγει από εκεί. Με τα πολλά, τελείωσα 6^ος, αλλά πιστεύω ότι περισσότερο ήταν από τύχη. Α, και φυσικά έφαγα και την πρώτη μου σαβούρδα, όχι στη λάσπη αλλά περνώντας από ένα ρυάκι με κροκάλες, που νόμιζα ότι έχω 3^η και πήγα να κατεβάσω, αλλά ήταν 2^α, μπήκε η νεκρά, κι έμεινα ξεκρέμαστος και σταματημένος να ψάχνω πάτημα, που φυσικά δεν βρήκα και ξαπλώσαμε λίγο να ξαποστάσουμε με το CRF. Ο δεξής μου ώμος βέβαια θα προτιμούσε να ξάπλωνα πιο χαλαρά.

https://www.motomag.gr/news/ypoloipa-protathlimata/greece-rally-2024-7i-mera-epilogos-4os-stin-teliki-katataxi-kai-1os-sta

Η τρίτη μέρα θα ήταν υποτίθεται πιο χαλαρή γιατί οι δυο ειδικές διαδρομές ήταν μόνο από 133 και 42 χλμ., αλλά μαζί με τις συνδετικές έφταναν τα 294. Θα ήταν και η πρώτη μέρα του marathon stage, που σημαίνει ότι θα περνούσαμε από Βοβούσα, Περιβόλι, Αβδέλλα, Βασιλίτσα, Πρόσβορο για να καταλήξουμε κοντά στο Δοτσικό, από εκεί συνδετική μέσω του χωριού μου, της Χρυσαυγής Βοίου, στάση στην πλατεία για να ξαποστάσω κάτω από τον πλάτανο και να χαιρετήσω τους λιγοστούς συγχωριανούς, πέντε είδα όλους κι όλους. Μετά συνεχίσαμε προς Γρεβενά για να μπούμε στον Βενετικό ποταμό, να ξαναβγούμε, να ξαναμπούμε, και κάποια στιγμή να τελειώσει ο εφιάλτης με τις κροκάλες, τα νερά, την άμμο και τις πέτρες κάτω από τα Μετέωρα. Διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο της Καλαμπάκας που είχε αρκετά αστέρια και μας κοιτούσαν όλους παράξενα με τη λασπούρα και τη σκόνη από την κορφή ως τα νύχια. Τελείωσα την ημέρα στην 7^η θέση, και διατήρησα την 6^η θέση γενικής, που θα ήταν 4^η αν δεν έτρωγα 1 ώρα και 28 λεπτά ποινή για …τρέξιμο. Ναι, λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δεν ήξερα, μπορείς να φας ποινή αν έχεις τα όρια ταχύτητας γραμμένα στις λασπωμένες μπότες σου, ακόμα και σε rally! Α, και να μην ξεχάσω, ο οδοντογιατρός μου στέλνει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Doc για το τελευταίο ανηφορικό (βλ. σχεδόν κάθετο) κομμάτι με τα baby heads κάτω από τα Μετέωρα, δεν έμεινε ούτε ένα σφράγισμα στη θέση του.

Η δεύτερη μέρα του marathon stage και τέταρτη συνολικά, θα ήτανε μια χαλαρή διαδρομή είπε ο Doc, αλλά μάλλον κάνεις δεν τον πίστευε πλέον. Με 165 χλμ. ειδικής που θα περνούσε από τον Κόζιακα, μέσω Κρανιάς, Μηλιάς, Κατάφυτου, κάπου εκεί κουράστηκε η Ταϊλανδέζα και μου είπε εγώ θα την πέσω εδώ στις λάσπες να κοιμηθώ, θες να ξαπλώσεις μαζί μου; Αμ δε! Κατάφερα να μείνω στα πόδια μου αλλά για να την σηκώσω μέσα στη λάσπη με υφή μερέντας δεινοπάθησα! Μετά θα ανεβαίναμε πάνω στον Μπάρο, που δεν περίμενα να κάνω ποτέ το πάσο με αυτή τη μοτοσυκλέτα και με τα όρια ταχύτητας στο νου μου, και θα καταλήγαμε στο Συρράκο. Εκεί έκανα το λάθος να φάω μια μπριζόλα κι ένα σαγανάκι αντί για τις μπάρες δημητριακών και πρωτεϊνών, και μετά στροφιλίκι, χαλίκι, άσφαλτος, κι άλλο στροφιλίκι, για να γυρίσουμε στη βάση μας στα Γιάννενα. Έπεσα στην 9^η θέση, με αντίστοιχη πτώση μια θέση στην 7^η γενικής, γιατί η κούραση είχε αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της, αλλά τουλάχιστον δεν έφαγα ποινή για υπερβολική ταχύτητα.

Την πέμπτη μέρα μας περίμεναν δυο ειδικές διαδρομές, η πρώτη 93 χλμ. μέσω Ζαλόγγου και χωρίς να χρειαστεί να χορέψουμε τον διάσημο χορό μας έφερε στην Ηγουμενίτσα. Εκεί θα είχαμε μιάμιση ώρα για να φτάσουμε στην αρχή της δεύτερης ειδικής διαδρομής 17 χλμ. παραλιακά στα Πλατάρια. Είχα πάρει μαζί μου και μαγιό, γιατί έβγαλε και λίγο ζέστη, και σκεφτόμουν να κάνω μια βουτιά στη θάλασσα, αλλά όταν σκέφτηκα το βάλε - βγάλε όλου του εξοπλισμού, άλλαξα γνώμη. Μας περίμενε και η επιστροφή μέσω ειδικής 102 χλμ. και είπα καλυτέρα να γυρίσω και να κάνω βουτιά στην πισίνα του ξενοδοχείου στα Γιάννενα. Και καθώς είχα εξοικειωθεί με τα όρια ταχύτητας και οι διαδρομές ήταν σχετικά ανοιχτές, κατάφερα όχι μόνο να μην φάω ποινή αλλά και να κερδίσω δυο θέσεις τελειώνοντας 7^οςκαι να ανεβώ στη 6^η θέση γενικής στην Rally Challenge.

Επίσης, κατάφερα να φάω άλλη μια σαβούρδα, ίδια κατάσταση με την προηγουμένη να μείνω ξεκρέμαστος με νεκρά σε ανηφορική φουρκέτα με κάτι κοτρόνες να, και φυσικά να πέσω πάλι πάνω στον δεξί μου ώμο.

Η έκτη και προτελευταία ημέρα του rally θα μας πήγαινε μια βόλτα προς Δωδώνη. Τα 132 χλμ. της ειδικής θα ξεκινούσαν από την Ολυμπιάδα και θα μας περνούσαν από Βαγενίτη, Λυκόστανη, Άγιο Χριστόφορο, Χινκά, Κουμαριά, μετά θα ανεβαίναμε ψηλά πάνω από τη Δωδώνη και με καταπληκτική θεά στο αρχαίο θέατρο θα κατηφορίζαμε προς το Μαντείο, για να επιστρέψουμε μέσω Καστανιανής και Λύγγου στην Πεδινή για το τέλος της ειδικής κι από εκεί στα Ιωάννινα. Το πρωί είχα μια αδιαθεσία από το στομάχι και ένα μήνυμα από το σπίτι ακριβώς την ώρα της εκκίνησης, ότι η Μάρα η σκυλίτσα μου είναι κι αυτή αδιάθετη, δεν βοήθησε την κατάσταση. Αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ, να μην μπορώ να βρω τον ρυθμό μου, να φάω άλλα 11 λεπτά ποινή για ταχύτητα εκεί που δεν πρέπει και να καταλήξω την ημέρα στην 9^η θέση. Ευτυχώς η διαφορά πλέον από τον επόμενο είχε φτάσει σχεδόν 2 ώρες οπότε παρέμεινα 6^ος overall.

Έφτασε λοιπόν η έβδομη και τελευταία ημέρα του αγώνα, με 110 χλμ. ειδικής στο Ζαγόρι. Η κούραση και ο πόνος πλέον ήταν στο μενού από το πρωί, αυτή τη φορά είχαμε και ποτάμι, το ίδιο με την πρώτη μέρα αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Ήξερα ότι αυτό θα με καθυστερούσε, οπότε το πήρα χαλαρά και είπα να απολαύσω τη διαδρομή, έτσι κι αλλιώς, ο στόχος μου ήταν πλέον να τερματίσω, κι όχι να κυνηγήσω κάποια καλύτερη θέση στην κατάταξη. Ήδη στο ποτάμι κατάφερα να φτάσω πολλούς που είτε κόλλησαν είτε έπνιξαν τις μοτοσυκλέτες τους, και μετά σκαρφαλώνοντας προς το Σκαμνέλι μέσω Γυφτόκαμπου, με έναν ψιλοτουριστικό ρυθμό απολάμβανα την επιβλητική θεά από τα σχεδόν 2000 μέτρα υψόμετρο και με τις κορυφές να υψώνονται άλλο μισό χιλιόμετρο πάνω από το κεφάλι μας. Κάπου εκεί πήραμε την κατηφόρα προς το πανέμορφο και γραφικό Τσεπέλοβο, όπου και τέλειωσε η χρονομετρημένη ειδική διαδρομή.

Αυτή την φορά δεν έκανα το ίδιο λάθος και άφησα τους άλλους να απολαμβάνουν τα ψητά τους κι εγώ συνέχισα γιατί ήμουν σίγουρος πως ο Doc θα μας είχε ακόμη μερικές εκπλήξεις στη διαδρομή της επιστροφής. Και όντως, πρώτα έπρεπε να κατέβουμε κάτι κακοτράχαλους «δρόμους» κομμένους από ρυάκια και χαντάκια, μετά να ξανανέβουμε στα σχεδόν 1500 μέτρα πάνω από τα Γιάννενα, σε ένα μέρος που πάνε και πετάνε paragliding, για να κατέβουμε ένα φαρδύ μονοπάτι σχεδόν ευθεία κάτω, στρωμένο με κάνα μέτρο σαθρή κοτρόνα, που ήθελε πολύ προσοχή, γιατί ο γκρεμός καραδοκούσε, και paragliding με μοτοσυκλέτα και χωρίς φτερό δεν λέει. Περιττό να σας πω ότι πετούσα από την χαρά μου όταν πάτησα άσφαλτο λίγο παραδίπλα από την λίμνη. Όταν έφτασα πλέον στο bivouac, απλά πέταξα από πάνω μου κράνος κι εξοπλισμό, άρπαξα μια κρύα βαρελίσια μπύρα και βούτηξα στην πιο κρύα πισίνα. Ότι έφτασα 8^ος εκείνη τη στιγμή ουδόλως με ενδιέφερε.

Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μου ότι κατάφερα να φτάσω ως τον τερματισμό! Το μικρό Honda, μπορεί να κούρασε με το έξτρα βάρος σε σύγκριση με τα καθαρόαιμα και τις rally μοτοσυκλέτες, μπορεί τις αναρτήσεις να μην κατάφερα ακόμη να τις ρυθμίσω για να μου ταιριάζουν γάντι, μπορεί να μην έχει τη δύναμη ούτε από τα μεγάλα adventure bikes αλλά ούτε καν από τα ποιο μικρά εντουράκια, παρόλα αυτά με έβγαλε ασπροπρόσωπο και με έφερε στο τέλος του Greece Rally μπροστά από κάτι KTM EXC 350, Husqvarna TE 350 και FE 501, Gas Gas EC 500, και φυσικά BMW R1250GS και KTM 1290 Adventure R, στην ανέλπιστη 5^η θέση της κατηγορίας Rally Challenge!

Με ρωτάτε αν θα το ξανάκανα; Εννοείται, τι ερώτηση είναι τώρα αυτή. Αφήστε με μια βδομάδα να κοιμηθώ και ξαναπάω! Απλά αφού κέρδισα το στοίχημα με τον εαυτό μου και με όλους αυτούς που κοιτούσαν με μισό μάτι το CRF 300 Rally, θέλω την επόμενη φορά να αγωνιστώ με μια κανονική off-road μοτοσυκλέτα, όχι τόσο για το κυνήγι μιας καλύτερης θέσης, αλλά πιστεύω ότι θα είναι ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση σε συνδυασμό με πολύ λιγότερη κούραση.

Με ρωτάτε αν θα μπορούσατε να το κάνετε κι εσείς; Φυσικά, κι εγώ είμαι το παράδειγμα προς μίμηση. Θα χαιρόμουν πολύ αν στο επόμενο Greece Rally 2025 ήμασταν πολλοί περισσότεροι Έλληνες αναβάτες από τους μόλις 4 στο σύνολο των 70 συμμετοχών που ήμασταν φέτος. Ναι, θέλει προπόνηση και ναι, θέλει λεφτά, πολλά λεφτά, γιατί ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ακριβός, παιδιά! Αλλά όρεξη να έχουμε και όλα τα αλλά βρίσκονται.

Κλείνοντας, τα θερμά μου συγχαρητήρια στο νικητή του αγώνα Roberto Barbieri με Husqvarna FE 501, και φυσικά στους δικούς μας Βασίλη Μπούρδο που έφερε το BMW F900GS στην 4^η θέση γενικής και 1^η στην κατηγορία του, στον Χρήστο Πελούση με το Royal Enfield Himalayan 450 για την 22^η θέση, και στον Νίκο Βενετικίδη με το KTM EXC 300 που πήρε την 3^η θεση στην Rally Challenge, αλλά και σε όλους που συμμετείχαν στον αγώνα, όπως επίσης και σε όλη την Ομάδα Εκτός Δρόμου για την εξαιρετική διοργάνωση του Greece Rally 2024. Ραντεβού του χρόνου στις Σέρρες!